Τα όσα απογοητευτικά συμβαίνουν τις τελευταίες εβδομάδες στον χώρο του άλλοτε κραταιού ΠαΣοΚ, το οποίο έχει μεταβληθεί σε μια συνιστώσα (!) ενός απροσδιόριστου πολιτικού σχηματισμού υπό την αμφίσημη ονομασία ΚΙΝΑΛ, δεν είναι τίποτε περισσότερο από τα προκαταρκτικά μιας αναπόδραστης πορείας προς το τέλος του Κινήματος.
Οπως και να το δει κανείς, όση καλή θέληση και αν διαθέτει, τίποτε δεν συνηγορεί ότι θα συμβεί κάτι διαφορετικό. Κάτι συγκλονιστικά διαφορετικό, το οποίο θα επαναφέρει τον χώρο σε τροχιά ανόδου. Οχι.
Πολύ απλά γιατί οι επιλογές που κάνει η ηγεσία του χώρου, επιλογές εν πολλοίς βεβιασμένες, άκαιρες, ακατανόητες και βασισμένες ως προς τις επιδιώξεις τους σε υποθέσεις εργασίας και σε εκτιμήσεις επιπέδου χαρτορίχτρας, αποστερούν τον χώρο και από τα τελευταία ψήγματα σοβαρότητας.
Ο,τι γίνεται, ό,τι αφήνεται να διαρρεύσει από τις κλειστές συνεδριάσεις, ό,τι αφήνεται να εννοηθεί από τις τάχα μου βαθυστόχαστες δηλώσεις, επιβεβαιώνει με τρόπο που δεν επιτρέπει την παραμικρή αμφισβήτηση ότι ο χώρος πνέει τα λοίσθια. Το σημαντικό είναι ότι δεν γίνεται καμία προσπάθεια ανάταξης. Αντιθέτως στο πλήθος των λαθών που έχουν προηγηθεί προστίθενται και άλλα. Αντί, για παράδειγμα, η ήττα στις εκλογές της 7ης Ιουλίου να σημάνει συναγερμό και να δημιουργήσει μια πανστρατιά για τη διάσωση του φορέα της Κεντροαριστεράς, η ηγετική ομάδα επείσθη από τον εαυτό της ότι ο φορέας της πήγε περίφημα στις εκλογές διότι κατετάγη 3ο κόμμα και πήρε τη θέση της Χρυσής Αυγής!
Είναι λογικό, ως έναν βαθμό, μια ηγεσία να μη βλέπει καθαρά τα πράγματα, ειδικά εάν περιβάλλεται από πρόσωπα τα οποία της θολώνουν την εικόνα. Αλλά δεν είναι αθώα του αίματος. Οταν αποφάσιζε την αποπομπή του Ευάγγελου Βενιζέλου προκειμένου να επανακάμψουν αθρώα πρώην πασόκοι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ και αυτό δεν έγινε διότι τους αποθάρρυνε η επαμφοτερίζουσα στάση της ηγεσίας έναντι της Δεξιάς και του ΣΥΡΙΖΑ, θα έπρεπε, αν μη τι άλλο, να αναγνωρίσει δημόσια το λάθος. Και αν δεν της έπεφτε βαριά, και με μια γενναία συγγνώμη στον Ευάγγελο Βενιζέλο. Δεν έκανε τίποτε εκ των δύο. Επέμεινε σε ένα λάθος διπλασιάζοντάς το και πολλαπλασιάζοντας τις ευθύνες της.
Στην αλυσίδα των λαθών της ηγεσίας ασφαλώς πρέπει να αθροιστούν και τα όσα εξήγγειλε τώρα για έκτακτο συνέδριο, χωρίς εκλογή συνέδρων με διαδικασίες fast track. Αλλά ο χώρος αυτός είχε πάντοτε, ακόμη και στις εποχές της παντοδυναμίας του, μια έφεση στις δημοκρατικές διαδικασίες, στον διάλογο και στην πιστή τήρηση των αξιών που τον κατέστησαν κυρίαρχο για τέσσερις δεκαετίες στην πολιτική ζωή της χώρας. Χωρίς αυτές τις διαδικασίες και χωρίς αυτές τις αξίες δεν μπορεί να πάει πουθενά. Και δεν θα πάει ασφαλώς. Ο,τι κι αν διακηρύσσουν δημόσια η ηγεσία και η μικρή ομάδα επαγγελματιών της πολιτικής που την περιβάλλει…
