Είναι αξιοπρόσεκτο αυτό που επιχειρεί να κάνει ο Αλέξης Τσίπρας με τον μετασχηματισμό του γερασμένου και ξεπερασμένου οργανωτικά ΣΥΡΙΖΑ σε μια ευρύτερη προοδευτική παράταξη, η οποία θα επιχειρήσει να εκφράσει, αν όχι το σύνολο, τουλάχιστον το μεγαλύτερο ποσοστό εκείνων που του έδωσαν 31,5% στις εκλογές της 7ης Ιουλίου. Σημαίνει ότι έχει κατανοήσει πλήρως την κατάσταση, έχει αποδεχθεί ότι με αυτόν τον ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως είναι διαρθρωμένος, δεν μπορεί να πάει πουθενά και έχει καταλήξει ότι αν υπάρχει μία περίπτωση να επανέλθει στην εξουσία, αυτό μόνο με έναν τρόπο μπορεί να το επιτύχει: με ένα άλλο κόμμα.
Είναι λοιπόν κατανοητή όσο και σεβαστή η επιδίωξή του, παρά τις όποιες γραφικότητες – να επιμένει, για παράδειγμα, να υποδεικνύει στους ψηφοφόρους του, έστω και έμμεσα, ότι αποτελεί πολιτικό απόγονο των Παπανδρέου. Ή ότι αυτός ανήκε πάντοτε στην Κεντροαριστερά, αλλά ήταν οι συνθήκες που τον ώθησαν προς την κομμουνιστογενή Αριστερά.
Κατανοητός είναι και ο τρόπος που το επιχειρεί – τα έμμεσα ανοίγματα στον εναπομείναντα στο ΚΙΝΑΛ κόσμο του ΠαΣοΚ θεωρεί ότι θα του δώσουν τη δυνατότητα να εμφανιστεί ως αδιαμφισβήτητος ηγέτης της Κεντροαριστεράς.
Ενα δεν είναι κατανοητό, και δεν μπορώ να το δεχθώ: είναι η μεμψιμοιρία με την οποία αντιμετωπίζουν τις προθέσεις του Αλ. Τσίπρα οι του ΚΙΝΑΛ. Αγγίζει τα όρια του αυτοχειριασμού. Οι άνθρωποι συμπεριφέρονται και κυρίως δρουν σαν να έχουν αποδεχθεί τη μοίρα τους – εν προκειμένω ότι θα τους διαλύσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Οτι θα ολοκληρώσει την επιχείρηση που ξεκίνησε από πέρυσι και κορύφωσε κατά την προεκλογική περίοδο. Αν σκέφτονται και εκείνοι να μετάσχουν στο εγχείρημα του Αλ. Τσίπρα να επικαθίσει οριστικά στον χώρο της Κεντροαριστεράς, ας το πουν δημόσια και ας προχωρήσουν στις απαραίτητες κινήσεις να τελειώνει το πράγμα. Αλλά επειδή αυτό δεν συμβαίνει, και πολύ ορθά δεν συμβαίνει, ας σηκώσουν επιτέλους το κεφάλι και ας αποφασίσουν τι θέλουν να κάνουν. Θα είναι ουρά του Μητσοτάκη; Θα είναι ουρά του ΣΥΡΙΖΑ; Ή θα ακολουθήσουν αυτόνομη πορεία;
Επιλογές πολλές δεν υπάρχουν. Μία είναι, η συγκεκριμένη. Της αυτονομίας. Αλλά αυτό απαιτεί κόπο. Θέλει χρόνο. Θυσίες. Καινούργιες ιδέες. Νέους ανθρώπους. Και τρέξιμο. Πολύ τρέξιμο. Για να πειστεί κόσμος, και κυρίως για να εμπνευστεί ένας κόσμος. Οτι απέναντι στην ψευδεπίγραφη Κεντροαριστερά του Αλ. Τσίπρα υπάρχει η πραγματική Κεντροαριστερά που έχει βαθιές ρίζες στην ελληνική κοινωνία, έχει κυβερνήσει τον τόπο επί δύο δεκαετίες και τον έχει οδηγήσει πέντε βήματα μπροστά και μπορεί να αποτελέσει το αντίβαρο στο δίπολο Αριστερά – Δεξιά. Ποιος από το σημερινό ΚΙΝΑΛ μπορεί να αναλάβει αυτό το δύσκολο έργο; Αυτή είναι η απορία που έχω…
