Θα μπορούσε να θεωρηθεί ως και λογικό που η κυβέρνηση κρατάει κλειστά τα χαρτιά της σε σχέση με την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, και ειδικότερα το πρόσωπο που θα προτείνει στο αξίωμα του ανώτατου άρχοντα της πολιτείας. Αλλά από τη στιγμή που όλα τα χαρτιά είναι στα χέρια της, και είναι δεδομένο πια ότι η εκλογή Προέδρου δεν συνδέεται πλέον κατ’ ουδένα τρόπο με την πιθανότητα διάλυσης της Βουλής και πρόωρης προσφυγής στις κάλπες, η στάση αυτή μόνο ερωτήματα γεννά.
Πολύ περισσότερο δε που η αξιωματική αντιπολίτευση διά του προέδρου της Αλ. Τσίπρα ξεκαθάρισε στη Θεσσαλονίκη ότι όχι μόνο δεν προτίθεται να δημιουργήσει προσκόμματα στην κυβέρνηση χρησιμοποιώντας την εκλογή του Προέδρου ως μέσο, αλλά είναι διατεθειμένη να υπερψηφίσει για δεύτερη θητεία τον κ. Προκόπη Παυλόπουλο, όλα μοιάζουν πολύ εύκολα. Ιδίως όταν και ο κ. Μητσοτάκης ουσιαστικά έχει απενοχοποιήσει μια πιθανή πρόταση στο πρόσωπο του κ. Παυλόπουλου, τον οποίο είχε αρνηθεί να ψηφίσει το 2015, αυτή τη φορά στη Θεσσαλονίκη δεν απέρριψε την πρόταση, δεν το ξέκοψε, παρά ζήτησε μια πίστωση χρόνου τριών μηνών.
Εχει μήπως αλλάξει γνώμη για τον κ. Παυλόπουλο; Αγνωστο. Του αναγνωρίζει πάντως ότι τον Ιούλιο του 2015 με τη στάση του απέτρεψε την έξοδο της χώρας από την Ευρώπη και τη συνακόλουθη χρεοκοπία της, όπως και εφέτος αρνήθηκε να συμπράξει στο θεσμικό πραξικόπημα στη Δικαιοσύνη που επιχείρησε να διαπράξει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι αυτά τα δύο ικανά να αποτελέσουν πρόκριμα για μια νέα θητεία Παυλόπουλου διά χειρός Μητσοτάκη; Και αυτό είναι άγνωστο επί του παρόντος.
Υπάρχει επίσης (εμπόδιο; – θα δείξει…) η στάση του ΚΙΝΑΛ, το οποίο διά της προέδρου του έχει «προφητέψει» ότι ο επόμενος Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα είναι από την Κεντροαριστερά, πράγμα το οποίο προφανώς θα ζυγίσει ο Κ. Μητσοτάκης στο πλέγμα των πρωτοβουλιών επί θεμάτων συναινετικού χαρακτήρα τις οποίες θα αναλάβει σύντομα.
Φρονώ πάντως ότι επειδή το ζήτημα του Προέδρου της Δημοκρατίας είναι το ευκολότερο από όλα τα θέματα που θα ανοίξει προσεχώς (αναθεώρηση του Συντάγματος, εκλογικός νόμος, αλλαγές στη δημόσια διοίκηση, ψηφιακός εκσυγχρονισμός του κράτους), ας το κλείσει από τώρα, και ας μην παρατείνει την εκκρεμότητα. Ας διοχετεύσει σε άλλα θέματα την ενεργητικότητα αλλά και την επιθυμία του να (απο)δείξει ότι διαθέτει την πρωτοβουλία των κινήσεων. Τη διαθέτει. Σε αυτό μπορεί να συμφωνήσουν οι πάντες. Δεν χρειάζεται όμως να την κατασπαταλάει σε μάχες χαρακωμάτων για ένα θέμα στο οποίο μπορούσε και μπορεί να επιδιώξει και να επιτύχει την ευρύτερη δυνατή συναίνεση. Είναι περιττό…
