Habemus Papam! Εμείς δεν έχουμε καινούργιο Πάπα, αλλά έχουμε επιτέλους μια καινούργια κυβέρνηση ύστερα από τέσσερα χρόνια καταπιεστικής διακυβέρνησης από μια κατ’ επίφαση Αριστερά!
Και το εκρηκτικό ερώτημα το οποίο τίθεται αμέσως είναι το εξής: Τι είδους αντιπολίτευση μπορεί να ασκήσει κανείς απέναντι σε ένα νεοπαγές κυβερνητικό μόρφωμα που υπόσχεται την επιστροφή «στην κανονικότητα»;
Η απάντηση είναι αυτονόητη (τουλάχιστον μέσα στο πλαίσιο μιας δυτικής δημοκρατίας)! Με άλλα λόγια, μπορεί κανείς να επαινέσει τις θετικές επιδόσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη και να κριτικάρει τις αντίστοιχες αρνητικές. Αυτό άλλωστε επιτάσσει και ο περίφημος αριστοτελικός ορισμός περί της δικαιοσύνης, δηλαδή «να αποδώσουμε στον καθένα αυτό που του οφείλεται» («τα οφειλόμενα εκάστω αποδιδόναι»).
Υπό αυτό το πρίσμα θα πρέπει σίγουρα να επαινέσουμε την πρόθεση της νέας υπουργού Παιδείας να επαναφέρει την αυτονόητη ρύθμιση που εμπεριείχε ο γνωστός νόμος Διαμαντοπούλου για το πανεπιστημιακό άσυλο.
Με άλλα λόγια ότι «σε εγκλήματα τα οποία τελούνται εντός των χώρων των πανεπιστημίων εφαρμόζεται η κοινή ποινική νομοθεσία»! Αυτό είναι μια εξόχως αυτονόητη ρύθμιση για όσους διδάσκουμε στα ελληνικά πανεπιστήμια, αφού – λόγω του κακοποιημένου πανεπιστημιακού ασύλου – ερχόμαστε πολλές φορές σε επαφή με εντελώς παρακμιακά φαινόμενα. Οπως η διάδοση ναρκωτικών ουσιών, οι καταστροφές γραφείων των καθηγητών και ό,τι άλλο «διεστραμμένο» μπορεί να φανταστεί κανείς, το οποίο δεν έχει καμία σχέση με τη libido sciendi, δηλαδή με την καλλιέργεια της γνώσης!
Από την άλλη μεριά, είναι προβληματική – κατά τη γνώμη μου – μια άλλη υπόσχεση της καινούργιας κυβέρνησης. Δηλαδή η υπαγωγή της «μεταναστευτικής πολιτικής» και κάποιων άλλων νευραλγικών θεμάτων στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη (ενώ μέχρι σήμερα υπάγονταν κάτω από την εποπτεία του υπουργείου Δικαιοσύνης). Για ποιον λόγο;
Γιατί η ενδεχόμενη παραβίαση κάποιων κρίσιμων ατομικών δικαιωμάτων που μπορεί να εμφανιστεί στους τομείς αυτούς δεν είναι δυνατόν να προσεγγίζεται μόνο με όρους «ασφάλειας του ελληνικού κράτους». Μάλιστα δεν πρέπει να λησμονούμε ότι η φιλοσοφία τούτη κυριάρχησε στις Ηνωμένες Πολιτείες μετά τις φοβερές τρομοκρατικές επιθέσεις του 2001!
Και ποιο ήταν το τελικό αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής που στηριζόταν μόνο στην επίκληση του «μεγέθους της ασφάλειας»; Οι οργιώδεις και καταχρηστικές παρακολουθήσεις των τηλεφώνων «απλών Αμερικανών» (και μάλιστα χωρίς δικαστική έγκριση, «Spying on Ordinary Americans», «New York Times», 18/1/2006)!
Τέλος, είναι αναγκαίο να αποκτήσουμε ξανά μια ποιότητα στον δημόσιο διάλογο. «Η γλώσσα είναι η κατοικία του είναι» όπως έλεγε ο Μάρτιν Χάιντεγκερ και οι άθλιες λεκτικές υπερβολές κάποιων υπουργών της προηγούμενης κυβέρνησης πρέπει να μην ξανακουστούν στη δημόσια σφαίρα!
Ο κ. Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής στο ΑΠΘ.
