Οι ειδήσεις για την πανωλεθρία των κυβερνώντων γίνονταν καταρράκτης καθώς προχωρούσε το βράδυ. Αλλά σ’ ένα τηλεοπτικό τραπέζι μια φαιδρά φυσιογνωμία από τον θίασο ποικιλιών του ΣΥΡΙΖΑ μάς νουθετούσε διδασκαλικώς ότι «μόνο εμείς ως αριστεροί ξέρουμε» πότε μια κυβέρνηση έχει χάσει την πολιτική νομιμοποίησή της… Μ’ άλλα λόγια, δεν τρέχει και τίποτα.
Παραδίπλα οι ποντίφικες του γεφυρισμού προέβλεπαν ελαχιστοποίηση της διαφοράς με τη ΝΔ ως το τέλος της νύχτας και κοκορεύονταν επιπλέον ότι το αποτέλεσμα σημαίνει… στερέωση του «προοδευτικού» χώρου! Στην Αυγή της Δευτέρας δεν αναφερόταν καν το εκλογικό αποτέλεσμα στο πρωτοσέλιδο. Αυτή την έπαρση κούφιων νάρκισσων, αυτό το υφάκι των εξ ορισμού «καλών» καταχέριασε με πάταγο ο ελληνικός λαός.
Τιμωρήθηκε στις 26/5 και ένας αγοραίος κουτσαβακισμός (τύπου Τζανακόπουλου που έκανε μάθημα… νομικών στον Στ. Τσακυράκη!). Αυτός που περνάει τους πολίτες για άλογα όντα που δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για το κάτω ήμισυ του σώματός τους, «γαστέρες οίον» (κοιλιές μόνο), όπως λέει ο Ομηρος. Πιο σημαντικό από την κατάρρευση του σαθρού οικοδομήματος της απερχόμενης εξουσίας είναι ο τρόπος με τον οποίο συντελέστηκε. Η προεκλογική καμπάνια του κ. Τσίπρα ήταν ένα όργιο χυδαιότητας για τη νόθευση του φρονήματος των εκλογέων χωρίς όμοιό του στον μεταπολεμικό κοινοβουλευτισμό. Επαιξε με τα ταπεινότερα αισθήματα της αντικοινωνικής ιδιοτέλειας.
Από τα δικά μας χρήματα έστειλε δύο ημέρες πριν από την κάλπη μπαξίσια 200 και 300 ευρώ, ενώ 200.000 δικαιούχοι ματαίως περιμένουν τη σύνταξή τους δύο χρόνια και περισσότερο. Κοστολόγησε τη μακροπρόθεσμη εξαγορά ψήφου 50 ευρώ το κεφάλι. Ο εξευτελισμός έθιξε κάθε ακέραιο άνθρωπο. Αλλά οι πλατιές μεσαίες μάζες που είδαν το βιος τους να ρουφιέται από τη στραγγαλιστική φορολογία του «αριστερού» κ. Τσακαλώτου, που είχε το θράσος να εμφανιστεί υπερασπιστής τους, δεν δάγκωσαν το δόλωμα. Ορθώθηκαν τσουνάμι να καταπιούν εκείνους που προκλητικά δήλωναν τέσσερα χρόνια τώρα ότι «είχαν εντολή» να εξοντώσουν οικονομικά όσους «ήθελαν Ευρώπη».
Ο ελληνικός λαός απέδειξε ότι διαθέτει ηθικές αντιστάσεις ενάντια στην εξαχρείωση κοινωνίας και θεσμών και στην ελεημοσύνη του κράτους-φεουδάρχη προς τους δουλοπαροίκους του την οποία περνάει για «κοινωνική πολιτική». Αυτό είναι το πιο ενθαρρυντικό μήνυμα από τον ιστορικό σεισμό των ευρωεκλογών 2019.
Ο κ. Τσίπρας δεν έχει όμως καταλάβει τίποτα. Το μεσονύκτιο διάγγελμά του ήταν φορτωμένο με τα ίδια ψέματα και την ίδια διχαστική εμπάθεια που χαρακτήρισε τον προεκλογικό του λόγο – και όλον τον πολιτικό του βίο. Ο ίδιος είναι το φως το αληθινόν, ο αρχηγός των πολλών, οι αντίπαλοί του θα «ξαναφέρουν τα μνημόνια και τη λιτότητα». Το λέει εκείνος που μας αλυσόδεσε στο τρίτο και πιο επαχθές μνημόνιο, υποχρεώνοντάς μας σε διαρκή λιτότητα για πολλές δεκαετίες, και χαϊδεύεται στα μάγουλα με την παρασιτική ολιγαρχία. Του εύχομαι να συνεχίσει σ’ αυτό το μοτίβο μέχρι τις βουλευτικές, γιατί έτσι θα εξασφαλίσει την ολοκληρωτική συντριβή του.
Σχετικά, τώρα, με το παραμυθάκι των «πολλών». Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ανέκαθεν μια πολιτική και κοινωνική μειοψηφία. Μικρή στην αρχή και μεγαλύτερη στη συνέχεια, αφού απορρόφησε το σάπιο ΠαΣοΚ, το φιλοτρομοκρατικό και «κινηματικό» περιθώριο και την ψεκασμένη «αγανάκτηση» των πλατειών. Κυβέρνησε ως κοινοβουλευτική μειοψηφία, αγκαλιά με το πιο αντιδραστικό, εθνικιστικό, ομοφοβικό και αντισημιτικό κομμάτι της Δεξιάς. Το 36% που πήρε το 2015 ήταν επί των εγκύρως ψηφισάντων, δηλαδή επί του 60% του συνολικού εκλογικού σώματος. Αρα ήταν στην πραγματικότητα γύρω στο 21%. Καρπώθηκε και το δώρο των 50 εδρών του νόμου Παυλόπουλου.
Κυβερνήσεις που είχαν λάβει 45% τις κατήγγελλε ο κ. Τσίπρας από την αντιπολίτευση ότι δεν είχαν δημοκρατική νομιμοποίηση. Του ίδιου, όμως, η άνοδος στην εξουσία, υπό τις αυτές συνθήκες και με τη σύμπραξη της Ακροδεξιάς, ήταν μεγαλειώδης «νίκη του Λαού» – που όπως ανατριχιαστικά μάς δήλωσε προσφάτως εκ Λαμίας ενδεχομένως να χρειαζόταν να μετέλθει βελουχιώτικες μεθόδους για να γίνει πραγματική εξουσία. Μπροστά του πρέπει όσοι διαφωνούμε να βαράμε προσοχή, σύμφωνα με μιαν άλλη πρόσφατη μνημειώδη ρήση του.
Σήμερα και αυτό το 36% έχει πλέον γίνει καπνός, και η τάση είναι βιαίως πτωτική (εκτός αν ρωτήσει κανείς τον Ν. Μπίστη που όταν εσχάτως προβλέπει τα ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ σηκώνει ψηλά το δάχτυλο και δείχνει προς τα ουράνια. Ο καθείς και το πάθος του…).
Οπως και να το μετρήσει κανείς, κοινοβουλευτικά, πολιτικά και κοινωνικά, οι πολλοί ήταν πάντα εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Και σήμερα περισσότερο παρά ποτέ. Διορίζοντας αυθαιρέτως τον εαυτό του ηγέτη των «πολλών» ο κ. Τσίπρας απλώς δηλώνει κάτι που (βλ. Αρκά) γνωρίζαμε καλά, ότι δηλαδή δεν δίνει δεκάρα για την αλήθεια. Ο καθ’ έξιν ψεύτης πάντα ψεύδεται και ιδίως όταν λέει «εγώ λέω πάντα την αλήθεια». Ο Επιμενίδης από την Κρήτη έλεγε «Κρήτες αεί ψεύσται εισί» (οι Κρητικοί είναι πάντα ψεύτες): κάπως έτσι μας παραμύθιασε και ο (συντόμως πρώην) πρωθυπουργός μας το βράδυ των εκλογών.
Οταν κλέβει για τον εαυτό του τους πολλούς, δεν εχθρεύεται μόνο την αλήθεια, αλλά και τους κανόνες και θεσμούς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, οι οποίοι και μόνον δείχνουν ποιοι είναι οι λίγοι και οι σχετικά περισσότεροι. Αυτή τη στρεψοδικία, ανεντιμότητα και υποκρισία καταδίκασε επίσης εκκωφαντικά ο λαός την περασμένη Κυριακή.
Σε αντίθεση, η επινίκια ομιλία του Κ. Μητσοτάκη ήταν ένα μνημείο μετριοπάθειας και συνδιαλλαγής. Απευθύνθηκε με σεβασμό στους πολίτες που έκαναν διαφορετική επιλογή και ζήτησε τη συνεργασία τους, μια αντίληψη που απουσιάζει στην ηθική συγκρότηση του κ. Τσίπρα. Η στάση του Κ. Μητσοτάκη είναι η μόνη ενδεικνυόμενη μπροστά στα γιγαντιαία προβλήματα. Ο ηγέτης που χρειαζόμαστε σήμερα είναι ακριβώς το αντίθετο του αφρισμένου δημεγέρτη. Και ιδίως αυτοί που έχουν κατακρίνει με σφοδρότητα την εγκληματική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο γράφων, θα πρωτοστατήσουν στην επικράτηση του ενωτικού πνεύματος. Κανένας ρεβανσισμός, καμία αντεκδίκηση οποιασδήποτε μορφής. Ενα μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του κ. Τσίπρα είναι και αυτοί θύματά του.
Η μεγαλύτερη τιμωρία για την απερχόμενη εξουσία θα είναι η ακύρωση των επιλογών της στην Παιδεία, στην οικονομία και στην οργάνωση του κράτους. Και κυρίως η εξάλειψη της πολιτικής αγριότητας που συστηματικά καλλιέργησε στην κοινωνία.
Ο κ. Περικλής Σ. Βαλλιάνος είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο ΕΚΠΑ.
