Σωπαίνει η Ιστορία
γλείφει τις πληγές της
Ιωάννα Αγγελή, «Κραυγή Πατρίδας»
Στο ερώτημα – εν όψει και των ευρωεκλογών – «περισσότερη Ευρώπη ή καλύτερη Ελλάδα;» δεν μπορεί να δοθεί μια απολίτικη, διστακτική ή και διχαστική απάντηση. Ούτε η αυταρχική Ευρώπη-φρούριο συνιστά παράδειγμα προς μίμηση ούτε το γυμνό από θεσμούς εθνικό κράτος αποτελεί μοντέλο δημοκρατικής διακυβέρνησης. Ούτε η ευρωπαϊκή καπιταλιστική αυθεντία [;] ούτε η εγχώρια πολιτική ασυλία παρέχουν εγγυήσεις για τα αναγκαία αναχώματα του πολιτισμού της ευθύνης [και της αιδούς;] και της παιδείας των δικαιωμάτων.
Τόσο οι «ανάλατες» δυτικές δημοκρατίες [τυπικές, γραφειοκρατικές, αδιάφορες ως προς τις ανισότητες] όσο και οι ευάλωτες [διαφθορά, ανομία, αποκλεισμοί] δεν πείθουν τους πολίτες ως προς την ύπαρξη και λειτουργία μηχανισμών αποφυγής νέας τραγωδίας [κρίσεων, συγκρούσεων, εμφάνισης ακραίων πολιτικών φαινομένων].
Λέξεις με αμφίσημα νοήματα[σοσιαλδημοκρατία, νεοφιλελευθερισμός] και με αυθαίρετες – ή κατά περίπτωση – ερμηνείες καταλήγουν στη διεύρυνση του ευρωπαϊκού και εθνικού λαϊκισμού [είτε μέσω της οιονεί-δουλικής λατρείας των δημαγωγών ηγετών είτε μέσω της εξτρεμιστικής πολιτικής στάσης], με τη «λαϊκή κυριαρχία» να βρίσκεται στο περιθώριο ως σλόγκαν προς κατανάλωση αφελών ψηφοφόρων.
Ευφυείς ευρωπαϊστές πολιτικοί που φοβούνται τις ελευθερίες και ευήθεις ελληναράδες πολιτικάντες που θαυμάζουν την κακή διαχείριση της Δημοκρατίας διαπληκτίζονται για το ποιος είναι περισσότερο «προοδευτικός». Οι αριστεροί δημοσκόποι και οι δεξιοί δημοκόποι χάσανε το μέτρο του δημοκρατικού παιχνιδιού, καθώς οι πολύχρωμοι παγκοσμιοποιημένοι κερδοσκόποι έχουν εισχωρήσει σε όλα τα επιτελεία και αλλοιώνουν ηθικές και παραδόσεις.
Οι εθνολεβέντες που αυτοθαυμάζονται και οι ευρωβεντέτες που κινούνται «εκτός» [συντάγματος, νόμων, κανόνων, ορίων] συναντώνται στα επικίνδυνα και ολισθηρά μονοπάτια του «επισιτιστικού» λαϊκισμού.
Η απρόσωπη και συχνά θολή σύγχυση της [κοινής;] ευρωπαϊκής πολιτικής με το imperium των μεγάλων δυνάμεων και η δικομματική, τουλάχιστον, εγχώρια μη πολιτική ευθύνη δεν παράγουν «δρακογενιές» αλλά έρπουσες σαύρες ή κακοφορμισμένους κλώνους που νομίζουν ότι είναι ιδεολογικά πρωτοβλάσταρα.
Ο πολιτικο-ιδεολογικός αχταρμάς και ο σφετερισμός των αγώνων των ηρώων του παρελθόντος δεν διαμορφώνουν μαχητές/οραματιστές ηγέτες αλλά συνήθως αναπαράγουν μεταλλαγμένους δολιο-δια-φθορείς, θεματοφύλακες όχι των βασικών μας των αρχών αλλά των αναγκαίων για την εξουσία τους «κουκιών».
Μηρυκάσαμε τόσα ψέματα, που τα είχαμε καταπιεί σαν [αιώνιες;] αλήθειες, ώστε είναι πλέον ηθικοδιανοητικά αδύνατο να μετατρέψουμε το πολίτευμά μας [και την κοινωνία μας] σε «εργαστήρια Δημοκρατίας».
Οι πολιτικοί εξτρεμιστές με τις δήθεν «επαναστατικές ενέργειες», σε πλήρη συνεργασία με τους λαϊκιστές δημαγωγούς, έχουν καταλάβει τον δημόσιο χώρο και κατευθύνουν ή και εκβιάζουν τον δημόσιο λόγο, τη στιγμή μάλιστα που – όπως φαίνεται – οι φρουροί της Δημοκρατίας μάλλον φοβήθηκαν, λάκισαν ή αυτομόλησαν.
Πού θα βγει όλο αυτό;
Οσοι ελπίζουν ότι οι ευρωκάλπες θα λύσουν τον κόμπο κάνουν λάθος εκτίμηση. Φοβάμαι πως ούτε οι εθνικές εκλογές επιλύουν τέτοιες καταστάσεις.
Ως Εθνος και ως Πατρίδα δεν έχουμε διδαχθεί [ούτε στο σχολείο, ούτε στην κοινωνία ή στην πολιτική], παρά τα τόσα παθήματά μας,«από πού πάμε για τη Δημοκρατία», μολονότι άπαντες αρεσκόμαστε να δηλώνουμε ακραιφνείς δημοκράτες [sic].
Αρα αργεί ακόμη η αφή της Δημοκρατίας – στην Ελλάδα και στην Ευρώπη -, ό,τι κι αν τούτο σημαίνει για το μέλλον και των δύο…
Ο κ. Γιάννης Πανούσης είναι πρώην υπουργός.
