Ηταν τελικά νόμιμες οι αιφνιδιαστικές συλλήψεις των δύο επώνυμων δικηγόρων στην αιματηρή υπόθεση της μαφίας των φυλακών του Κορυδαλλού; Κατ’ αρχήν ναι. Το άρθρο 271 παρ. 1 του ΚΠΔ δίνει μια τέτοια εξαιρετική εξουσία στον ανακριτή.
Ποια; Να εκδώσει ένα «πρώιμο» ένταλμα σύλληψης, όταν μαθαίνει λ.χ. ότι ο κατηγορούμενος έχει βγάλει ένα αεροπορικό εισιτήριο και είναι έτοιμος να διαφύγει στο εξωτερικό. Υπό αυτές τις περιστάσεις η κλήση σε απολογία του κατηγορουμένου θα διευκόλυνε μόνο τη διαφυγή του. Κάνω αυτή την παρατήρηση γιατί αυτές τις ημέρες διατυπώθηκαν κάποιες εντελώς «άσχετες» απόψεις οι οποίες αγνοούσαν και την ύπαρξη μιας τέτοιας ρύθμισης. Βεβαίως το ερώτημα παραμένει:
Ποιο ήταν τελικά το αποδεικτικό εκείνο υλικό το οποίο έπεισε τον εφέτη ανακριτή να χρησιμοποιήσει μια τέτοια εξαιρετική πρόβλεψη; Κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα! Και σε αυτό το επίπεδο τίθεται συναφώς και ένα άλλο βασικό πρόβλημα. Ηταν αιτιολογημένο το ένταλμα σύλληψης, όπως απαιτεί το άρθρο 139 του ΚΠΔ; Εάν δεν ήταν, τότε υπάρχει σοβαρό πρόβλημα, γιατί η έλλειψη αιτιολογίας υποθάλπει επικίνδυνα τη δικαστική και ανακριτική αυθαιρεσία!
Και η παρατήρηση τούτη αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία, αφού το ένταλμα σύλληψης εκκολάπτει και τις λεγόμενες «στιγματιστικές παρενέργειες». Με απλά λόγια, αυτό σημαίνει ότι μπορεί να βλάψει το κοινωνικό και επαγγελματικό κύρος του ατόμου το οποίο συλλαμβάνεται! Μάλιστα, από μια μελέτη που είχε γίνει παλιότερα στις Ηνωμένες Πολιτείες είχε αποκαλυφθεί ότι οι αιφνιδιαστικές συλλήψεις αφορούσαν περισσότερο τον «έγχρωμο πληθυσμό» αυτής της χώρας (κάτι που δεν εκπλήσσει)!
Πάντως, μόνο η περαιτέρω αποδεικτική εξέλιξη της προκείμενης υπόθεσης θα αποκαλύψει εάν όντως είχαμε να κάνουμε με μια «ανακριτική υπερβολή» – ή μήπως υπάρχουν και άλλα πράγματα τα οποία δεν γνωρίζουμε; Και καλό θα ήταν οι δικηγορικοί σύλλογοι να μην αντιδρούν μόνο όταν συλλαμβάνονται οι επώνυμοι, γιατί η Δικαιοσύνη «πιάνει στα δίχτυα» της και τα «μικρά σπουργίτια» (δηλαδή τους απλούς πολίτες) και τότε κανείς δεν αντιδρά (Lascoumes)! Υπό αυτή την έννοια, μόνο η εξονυχιστική διερεύνηση της ανωτέρω υπόθεσης θα αποκαλύψει εάν όντως εμπλέκονται και κάποιοι δικηγόροι.
Ωστόσο, η καταπολέμηση της μαφίας του Κορυδαλλού και ο «εξανθρωπισμός» των φυλακών, ώστε να μη συνιστούν απλώς «μηχανές πειθάρχησης» όπως κατήγγειλε ο Μισέλ Φουκό, προϋποθέτει εκτός των άλλων και μια ισχυρή κυβερνητική βούληση!
Μάλιστα, όπως αναφερόταν χαρακτηριστικά στην απόφαση 628/2014 του ΑΠ: «Επί σειρά ετών οι αρμόδιοι υπηρεσιακοί παράγοντες… συνειδητά έκλειναν τα μάτια τους μπροστά στο πασίδηλο γεγονός του οργίου των παρανομιών οι οποίες ελάμβαναν χώρα στη φυλακή αυτή»! Οπως η εισαγωγή ναρκωτικών ουσιών! Συμπέρασμα; Η δράση μιας δολοφονικής μαφίας στις φυλακές αποτελεί ντροπή για τη Δημοκρατία μας!
Ο κ. Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ
