Οι καιροί είναι πονηροί, οι νύχτες μοιάζουν ή είναι γκαστρωμένες (κατά την έκφραση του αείμνηστου Χαρίλαου Φλωράκη), κι εγώ, που περιήλθαν στην κατοχή μου κάτι φωτογραφίες από τη Θεσσαλονίκη – τη Θεσσαλονίκη την ύποπτη, των Γκοτζαμάνηδων -, ψάχνω να βρω από προχθές που τις έλαβα, τι τρέχει πάλι, τι έχουμε χάσει, τι έχω χάσει. Τι δεν κατάλαβα και τι μου έχει διαφύγει.
Θα το πάρω το έργο από την αρχή, διότι με περίληψη δεν θα βγάλουμε άκρη και δεν το θέλω. Στις 17 Νοέμβρη, όταν εμείς εδώ στην Αθήνα παρακολουθούσαμε το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ και υπουργούς της πιο αμερικανόδουλης (τσσσσ… το είπα και ξεθύμανα) κυβέρνησης που είχε ποτέ η χώρα να πορεύονται για «ξεκάρφωμα» στην αμερικανική πρεσβεία φωνάζοντας «φονιάδες των λαών, Αμερικάνοι», στη Θεσσαλονίκη είπαν να καταθέσουν στεφάνια στο εκεί μνημείο για το Πολυτεχνείο διάφοροι δημόσιοι παράγοντες και εκπρόσωποι των αντιστασιακών κατά της χούντας.
Τότε, λοιπόν, μια ομάδα νεαρών, πρωτοστατούντος ενός, του συγκεκριμένου, περί του οποίου θα σας ενημερώσω, απαγόρευσε ρητώς, και με σπρωξιές, απειλές, φλέματα κ.λπ., σε όλους αυτούς τους αντιστασιακούς και άλλους να καταθέσουν στεφάνια. Ο πιο «οξύθυμος» εξ αυτών επαναστατημένος νέος έδωσε τον «καλύτερό» του εαυτό προκειμένου να αποτραπεί η κατάθεση στεφανιών τόσο από τους εκπροσώπους συνδικαλιστικών φορέων της πόλης, δημάρχους όσο και τους Αδάμ Δράγα, μέλος του Συνδέσμου Φυλακισθέντων και Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-1974, και Καίτη Τσαρουχά, πρόκειται για την κόρη του δολοφονημένου από τη χούντα, βουλευτή της ΕΔΑ Θεσσαλονίκης Γιώργου Τσαρουχά.
Το παιδί, παιδί είναι, οι ορμόνες του παίζουν star wars μέσα του, θα την πει και την κουβέντα την παραπάνω, θα ρίξει και μια ροχάλα επιπλέον, θα εκστομίσει και ένα γαμοσταυρίδι πιο πολύ, που λέει ο λόγος. Ναι, αλλά…
