Πριν λαλήσει ο πετεινός, «η ιστορική συμφωνία για τον διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους» που πανηγύριζε ο Πρωθυπουργός αποδείχτηκε άλλη μια μούφα.
Για την ακρίβεια κατάφερε μέσα σε εννέα λέξεις να αραδιάσει τρία ψέματα – κάτι που πρέπει να απειλεί το προσωπικό του ρεκόρ…
Πρώτον, η συμφωνία δεν ήταν τελικά συμφωνία. Δεύτερον, δεν είχε τίποτα το ιστορικό. Τρίτον, δεν αφορούσε τον διαχωρισμό Εκκλησίας και Κράτους.
Ηταν απλώς άλλο ένα αλισβερίσι.
Η Εκκλησία θα κρατήσει την περιουσία της (ακόμη κι εκείνην που της αμφισβητούσε η Πολιτεία!), αλλά η Πολιτεία θα συνεχίσει να χρηματοδοτεί την Εκκλησία με κάπου 220 εκατομμύρια τον χρόνο.
Δεν ξέρω αν αυτό λέγεται χωρισμός, πάντως τα παίρνει όλα η νύφη!
Σε αντάλλαγμα, όπως εξήγησε ο Τζανακόπουλος, η κυβέρνηση θα μπορέσει να προσλάβει 10.000 συριζόπουλα στις θέσεις που (τυπικά) θα αφήσουν κενές οι παπάδες.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα κυβερνητικά κανάλια έμειναν με τους πανηγυρισμούς για «την ιστορική συμφωνία» στο χέρι.
Κι ότι οι μόνοι που συγκινήθηκαν ήταν οι «συνήθεις ύποπτοι» Αντώναρος – Ραγκούσης – Μπίστης.
Το πιθανότερο φυσικά είναι ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα συμβεί.
Η (μη) συμφωνία εγείρει τόσα νομικά ζητήματα που θα χρειαστούν καμιά δεκαετία να ξεπεραστούν. Κι έως τότε δεν ξέρω ποιος από τους σημερινούς πρωταγωνιστές θα εξακολουθεί να υπάρχει για να την υλοποιήσει.
Εως εδώ η υπόθεση κινείται στα όρια της πλάκας. Αρχίζει και σοβαρεύει αν ο Πρωθυπουργός πιστεύει πως με τέτοια παπατζιλίκια θα αποκτήσει την εύνοια της Εκκλησίας.
Λυπάμαι, αλλά είναι μακριά νυχτωμένος.
Αφενός επειδή ακόμη κι αν του χρωστάει χάρη ο Αρχιεπίσκοπος, δεν του χρωστάει χάρη η Εκκλησία.
Θα έπρεπε κάποιος να εξηγήσει στον Πρωθυπουργό ότι το σύστημα της Εκκλησίας της Ελλάδος είναι συνοδικό κι ότι ο Αρχιεπίσκοπος απλώς προεδρεύει.
Φάνηκε και στο Σκοπιανό όπου ο Αρχιεπίσκοπος πήγε στην αρχή να το παίξει μαλακά και ψύχραιμα, αλλά οι μητροπολίτες τον ανέβασαν στα κάγκελα.
Αφετέρου επειδή με τα παπατζιλίκια χάνεις συνήθως σε δύο ταμπλό.
Και με τους παπάδες που αισθάνονται ότι απειλούνται. Και με τους λαϊκούς που βλέπουν ότι άλλη μια φορά ο Τσίπρας έκανε κωλοτούμπα.
Τι μένει; Η μούφα ως στρατηγική.
Η κυβέρνηση ανοίγει κάθε μέρα ένα θέμα κι επειδή δεν μπορεί να το κλείσει πετάγεται να ανοίξει και κάποιο επόμενο.
Φυσικά εδώ έχουμε να κάνουμε με άγιους ανθρώπους που υποτίθεται ξέρουν από θαύματα. Κι ο Πρωθυπουργός ενδεχομένως ελπίζει ότι κάποιο θαύμα μπορεί να προκύψει έως τις εκλογές.
Αλλά αν μπορούσαν να κάνουν θαύματα, στον Τσίπρα θα τα χαλάλιζαν;
