Αν κατάλαβα καλά, το έσχατο επιχείρημα της κυβερνητικής προπαγάνδας είναι πως αν φύγει ο ΣΥΡΙΖΑ θα έλθει «ο Βορίδης με το τσεκούρι» –κατατρομάξαμε!
Μπροστά στον κίνδυνο ανασύρονται από τη ναφθαλίνη «προσκλητήρια προοδευτικών», «αντιδεξιά μέτωπα» και άλλες βαρύγδουπες υστερίες.
Ο Κούλογλου, ας πούμε, ρωτούσε ανήσυχος «άκουσες τον Βορίδη, κεντροαριστερέ;». Αλλά μόνο ο Μπίστης τον είχε ακούσει και τρόμαξε!
Φυσικά ούτε ακροδεξιός κίνδυνος υπάρχει, ούτε απειλεί κανείς τον Μπίστη. Απλώς ο πνιγμένος από τα μαλλιά πιάνεται.
Εδώ και μερικούς αιώνες, οι δεξιοί απορρίπτουν τις ιδέες της Αριστεράς και γι’ αυτό είναι δεξιοί. Ακριβώς όπως οι αριστεροί απορρίπτουν τις ιδέες της Δεξιάς και γι’ αυτό είναι αριστεροί.
Μετά μαζευόμαστε, μετριόμαστε και οι πιο πολλοί κερδίζουν. Αν δεν απατώμαι, αυτό ονομάζεται δημοκρατία.
Πάμε λοιπόν από την αρχή.
«Αντι-ΣΥΡΙΖΑ» μέτωπο; Προφανώς. Με σκάρτο 10%-12% εμπιστοσύνη, η κυβέρνηση έχει ένα ευρύτατο πλειοψηφικό ρεύμα απέναντί της.
Ούτε ο Μητσοτάκης το έφτιαξε, ούτε η Φώφη, ούτε ο Μαρινάκης, ούτε ο Σκάι. Το συγκρότησε αυτοβούλως και εθελοντικά η κοινωνία σε όλα τα επίπεδα.
Και το συγκρότησε επειδή αισθάνθηκε εξαπατημένη, προσβεβλημένη, θυμωμένη, φτυσμένη κατάμουτρα. Δυστυχώς δεν συμβουλεύθηκε προηγουμένως τον Μουζέλη, ούτε τον Μαραντζίδη.
Αυτό το ρεύμα δεν μπορεί να αναστραφεί ή να αντιμετωπιστεί. Θα εκτονωθεί στην κάλπη και μετά βλέπουμε.
Το λάθος του Τσίπρα ήταν πως πίστεψε ότι όσο μένει στην εξουσία τα πράγματα θα πάνε καλύτερα και ότι μπορεί (κάπως) να το γυρίσει.
Επεσε έξω.
Η κυβέρνηση είναι σε χειρότερη μοίρα από πέρυσι. Σε πολύ χειρότερη από τις αρχές του έτους. Και σε ασύγκριτα χειρότερη από τον Ιούνιο. Κανένα γιατροσόφι δεν πιάνει.
Αν νομίζουν λοιπόν ότι τώρα που εξάντλησαν τις άλλες μπαγαποντιές θα κοροϊδέψουν τον κόσμο με ακροδεξιά παραμύθια, μάλλον μετά την αίσθηση της πραγματικότητας έχουν χάσει και την αίσθηση του γελοίου.
Και προφανώς δεν θα εξοβελίσουμε απόψεις που ενδημούν (αν δεν πλειοψηφούν…) σε όλη την Ευρώπη για να κατασκευάσουμε έναν εσωτερικό μπαμπούλα –ακόμη κι αν διαφωνούμε μαζί τους.
Στη δημοκρατία μας, και ευτυχώς, κανείς δεν αισθάνεται να απειλείται από μια πολιτική αλλαγή. Ενώ, αντιθέτως, και επειδή έχουμε δημοκρατία, πολλοί δικαιούνται να την επαγγέλλονται.
Το μόνο ανοιχτό ερώτημα είναι πόσο θα αντέξει ακόμη μια κυβέρνηση που μόνο ο φόβος κρατάει στα πράγματα.
Δεν ξέρω. Αλλά όσο αντέχει, θα το πληρώνει και πιο ακριβά.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
