Με τον πρόσφατο ανασχηματισμό, ένα άτυχο υπουργείο (το πιο άτυχο, πάντα) βρήκε έναν καλό υπουργό.
Μιλάω για το υπουργείο Πολιτισμού και την κυρία Μυρσίνη Ζορμπά.
Το τι «νούμερα» έχουν περάσει από αυτό το υπουργείο δεν λέγεται. Ιδιαίτερα τελευταία. Και είναι ένα από τα πιο δύσκολα και άκρως ευαίσθητα. Εχει μια σιδερένια γραφειοκρατία, πολύπλοκους οργανισμούς, συμβούλια και συνδικαλιστικά σωματεία (π.χ. ΚΑΣ, αρχαιοφύλακες και Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων) και ένα «νευρωτικό» αντικείμενο: την τέχνη!
Ακόμα και πανθομολογουμένως ευφυείς άνθρωποι (όπως ο Βαγγέλης Βενιζέλος) έχουν βρει τον μπελά τους μέσα στους λαβυρίνθους του.
Η κυρία Ζορμπά έχει (θεωρητικά) όλες τις προϋποθέσεις για να αντιμετωπίσει αυτόν τον Μινώταυρο. Είναι καλλιεργημένη και ευαίσθητη, έχει εμπειρίες διοίκησης και διαχείρισης (θυμίζω το Κέντρο Βιβλίου), έχει πείρα εξωτερικού –από την Ευρωβουλή. Και κυρίως γνωρίζει το αντικείμενο του υπουργείου εκ των ένδον και δεν θα χρειαστεί να την ξεναγήσουν, όπως τους διάφορους άσχετους προκατόχους της.
Ας προσθέσω και μία προσωπική μαρτυρία: έχω συνεργαστεί μαζί της και τη βρήκα ευφυή, συνεργάσιμη και αποτελεσματική.
Οπότε μπορούμε να πούμε πως ο ανασχηματισμός του κ. Τσίπρα πέτυχε κατά το ένα πεντηκοστό τρίτο…
Το πρόβλημα είναι τι θα γίνει με τους άλλους 52, εκ των οποίων οι περισσότεροι έχουν ήδη αποδειχθεί μάλλον άχρηστοι.
(Μα πώς τα καταφέρνουν άλλα μεγαλύτερα κράτη με 16 και 18 υπουργούς;)
Το άλλο πρόβλημα είναι αν η κυρία Ζορμπά θα μπορέσει να συνεργαστεί και να αποδώσει μέσα σε μια τέτοια κυβέρνηση.
Το τρίτο πρόβλημα είναι γιατί η κυρία αυτή αποφάσισε να λάβει μέρος σε μια τέτοια κυβέρνηση.
Ομολογώ ότι εξεπλάγην όταν άκουσα το όνομά της. «Στρατηγέ, τι ζητούσες στη Λάρισα, συ ένας Υδραίος;» αναφώνησα με τον Εγγονόπουλο.
Αλλά το γιατί η κυρία Ζορμπά αποφάσισε να αναλάβει υπουργείο σε μια κυβέρνηση της πρώτη φορά Αριστεράς (που πιθανότατα είναι και η τελευταία) αποτελεί προσωπικό της θέμα, που ίσως μόνον ο ψυχαναλυτής της (αν υπάρχει) θα μπορούσε να αναλύσει.
Εγώ χαίρομαι που το ταλαίπωρο υπουργείο Πολιτισμού αποκτά υπουργό έχοντα σχέση και με τον πολιτισμό αλλά και με το management του πολιτισμού. (Συγγνώμη για τη ξένη λέξη, αλλά σωστή μετάφραση δεν έχω και αν την έγραφα απλώς με ελληνικά στοιχεία θα χτύπαγε άσχημα.)
Δεν ξέρω αν ο πολιτισμός είναι «η βαριά βιομηχανία της Ελλάδος» (λέγεται και για τον τουρισμό –και μάλλον του ταιριάζει καλύτερα). Είναι πάντως γεγονός ότι ελέω των αρχαίων κατοίκων αυτής της χώρας, που ονομάζουμε προγόνους μας, υπάρχει υλικό άφθονο και πλούσιο. Από γλυπτά μέχρι τραγωδίες και από κτίρια μέχρι μύθους.
Αλλά και οι νεότεροι Ελληνες αποδείχθηκαν δημιουργικοί και παραγωγικοί παραπάνω από όσο αναλογούσε στον πληθυσμό και στη φτώχεια τους.
Υλικό λοιπόν για επίδειξη στα εκατομμύρια των επισκεπτών μας και για εξαγωγή στις διάφορες εκδηλώσεις που συμμετέχουμε υπάρχει άφθονο. Περισσεύει και για τους γηγενείς.
Μέχρι σήμερα, εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις (π.χ. Μουσείο Ακρόπολης), δεν κατορθώσαμε να αξιοποιήσουμε σωστά τους θησαυρούς μας. Η έλλειψη πόρων δεν είναι δικαιολογία: το ίδιο το υλικό μπορεί να αποφέρει άφθονους πόρους.
Για το καλό λοιπόν όλων των ξένων (αλλά και των Ελλήνων –υπάρχουν και αυτοί) εραστών του αρχαίου και νέου ελληνικού πολιτισμού, σας εύχομαι καλή επιτυχία.
(Και καλά ξεμπερδέματα εκεί που μπλέξατε…)
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
