Τεστ νοημοσύνης

Ξαφνικά είχα μία ιδέα που μου φάνηκε πολύ χρήσιμη. Περιέχει μία και μόνη πρόταση:

«Οποιος θέλει να κατέβει στην πολιτική, να περνάει πρώτα ένα τεστ νοημοσύνης».

Αυτό αφορά και τους νυν πολιτικούς –γενικά όλους τους υποψήφιους. Και ίσως να το επεκτείνω και στους ενδιαφερόμενους για σημαντικές δημόσιες θέσεις.

Πώς μου ήρθε αυτή η ιδέα; Οσο περνάει ο καιρός ισχυροποιείται μέσα μου η εντύπωση ότι μας κυβερνούν ηλίθιοι.

Διότι μόνον ελλιπής λειτουργία του εγκεφάλου μπορεί να εξηγήσει πολλές αποφάσεις που λαμβάνονται, καθώς και αντιδράσεις σε γεγονότα.

Μη μου πείτε πως οι κινήσεις των Αρχών απέναντι στην πυρκαγιά που έκαψε 96 ανθρώπους ήταν έργον νοημόνων ανθρώπων!

Η φωτιά ξεκίνησε από τις ενέργειες ενός… πανέξυπνου που αποφάσισε να κάψει διάφορα ξερόκλαδα στην αυλή του. Με άνεμο πολλών μποφόρ!

Και μετά έπεσε το χάος της ασυνεννοησίας. Δρόμοι έκλειναν, αντιφατικές οδηγίες δίνονταν –όλα με αποτέλεσμα να γίνεται το αντίθετο από το επιδιωκόμενο.

Οταν τα πράγματα πηγαίνουν στραβά, επιστρατεύονται όλων των ειδών οι εξηγήσεις εκτός από μία: η βλακεία!

Και όμως η παρουσία της είναι προφανής σε πάρα πολλές περιπτώσεις.

Θα ήμουν πολύ περίεργος να έβλεπα τα αποτελέσματα μιας μέτρησης –ακόμα και σε ένα στοιχειώδες τεστ Binet-Simon –του κ. Τόσκα, της κυρίας Δούρου και των επιτελών τους.

Κι ας μη μου πουν οι ψυχολόγοι πως το τεστ αυτό είναι ξεπερασμένο. Ακόμα το χρησιμοποιούν μεγάλα κράτη και οργανισμοί. Μπορεί να μην είναι ακριβές στη βαθμολόγηση της μεγαλοφυΐας όσο το διάδοχό του Stanford-Binet. Αλλά η βλακεία δεν του ξεφεύγει με τίποτα.

Βέβαια μερικά πράγματα όπως οι δηλώσεις του Πάνου Καμμένου την επόμενη μέρα δεν χρειάζονται μέτρηση. Η αξιολόγησή τους γίνεται αυτόματα.

Το αυτό ισχύει για πολλές από τις αποφάσεις της σημερινής μας κυβέρνησης. Που μπορεί να έχει επικεφαλής ένα ξύπνιο πολιτικό («ξύπνιο», όχι ακριβώς ευφυή –με τάση προς την πονηριά) αλλά μέσα της περιλαμβάνει αρκετούς στόκους. Οι οποίοι έχουν την τάση (όπως στο έργο του «Περί βλακών» καταγράφει ο ιδιοφυής Λεμπέσης) να συνασπίζονται και να αλληλοϋποστηρίζονται.

Ιδίως στον δημόσιο τομέα ο συνασπισμός αυτός είναι εξουθενωτικός. Ενας αναμφισβήτητα ευφυής πολιτικός μού έλεγε πως στις υπουργικές του θητείες η μάχη εναντίον της συμπαγούς βλακείας των γραφειοκρατών ήταν διαρκής και ανελέητη.

Φυσικό, μια και η γραφειοκρατία είναι παράγωγο της βλακείας. Ο φόβος του λάθους, που κάνει τον γραφειοκράτη να χρειάζεται πέντε σφραγίδες και υπογραφές εκεί που θα υπερεπαρκούσε η μία, δεν οφείλεται στην ανικανότητα του συστήματος. Η ίδια του η βλακεία κάνει τον βλάκα ανασφαλή.

Ισως να είναι κοντά ο καιρός που θα εφευρεθεί το όνειρο πολλών ευφυών ανθρώπων: το «Βλακόμετρο». Η «ψηφιακή ανάλυση κειμένου», που ήδη επιτρέπει σχεδόν αλάνθαστες μηχανικές μεταφράσεις, εύκολα μπορεί να μετράει την πρωτοτυπία και την ακρίβεια μιας φράσης.

Βλέπω να έρχεται η εποχή που στο κάτω δεξιό μέρος της οθόνης θα βρίσκεται το Βλακόμετρο, και θα χτυπάει κόκκινο κάθε φορά που θα ακούγεται ένα από τα δεκάδες μαργαριτάρια που στολίζουν την τηλεόρασή μας.

(Μπα –ονειρεύομαι. Ετσι και εφευρεθεί, είμαι σίγουρος πως αμέσως οι πολιτικοί θα το απαγορεύσουν! Με πρώτον τον Τραμπ…)