Θρασύτητα

Οι διαφαινόμενες κυβερνητικές παροχές μετά από τρία χρόνια άγριας λιτότητας και βαρύτατων φορομπηχτικών μέτρων που αφάνισαν κάθε επιχειρημαστική δραστηριότητα στη χώρα δεν είναι κάτι το καινοφανές. ‘Η το εξωπραγματικό. Βρισκόμαστε στο ξεκίνημα μιας μακράς προεκλογικής περιόδου η οποία θα διαρκέσει τουλάχιστον 8 με 9 μήνες, λογικό είναι επομένως η κυβέρνηση να προσπαθεί να μειώσει τις απώλειες που έχει υποστεί τα προηγούμενα τριάμισι χρόνια. Οταν –τα θυμόμαστε όλοι –αδιαμαρτύρητα και κυρίως αδιαπραγμάτευτα πέρασε τα σκληρότερα μέτρα που θα μπορούσε κανείς να αναμένει, όχι από μια αριστερή κυβέρνηση, αλλά ούτε καν από μια φιλελεύθερη, «θατσερική» κυβέρνηση.

Ετσι, ρίχνει στην αγορά διάφορες «ιδέες» που κυμαίνονται από την επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων ως την αύξηση του κατώτατου μισθού, και από τη μη περικοπή των συντάξεων έως τη διάθεση κοινωνικού μερίσματος, στοχεύοντας καθαρά στον επαναπατρισμό του μεγάλου εκείνου τμήματος του εκλογικού σώματος το οποίο την εγκαταλείπει απαυδισμένο από τα ψεύδη και τη συνεχή διάψευση των δεσμεύσεων και των υποσχέσεων που είχε αναλάβει το 2015.

Είναι μια στρατηγική η οποία επιχειρεί να καλοπιάσει αυτούς τους ψηφοφόρους, να τους πείσει ότι τα χειρότερα πέρασαν και ότι το τέλος των μνημονίων μπορεί να συνοδευτεί από μια βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης όλων, και κυρίως της μεσαίας τάξης που αποτέλεσε το 2015 και τον κορμό της εκλογικής της πελατείας.

Ακούγεται ήδη ότι το πλήθος των παροχών θα εξαγγελθεί στη ΔΕΘ, και τα κυβερνητικά μέσα ενημέρωσης έχουν σπεύσει να ονομάσουν όλο αυτό το πλαίσιο μέτρων «Θεσσαλονίκη 2». Θεωρητικά, δεν υπάρχει πρόβλημα. Αλλά στην πραγματικότητα υπάρχει, και είναι σοβαρό: γιατί ανακαλεί στη συλλογική μνήμη το τι συνέβη με το πρόγραμμα «Θεσσαλονίκη 1». Τίποτε από όσα εξαγγέλθηκαν στο πλαίσιό της δεν εφαρμόστηκε, τίποτε από όσα υποσχέθηκε ο κ. Τσίπρας το 2014 δεν υλοποιήθηκε. Αντιθέτως, υπογράφηκε ένα 3ο Μνημόνιο, χειρότερο των δύο προηγουμένων, και συμφωνήθηκε ένα 4ο, χωρίς χρήματα δε, το οποίο δεσμεύει τη χώρα για 40 και πλέον χρόνια ακόμη.

Θεωρώ λοιπόν ότι αποτελεί θρασύτητα πρώτου μεγέθους να διαρρέεται από την κυβέρνηση ότι επέρχονται παροχές, όταν μόλις προ ολίγων ημερών το Eurogroup δέσμευσε τα 15 δισ. της δόσης, μόνο και μόνο με μια παρεκκλίνουσα του Μνημονίου εξαγγελία, αυτή του μειωμένου ΦΠΑ στα νησιά υποδοχής προσφύγων, ύψους μόλις 28 εκατ. ευρώ. Ποιον κοροϊδεύουν λοιπόν ότι θα κάνουν παροχές όταν υπάρχει αυτό το προηγούμενο; Δεν είναι ντροπή για μια κοινωνία που έχει δοκιμαστεί τόσο σκληρά;