Αν με ρωτούσε κάποιος «τι ΔΕΝ έχει πάει στραβά στην κυβέρνηση», η απάντησή μου θα ήταν απλή: δεν ξέρω.
Λογικά μια κυβέρνηση σε καταφανή αποδρομή δεν έχει και πολλά να κάνει. Ετοιμάζει την έξοδό της ή την απόδρασή της, όπως θέλετε πείτε το.
Ούτως ή άλλως, ο πολιτικός χρόνος έχει εξαντληθεί.
Από την 1η Οκτωβρίου έως τα μέσα Απριλίου (όταν ο Πρωθυπουργός θα πρέπει να παραιτηθεί ακόμη κι αν οι εκλογές γίνουν στις 26 Μαΐου) μένουν έξι μήνες με το ζόρι –συμπεριλαμβανομένων Χριστουγέννων, Πάσχα και εορτών…
Τι περισσεύει; Το πολύ τέσσερις μήνες πραγματικός πολιτικός χρόνος.
Από την Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου, λοιπόν, any given Sunday είναι εκλογική –για να χρησιμοποιήσω την έκφραση του Αλ Πατσίνο. Φάγαμε τον γάιδαρο και είμαστε στην ουρά.
Αυτά βέβαια λέει η λογική των κανονικών ανθρώπων.
Αλλά ποια είναι η λογική της κυβέρνησης; Οτι θα ρεφάρουν μοιράζοντας κανένα επίδομα ή αυξάνοντας τον κατώτατο μισθό; Οτι ο Τσίπρας θα πάει στη ΔΕΘ και θα μοιράσει καθρεφτάκια –αν φτάσει έως τη ΔΕΘ;
Και ποια λογική κυβέρνηση θα είχε βρεθεί λίγους μήνες πριν από τις εκλογές χωρίς πραγματική ατζέντα και ανοίγοντας κάθε εβδομάδα άλλο μέτωπο, από τα Σκόπια και την Αγκυρα έως τη Μόσχα;
Είτε λοιπόν η λογική τους μας διαφεύγει εντελώς. Είτε δεν υπάρχει.
Οι «συριζολόγοι» επαφίενται στο πρώτο. Αρχίζω να υποψιάζομαι το δεύτερο.
Ο Πρωθυπουργός είναι σαν εκείνους τους εγκλωβισμένους του χρηματιστηρίου, που δεν πούλησε όταν τα χαρτιά ήταν ψηλά και τώρα που βγαίνει να πουλήσει κανείς δεν θέλει να αγοράσει.
Η Εξοδος του Μεσολογγίου μας έχει διδάξει άλλωστε ότι ακόμη και η πιο απελπισμένη ή αποφασισμένη έξοδος στριμωγμένων συγκεντρώνει περιορισμένες πιθανότητες επιτυχίας.
Ας δεχτώ όμως για την οικονομία της συζήτησης ότι ο Πρωθυπουργός θα κινηθεί λογικά και θα επιχειρήσει να αποδράσει.
Προς τα πού; Δεξιά ή αριστερά;
Εδώ το δίλημμα είναι πιο σύνθετο.
Μια «αριστερή απόδραση» μπορεί να έχει καλύτερες εκλογικές αποδόσεις αλλά δυσκολότερο μετεκλογικό ορίζοντα.
Μια «δεξιά απόδραση» διευκολύνει τις μετεκλογικές καταστάσεις αλλά μπορεί να μετρήσει αρνητικά στις κάλπες.
Τι θα κάνει ο Τσίπρας; Το πιθανότερο είναι ότι (κατά τη συνήθειά του…) θα προσπαθήσει να κάνει και τα δυο με αμφιλεγόμενο αποτέλεσμα. Θα καταλήξει σε κανέναν ανασχηματισμό με τίποτα πασόκους της χειρότερης εσοδείας και θα γελάμε.
Διότι το μεγάλο του πρόβλημα είναι ότι τα πράγματα δεν βρίσκονται πλέον στα χέρια του.
Κακά τα ψέματα, το πολιτικό κουίζ που έχει να επιλύσει στον δρόμο προς την κάλπη είναι εξαιρετικά απλό, αλλά μοιάζει δυσεπίλυτο: Σύμφωνα με όλες τις δημοσκοπήσεις το 50% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ έχει κουνήσει μαντίλι και περίπου 30% έχει ήδη μετακομίσει σε άλλους σχηματισμούς.
Αυτά τα περί αναποφάσιστων και αδιευκρίνιστης ψήφου που θα ανατρέψουν την κατάσταση είναι παραμύθια για αγρίους και παρηγοριά στον άρρωστο.
Εκτός…. Εκτός αν ο Τσίπρας σχεδιάσει μέσα στις επόμενες εβδομάδες την απόδραση που δεν κατάφεραν οι πρόγονοί μας στο Μεσολόγγι.
Αν δηλαδή βρει ατζέντα. Αν βρει στρατηγική. Αν βρει ψηφοφόρους. Και αν φυσικά ολιγωρήσει ο Μητσοτάκης και τον αφήσει να ξαναμπεί στο παιχνίδι.
Πολλά «αν». Και ένα ερώτημα: γιατί αυτά που δεν μπόρεσε να κάνει νωρίτερα θα τα καταφέρει στο παρά πέντε;
Ομολογώ ότι δεν έχω εύκολη απάντηση. Υποψιάζομαι όμως ότι θα παλέψει τις εκλογές με το πείσμα που έχει δείξει, με το θράσος που έχει αποδείξει, με το παρακράτος που έχει συγκροτήσει και την απελπισία που όλοι καταλαβαίνουμε.
Και αυτά από μόνα τους μπορεί να εξασφαλίσουν μια επιτυχή απόδραση.
Καριέρες
Στο Νεκροταφείο της Παπάρας διακομίστηκε πλέον και επισήμως η πολυθρύλητη «λίστα Λαγκάρντ» – μαζί με όλα τα αντίστοιχα παπατζιλίκια που μας έχουν συνοδεύσει την τελευταία δεκαετία…
Τα πολιτικά οφέλη από τη συνωμοσιολογία είναι προφανή και με ονοματεπώνυμο. Στόχος ήταν το «παλιό σύστημα που χρεοκόπησε τη χώρα». Ποιοι πλήρωσαν τη ζημιά είναι εξίσου προφανές.
Λιγότερο γνωστό είναι ποιοι έστησαν καριέρες και ποιοι αποκόμισαν οφέλη με τη «λίστα Λαγκάρντ».
Ακόμη θυμάμαι, ας πούμε, μια «αποστολή εισαγγελέων» στο Παρίσι παραμονές των εκλογών του Σεπτεμβρίου 2015 με προτροπή Παπαγγελόπουλου για να μάθουν (υποτίθεται) τα μυστικά του περιώνυμου Φαλσιανί, όπως θυμάμαι πολύ καλά και ποιοι(-ες) δημοσιογράφοι μετείχαν στο κόλπο.
Οψόμεθα, λοιπόν.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
