Ετσι, για το τερπνόν του πράγματος, ας καθιερωθεί μια καινούργια στατιστική εξειδίκευση στη Βουλή που θα παρακολουθεί την αντισφαίριση «φιλοφρονήσεων» ανάμεσα στον Πρωθυπουργό και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Πάντως, και με πρόχειρες μετρήσεις, κάποιοι μας διαβεβαιώνουν ότι στην κοινοβουλευτική συνεδρία της Πέμπτης 6/6 τα «απατεώνας», «ψεύτης» και «κλέφτης» αβγάτισαν σε επίπεδα συναγερμού. Και οι μετρήσαντες έπιασαν τους σχετλιασμούς και τα κλαυθμηρίσματα για το ενδεχόμενο μιας προεκλογικής περιόδου σε κλίμα πόλωσης και διχασμού. Αλλά, αν εξαιρέσουμε την αυξημένη σοδειά των «κοσμητικών», αναρωτιέται κανείς πού είναι η είδηση.
Ωστόσο, αν δεν υπάρχει είδηση, τουλάχιστον υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον σε όσα είπε ο Γιάννης Δραγασάκης. Ο οποίος μίλησε για «αυτό το παράξενο κόμμα της Αριστεράς». Είδε κι έπαθε η κομμουνιστική ορθοδοξία με τις «παραξενιές» του ρεβιζιονισμού και του ρεφορμισμού, αλλά το «παράξενο» του κ. Δραγασάκη δεν μοιάζει να νοιάζεται για τις ευαισθησίες των «ορθοδόξων»· μοιάζει πολύ περισσότερο ως αδιόρατο νεύμα ομολογίας και αναγνώρισης προς όλους εκείνους που, τρία χρόνια αργότερα, έχουν τη δυνατότητα να συγκρίνουν αμήχανοι τους αρειμάνιους εικονοκλάστες που φαντασιώνονταν και διαλαλούσαν την άτακτη υποχώρηση της Μέρκελ με το σωφρονισμένο τσούρμο που καμαρωτό ανεμίζει τον ευρωπαϊκό έλεγχο με «διαγωγήν κοσμιωτάτην».
«Παράξενο» επίσης (αλλά αυτό μάλλον δεν περνάει από το μυαλό του κ. Δραγασάκη), επειδή κατάφερε, σαν μέσα σε όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, να ανασημασιοδοτήσει ριζικά την ελληνική παράδοση των ηρωικών Οχι. «Παράξενο» ασφαλώς (αλλά αυτό, ακόμη κι αν περνούσε από το μυαλό του ομιλητή, δεν θα μπορούσε να το ξεστομίσει) επειδή κατάφερε να εντάξει στους νόμους της Φυσικής την απρόσκοπτη κίνηση πρόσω με αριστεροδέξιο κινητήρα. Αλλά αυτό το τελευταίο φαινόμενο δεν περιγράφεται επαρκώς με τον όρο «παράξενο» –βρισκόμαστε στα όρια της οξυμωρίας
Είπε κι άλλα ο κ. Δραγασάκης, όπως, για παράδειγμα, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ (και ας το πάρουμε απόφαση) είναι «το νέο που βγήκε από την κρίση». Οτι το «νέο» δεν έχει θετική αξία από μόνο του το ήξεραν καλύτερα απ’ όλους οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, οι οποίοι, ειδικά όταν μιλούσαν για πολιτική και πολιτικούς, έβλεπαν με συνετή επιφυλακτικότητα τους «νεωτερίζοντας», προπάντων τους «νεωτερίζοντας ες πλήθος», όπως λέει κάπου ο αρχαίος ρήτορας, εννοώντας, ως φαίνεται, τους «λαϊκιστές». Προφανώς δεν έχει τέτοιες επιφυλάξεις ο κ. Δραγασάκης και απομένει να αποφασίσουμε αν σκέφτεται βάσει της μεταφυσικής αρχής novum ergo bonum (καινούργιο άρα καλό) ή αν θεωρεί καινούργιες τις τεχνικές με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ διορίζει τα δικά του παιδιά, ρυθμίζει τα της παιδείας, μαγειρεύει τα εκλογικά ή λανσάρει παραμυθητικούς και απαλλακτικούς ευφημισμούς τύπου «θεσμοί» και «συλλογικότητες», ξεχνώντας τι είδους σύμπτωμα είναι ο κνησμός για newspeak. Αλλά τι νόημα έχει να πασχίζουμε να διαγνώσουμε τι είναι αυτό το «νέο» όταν ο κ. Δραγασάκης διαβεβαιώνει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι προϊόν ιστορικής νομοτέλειας και «ας το πάρουν κάποιοι απόφαση επιτέλους»; Και αν οι αναποφάσιστοι είναι κάπου στο 80%, τόσο το χειρότερο για τους αναποφάσιστους.
Αυτό το «παράξενο» και «νέο», σύμφωνα με τον κ. Δραγασάκη, είναι επίσης εγγυήτρια δύναμη για «προοδευτικές» αλλαγές. Ο όρος έχει διευκρινιστεί επαρκώς στο παρελθόν από οσιομάρτυρες του προοδευτισμού, όπως, ας πούμε, ο Φώτης Κουβέλης και ο Γιώργος Παπανδρέου, και έτσι για λόγους οικονομίας θα περάσουμε στο επόμενο χάιλαϊτ της ομιλίας Δραγασάκη: «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι παράδειγμα αριστερού κόμματος που θέλει να κυβερνά χωρίς να ενσωματώνεται στο σύστημα». Εδώ ο ποιητής μάς αφήνει να αιωρούμαστε ανάμεσα σε πολιτική φιλοσοφία και πολιτική θεολογία, και αν κλίνω προς το δεύτερο είναι γιατί, προφανώς από επαγγελματική διαστροφή, φέρνω στο μυαλό μου τον θεό του Αριστοτέλη, ένα ον που ρυθμίζει την κίνηση χωρίς το ίδιο να εμπλέκεται σε αυτήν.
Αλλά στην προκειμένη περίπτωση η πιο «κακοπροαίρετη» ερμηνεία φαίνεται να είναι και η πιο πιθανή. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης απευθύνεται κυρίως στο αριστερό εκκλησίασμα, το οποίο, μετά από τρία χρόνια συριζαϊκής αλχημίας, δοκιμάζεται από την ευσεβή απορία: τι γαρ ωφελήσει τον ΣΥΡΙΖΑ εάν αγαπήσωσιν αυτόν Μέρκελ και Μοσκοβισί αλλά ζημιωθή την ψυχήν αυτού; Γι’ αυτό και η διαβεβαίωση ότι η ψυχή του ΣΥΡΙΖΑ, παρά την εγκόσμια κυβερνητική υπόστασή της, δεν πρόκειται ποτέ να ανεχθεί συστημική ενσάρκωση, αλλά θα φτερουγίζει άσπιλη και αμόλυντη, η μισή με τα Χερουβείμ των 53 και η άλλη μισή με τα Σεραφείμ του Ρουβίκωνα, τα οποία άλλωστε ο Γιάννης Δραγασάκης έχει στοργικά υιοθετήσει («δικά μας παιδιά είναι κι αυτά»).
Μ’ αυτά και μ’ αυτά είναι δύσκολο να αποφασίσει κανείς τι είναι πιο επώδυνο, η κακοτράχαλη, κακόφωνη αλλά απροσχημάτιστη «λεβεντιά» τύπου Πολάκη ή η δικολαβική άρια του χαμηλόφωνου και μετριοπαθούς κ. Δραγασάκη. Και τι είναι, αλήθεια, πιο δυσοίωνο, μερικά «ψεύτη» και «απατεώνα» πιο πάνω από τις κανονικές τιμές ή αυτός ο «παράξενος», «νέος» και, κυρίως, αμφίβιος ΣΥΡΙΖΑ που, σύμφωνα πάντα με τον κ. Δραγασάκη, έχει, εκτός από όραμα, και «την Ιστορία με το μέρος του»;
Ο κ. Θεόδωρος Παπαγγελής είναι ακαδημαϊκός, καθηγητής του Τμήματος Φιλολογίας του ΑΠΘ.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
