«Ακροδεξιά ατζέντα»

Στις αρχές του χρόνου, όταν διάφοροι ανεγκέφαλοι πίεζαν τον Μητσοτάκη να στηρίξει τη συμφωνία με τα Σκόπια, τους απαντούσε:

«Εγώ δεν είμαι αρχηγός του Ποταμιού!».

Με άλλα λόγια, ηγείται μιας μεγάλης παράταξης με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και προδιαγραφές. Και με μια βασική αποστολή: να παραμείνει μεγάλη.

Εξι μήνες αργότερα, ο Μητσοτάκης όχι μόνο δεν έβαλε σε δοκιμασία την παράταξή του, όχι μόνο την κράτησε συσπειρωμένη, αλλά μπορεί βασίμως να ονειρεύεται ότι στις επόμενες εκλογές θα την οδηγήσει σε ποσοστά που θα θυμίζουν περισσότερο 2007 παρά 2012 ή 2015.

Αυτό στην πολιτική λέγεται πολιτική. Στη μικροπολιτική το αποκαλούν «ακροδεξιά ατζέντα» και κολοκύθια τούμπανα.

Μομφή εξ ορισμού βλακώδης. Στην Ευρώπη κανένα κεντροδεξιό κόμμα δεν έχει μονοθεματική ατζέντα, ούτε μονοσήμαντο ακροατήριο.

Από τον πόλεμο και μετά βγάζουν το ψωμί τους μαζεύοντας και δεξιούς και κεντρώους. Και συντηρητικούς και μεταρρυθμιστές. Και θρησκευόμενους και λαϊκούς. Και κοινωνιστές και φιλελεύθερους. Και εθνικόφρονες και πατριώτες.

Αυτός είναι άλλωστε ο ορισμός ενός εθνικού κόμματος εξουσίας. Δεν είναι λέσχη ιδεών, ούτε μαγαζί ειδών νεωτερισμού, ούτε παρέα ευγενικών πολυλογάδων.

Ο Μητσοτάκης το συνειδητοποίησε, το υπηρέτησε και κατά πάσα πιθανότητα θα ανταμειφθεί.

Οι άλλοι τι κάνουν;

Για τον ΣΥΡΙΖΑ διάφοροι αμήχανοι συζητητές διαδίδουν ότι ως «εθνικολαϊκισμός» ηττήθηκε το 2015 και τώρα εξελίσσεται σε κάτι πιο συμπαθητικό και πολιτισμένο.

Σε τι όμως; Και με ποιους: Διότι, αν δεν απατώμαι, τον Πολάκη και τον Παππά εξακολουθώ να βλέπω στην κυβέρνηση.

Απόδειξη πως ακόμη και αν κάποιος παλιός ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε, καινούργιος δεν υπάρχει. Προς το παρόν είναι απλώς μια ομάδα φανατικών ανθρώπων, γαντζωμένων στην εξουσία χωρίς σχέδιο και ραχοκοκαλιά.

Για το ΚΙΝΑΛ η εικόνα είναι εξίσου δυσδιάκριτη.

Από τη μια δείχνει να αποβλέπει στη θέση ενός είδους ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά αν κάτι τέτοιο ενδιαφέρει κάποιο ακροατήριο, τότε γιατί να μην προτιμήσει κατευθείαν τον ΣΥΡΙΖΑ;

Από την άλλη δυσκολεύεται να διατυπώσει μια ειλικρινή στρατηγική προοπτική διότι φοβάται ότι εκ των πραγμάτων θα αναγκαστεί να συμβαδίσει με τη στρατηγική του Μητσοτάκη.

Ξέρετε τι σημαίνουν αυτά; Πως η χώρα δεν πάσχει από «ακροδεξιά ατζέντα».

Αλλά από την έλλειψη μιας δημοκρατικής κεντροαριστερής ατζέντας που θα αντιπαρατεθεί ή θα ανταγωνιστεί με τη δημοκρατική Κεντροδεξιά.

Και αντί να την ψάξουν, τους φταίει η «Ακροδεξιά»!