Αν δείχνει κάτι αυτή η ακραία πόλωση που έχει αναπτυχθεί την τελευταία περίοδο ανάμεσα στην κυβέρνηση και στην αξιωματική αντιπολίτευση είναι η, κατά την άποψή μου, σοβαρή αναπηρία που παρουσιάζει το πολιτικό σύστημα της χώρας. Για πρώτη φορά το ελληνικό πολιτικό σύστημα διαθέτει μια Αριστερά στην κυβέρνηση και μια Δεξιά που προσπαθεί να πείσει ότι δεν είναι ακριβώς Δεξιά, αλλά εκπροσωπεί και ένα τμήμα του Κέντρου. Αλλά δεν διαθέτει, και εδώ είναι το πρόβλημα, μια ισχυρή, προοδευτική παράταξη που να εκπροσωπεί το δημοκρατικό Κέντρο.
Τώρα που οι δύο μεγαλύτεροι πόλοι της πολιτικής μας ζωής έχουν περιπέσει σε μια άγονη αντιπαράθεση, η οποία πλέον ρίχνει το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου συνεχώς και χαμηλότερα, η αναπηρία αυτή γίνεται περισσότερο εμφανής και οπωσδήποτε βάζει τις δυνάμεις που κινούνται σε αυτόν τον χώρο μπροστά στο πραγματικό καθήκον που έχουν απέναντι στους ψηφοφόρους τους και στη χώρα.
Αλλά ποια είναι η εικόνα σήμερα και ποια η εικόνα πριν από έξι-επτά μήνες; Η σύγκριση είναι απογοητευτική. Η αισιοδοξία που γέννησε η δημιουργία του Κινήματος Αλλαγής έχει δώσει τη θέση της στην απογοήτευση. Την ελπίδα ότι η δημοκρατική παράταξη θα αποτελέσει πραγματικά τον τρίτο πόλο μετά τις προσεχείς εκλογές και τον ρυθμιστή των εξελίξεων τη διαδέχεται σήμερα (και σε πραγματικό χρόνο, δε, λόγω της συνόδου του Ποταμιού που θα αποφασίσει την αποχώρησή του από το ΚΙΝΑΛ) η θλίψη.
Το Κίνημα Αλλαγής, το οποίο υπό προϋποθέσεις θα μπορούσε πραγματικά να συσπειρώσει όλους εκείνους τους πολίτες που γυρίζουν την πλάτη στα ψέματα και στην καταστροφική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, πέφτει θύμα των προσωπικών (μωρο)φιλοδοξιών εκείνων που είχαν αναλάβει το βάρος να υλοποιήσουν το εγχείρημα, παραμερίζοντας τις επιμέρους πολιτικές επιδιώξεις τους.
Είναι κρίμα, και είναι διπλά κρίμα γιατί χιλιάδες άνθρωπος «ζεστάθηκαν» τον περασμένο χειμώνα στην ιδέα ότι το Κίνημα Αλλαγής θα μπορούσε να εκπροσωπήσει την Κεντροαριστερά και να εξαλείψει την αναπηρία του πολιτικού συστήματος.
Και είναι ιστορικές οι ευθύνες που αναλαμβάνουν αυτοί που συνέτειναν με τη στάση τους στην υπονόμευση του εγχειρήματος προς «όφελος» εκείνων που ήδη πανηγυρίζουν γι’ αυτή τη δυσοίωνη εξέλιξη: είναι οι δυο μονομάχοι του πολιτικού συστήματος, ο κ. Τσίπρας και ο κ. Μητσοτάκης. Ο πρώτος από σήμερα μπορεί να αισθάνεται σίγουρος για το πολιτικό του μέλλον. Ο δεύτερος, ότι η αυτοδυναμία δεν είναι πια άπιαστο όνειρο…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
