Δεν έχω αντίρρηση να δεχθώ ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν μπορούσε να αντιταχθεί συνταγματικά στη συμφωνία με τα Σκόπια.
Και ούτε είχε τη συνταγματική δυνατότητα να λειτουργήσει όπως ο πρόεδρος Ματαρέλα στην Ιταλία.
Υποψιάζομαι ότι στα δυο αυτά ζητήματα οι επικριτές του ενδεχομένως τον αδικούν.
Από την άλλη πλευρά, όμως, δεν μπορώ να απορρίψω και την παρατήρηση κύκλων της αντιπολίτευσης πως όταν ο Πρόεδρος εκφράζεται (με τον έναν ή τον άλλον τρόπο) «επί ανοικτού πολιτικού θέματος», εμπλέκεται εκ των πραγμάτων στην πολιτική αντιπαράθεση.
Ως εκ τούτου κρίνεται και οφείλει να αποδέχεται την κριτική –η οποία προφανώς δεν αποτελεί «θεσμική εκτροπή», ούτε «απρέπεια» όπως έσπευσε να τονίσει η κυβέρνηση…
Ιδίως όταν κατά διαβολική σύμπτωση η (έστω φιλολογική) εμπλοκή του εκδηλώνεται κατά κανόνα υπέρ της κυβερνητικής εκδοχής των πραγμάτων.
Είναι αλήθεια ότι ο Πρόεδρος δεν επικρίνεται τόσο για όσα κουβεντιάζει κάθε τόσο στο καναπεδάκι με τον Τσίπρα ή τον Παππά. Αλλά κυρίως επειδή επέτρεψε το 2015 τη διενέργεια ενός δημοψηφίσματος το οποίο οι περισσότεροι συνταγματολόγοι χαρακτηρίζουν «κατάφωρα αντισυνταγματικό». Δεν έχω ακούσει να διατυπώνεται σοβαρή διαφορετική άποψη.
Το θυμήθηκα με αφορμή το Eurogroup και άλλη μια «κουβεντούλα στο καναπεδάκι» που πέρασε χαρωπά από το (αντισυνταγματικό) δημοψήφισμα και κατέληξε με τον Πρωθυπουργό να εγκωμιάζει τον Πρόεδρο.
Από την πλευρά του, ο Πρωθυπουργός δικαίως τον εγκωμιάζει. Ο Πρόεδρος δεν του δημιούργησε κανένα πρόβλημα και όποτε χρειάστηκε τον στήριξε ακόμη και «επί ανοικτών πολιτικών θεμάτων».
Δεν είμαι καθόλου βέβαιος όμως ότι η αντιπολίτευση συμμερίζεται τα εγκώμια. Δικαίως και αυτή –από τη δική της πλευρά…
Κάποιοι στη ΝΔ (όπως πρόσφατα ο Μεϊμαράκης) θεωρούν ότι ο Πρόεδρος «εκτελεί άψογα τα καθήκοντά του», αλλά κάποιοι άλλοι έχουν εντελώς διαφορετική εκτίμηση. Ο Μητσοτάκης, ας πούμε, δεν τον είχε ψηφίσει ούτε το 2015 για λόγους που είχε εξηγήσει.
Θεμιτές απόψεις και οι δύο, δημοκρατία έχουμε.
Το φθινόπωρο του 2019 προβλέπεται, άλλωστε, προεδρική εκλογή και κάθε υποψηφιότητα προφανώς θα υπόκειται στους μετεκλογικούς κοινοβουλευτικούς συσχετισμούς.
Λογικό. Αν ΝΔ και Κεντροαριστερά διαθέτουν, ας πούμε, τις 180 έδρες μιας προεδρικής πλειοψηφίας θα αναζητήσουν προφανώς κι έναν Πρόεδρο για να την εκφράσει.
Είτε αλλάξει είτε δεν αλλάξει το καναπεδάκι.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ