Ακούω τα κλάματα και τις απελπισμένες οιμωγές των μικρών παιδιών που χωρίζει ο Τραμπ από τους γονείς τους, βλέπω τα λιπόσαρκα πρόσωπα των προσφύγων που μέρες τώρα γύριζαν στη Μεσόγειο περιμένοντας να τους δεχθεί κάποιο λιμάνι, ακούω τον θρήνο των ιταλών Ρομά που απειλούνται με απογραφή και διωγμό, μαθαίνω για τις τραγικές συνθήκες στα ελληνικά στρατόπεδα των φυγάδων…
…κι εγώ, ο άθεος Χριστιανός, αναρωτιέμαι:
Πού είναι ο Χριστός; Πού είναι οι Εκκλησίες τις οποίες ίδρυσαν οι μαθητές του; «Αγάπα τον πλησίον σου ως εαυτόν» δεν έλεγε ο Ιησούς; Ή μήπως δεν είναι κάποιος πλησίον μας επειδή έχει άλλο χρώμα, άλλη γλώσσα, άλλη θρησκεία;
Πού είναι η Καθολική Εκκλησία, ταμπουρωμένη μέσα στα αμύθητα πλούτη της στο Βατικανό; Πού είναι ο Πάπας Φραγκίσκος που παραδίδει μαθήματα αγάπης και φιλαλληλίας; Πού είναι οι φλογεροί τηλε-ευαγγελιστές των ΗΠΑ που θα έπρεπε να είχαν αφορίσει τον Τραμπ για την απάνθρωπη συμπεριφορά του; Πού είναι οι Ορθόδοξες Εκκλησίες, τα πλούσια Πατριαρχεία (με πρώτο των Ιεροσολύμων), η Ρωσική Ορθοδοξία που αναβιώνει με τον Πούτιν; Πόσους μετανάστες και πρόσφυγες έχουν σώσει; Πόσους έχουν περιθάλψει, πόσους έχουν ταΐσει;
Δέχομαι πως οι πολιτικοί μας είναι λαϊκιστές, μισαλλόδοξοι, ανάλγητοι και άκαρδοι. Δέχομαι πως οι λαοί της Ευρώπης και της Αμερικής έχουν ντοπαριστεί από αυτούς τους πολιτικούς και δείχνουν πια μόνο τον εγωισμό και φιλοτομαρισμό τους. Και οι κραυγές του μίσους, του ρατσισμού, της έχθρας σκεπάζουν πια τις λίγες εξαιρέσεις.
Αλλά οι «άνθρωποι του Θεού»; Οι λειτουργοί μιας θρησκείας της Αγάπης; Γιατί δεν ξεκινάνε μία σταυροφορία παγκόσμια που να ξεσηκώσει τους πιστούς –και τους απίστους; (Ισως έτσι να γίνουν κι αυτοί πιστοί.) Γιατί δεν πιέζουν αφόρητα τις πολιτικές ηγεσίες; Γιατί δεν ανοίγουν τα κεμέρια τους, τα θησαυροφυλάκιά τους, να φτιάξουν χώρους υποδοχής ανθρώπινους, για να κουρνιάσουν οι κυνηγημένοι;
Πόσο καιρό έχουν να διαβάσουν την «Επί του Ορους Ομιλία»;
Αυτή η εποχή, όπου μέγας πλούτος και απόλυτη φτώχεια διαγκωνίζονται, είναι η κατ’ εξοχήν στιγμή για να λάμψη η ποιότητα της χριστιανικής διδασκαλίας. Αλλά οι λειτουργοί της απουσιάζουν! Πάπες και Πατριάρχες, Επίσκοποι και Καρδινάλιοι, Μητροπολίτες και Ηγούμενοι υπνώττουν.
Και έμεινα εγώ, ένας άθεος Χριστιανός, να χτυπάω μία καμπάνα. Και να θυμάμαι το υπέροχο κείμενο του «Κατά Ματθαίον»:
«επείνασαγαρ και έδώκατέ μοι φαγείν, έδίψησα και έποτίσατέ με, ξένος ήμην και συνηγάγετέ
με, γυμνός και περιεβάλετέ με, ησθένησα και επεσκέψασθέ με, ενφυλακή ήμην και ήλθετεπροςμε.
τότε αποκριθήσονται αυτώοιδίκαιοιλέγοντες· κύριε, πότε σε είδομενπεινώντα και εθρέψαμεν, ή διψώντα και εποτίσαμεν; πότε δε σε είδομεν ξένον καισυνηγάγομεν,ήγυμνόνκαιπεριεβάλομεν;πότεδεσεείδομενασθενήήενφυλακήκαιήλθομεν προςσε; και αποκριθείς ο βασιλεύς ερεί αυτοίς· αμήν λέγω υμίν,εφ’όσονεποιήσατεενίτούτωντωναδελφώνμουτωνελαχίστων,εμοίεποιήσατε».
Αλλά λειτουργίες ξέρουμε, χρυσοποίκιλτα άμφια γνωρίζουμε, ψαλμωδίες αναπέμπουμε, το Ευαγγέλιο διαβάζουμε –αλλά χωρίς να προσέχουμε και να καταλαβαίνουμε τι λέει.
«Των αδελφών μου των ελαχίστων…»
Ντροπή!
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
