«Μην ενοχλείτε τον Τσίπρα!..»

Τα πράγματα είναι απλά. Στο Σκοπιανό, ο Πρωθυπουργός δίνει μάχη να διαφυλάξει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και να παρατείνει τον βίο της κυβέρνησής του. Κατανοητό.

Στο ίδιο θέμα, ο Μητσοτάκης δίνει τη μάχη της αυτοδυναμίας στις επόμενες εκλογές.

Προγνωστικά δεν θα κάνω. Ολα θα τα βρούμε μια Κυριακή βράδυ και μάλλον σύντομα –ούτως ή άλλως μέσα στο επόμενο δεκάμηνο…

Μπορούμε όμως να συμφωνήσουμε πώς οδηγηθήκαμε εκεί.

Πρώτον, η κυβέρνηση είχε μετρήσει λάθος. Νόμισε ότι το θέμα έχει ξεχαστεί. Οτι το κόστος για την ίδια θα αποδειχθεί μικρό. Και ότι το κόστος της λύσης θα το πληρώσει κυρίως η ΝΔ, η οποία θα διχαστεί.

Επεσε έξω σε όλα. Το Σκοπιανό μπορεί να μην την έριχνε από μόνο του αλλά δεν είναι μόνο του.

Η κυβέρνηση βρίσκεται σε συνεχή πτώση, πιθανότητες πολιτικής ανόρθωσης δεν προκύπτουν και τα χαρμόσυνα σενάρια του «τέλους των μνημονίων» εξέπνευσαν. Με όλα αυτά το Σκοπιανό αποδεικνύεται ένα πρόσθετο βαρίδι που τη βουλιάζει περισσότερο παρά σωσίβιο σωτηρίας.

Στον Μητσοτάκη θα αναγνωριστεί ότι σε ένα δύσκολο ζήτημα κατάφερε να μην τεθεί σε δοκιμασία η ενότητα της παράταξής του.

Γύρισε ένα παιχνίδι που θα τον έπνιγε.

Και αυτό παρά τις επιπόλαιες προτροπές να θυσιάσει τη μισή ΝΔ ή να αποποιηθεί την παραταξιακή συνοχή ώστε να βοηθήσει την κυβέρνηση, στο όνομα κάποιας «λύσης», να δείξει «υπευθυνότητα» ή να κάνει επίδειξη εθελοδουλίας προς το εξωτερικό.

Ακόμη και τον πατέρα του επιστράτευσαν για να του προσφέρουν κάτι ανάμεσα σε Καμμένο και Θεοδωράκη. Είναι αλήθεια ότι η προσφορά δεν ήταν και πολύ θελκτική αλλά πάντως δεν ενέδωσε.

Ετσι κι αν δεν υπάρξουν απρόσμενες εξελίξεις, ο Μητσοτάκης θα οδηγήσει την Κεντροδεξιά ενωμένη στις εκλογές και πιθανότατα θα προσεγγίσει τα προ 2009 ποσοστά της. Για έδρες, θα δούμε.

Τρίτον, όλα δείχνουν ότι ο Καμμένος αποχαιρετά το φιλοθεάμον κοινό. Μπορεί να διαθέτει μιαν αναντίρρητη ικανότητα πολιτικής επιβίωσης, αλλά κάποια στιγμή τελειώνουν και οι καλύτερες καριέρες.

Το Σκοπιανό όχι μόνο δεν λειτούργησε υπέρ του (όπως υπολόγιζε…) αλλά τον βύθισε.

Δεν θα κρίνω τα κίνητρά του. Νομίζω όμως ότι όλοι καταλαβαίνουμε γιατί δεν εκμεταλλεύθηκε ούτε την τελευταία ευκαιρία που είχε για ηρωική έξοδο.

Δεν είμαι βέβαιος ότι θα μας λείψει. Σίγουρα όμως θα λείψει στον Τσίπρα.

Ηταν το μοναδικό στήριγμα που διέθετε στο πολιτικό σκηνικό. Και η απόπειρα να τον αντικαταστήσει με τον Αντώναρο, τον Ραγκούση και τίποτα ξέμπαρκους «ποταμίσιους» μάλλον εξελίσσεται ως φαρσοκωμωδία.

Δεν υπάρχει νομίζω αμφιβολία πως από τη δοκιμασία του Σκοπιανού η κυβέρνηση βγαίνει ζημιωμένη. Σε σημείο που κορυφαίος παράγων της αντιπολίτευσης έλεγε αστειευόμενος: «Μην ενοχλείτε τον Τσίπρα! Κάνει μόνος του ό,τι μπορεί για να χάσει τις εκλογές…».

Προφανώς φταίνε οι χειρισμοί του –δεν ήταν και οι πιο εμπνευσμένοι, το ομολογεί ο μισός ΣΥΡΙΖΑ…

Φταίει όμως και η κόπωση της ίδιας της κυβέρνησης, που οδεύει προς το τέλος της ζωής της, αλλά και του πολιτικού σώματος, το οποίο παίρνει θέση για μια επικείμενη πολιτική αλλαγή.

Συνομιλητές του Πρωθυπουργού υποστηρίζουν ότι μέχρι τέλους ο Τσίπρας επιμένει πως στο Σκοπιανό δεν έκανε λάθος.

Δεν μπορώ να γνωρίζω αν το λέει για λόγους ηθικού του στρατεύματος, αν δεν έχει απόλυτη επίγνωση των πραγμάτων ή αν έχει ψωνιστεί από τις θετικές έως εγκωμιαστικές διεθνείς αντιδράσεις.

Η άλλη εξήγηση είναι ότι στο Σκοπιανό ο Πρωθυπουργός πόνταρε την πολιτική επιβίωσή του με την ελπίδα να καταστεί «ο άνθρωπος του διεθνούς παράγοντα» στη χώρα.

Προσωπικά δεν ξέρω αν υπάρχει τέτοια θέση. Ούτε πώς ανατίθεται. Σίγουρα όμως δεν ανατίθεται σε ηττημένους.

Εχω την αίσθηση ότι ο κυβερνητικός εκπρόσωπος έχει αποκηρύξει κάθε κανόνα δημοκρατικού πολιτισμού εδώ και καιρό. Χωρίς να είμαι βέβαιος άλλωστε ότι τέτοιες έννοιες ανήκαν ποτέ στον ορίζοντα ή στα ενδιαφέροντά του.
Αν δεν το έχεις, δεν το κατέχεις.
Από εκεί και πέρα όμως η προσπάθεια να ταυτίσει τη δημοκρατική αντιπολίτευση με τη «Χρυσή Αυγή» ξεπερνάει κάθε όριο.
Αλλά δυστυχώς ούτε αυτό ξαφνιάζει στην περίπτωσή του.
Αντιθέτως, θα ήταν ίσως πιο ενδιαφέρον να μας εξηγήσει ο νομομαθής εκπρόσωπος της κυβέρνησης πώς συνέβη και η Δεξιά έστειλε τη «Χρυσή Αυγή» στο εδώλιο, αλλά τέσσερα χρόνια αργότερα και επί Αριστεράς συνεχίζεται ακόμη η δίκη.
Ετυχε ή πέτυχε;