Πριν από λίγο καιρό, το ΕΚΑΒ ενημερώνει το Νοσοκομείο Παίδων ότι καταφτάνει παιδί ενάμισι έτους με βαρύτατες κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και σε κωματώδη κατάσταση. Η κινητοποίηση είναι άμεση. Εξι ώρες αργότερα και παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες των γιατρών το παιδί εκπνέει, θύμα γονεϊκής κακοποίησης! Η έρευνα στο ιστορικό του αποκαλύπτει ότι το παιδί είχε ξαναβρεθεί στο νοσοκομείο σε ηλικία 5 μηνών. Το είχαν φέρει οι γονείς του σε εμπύρετη κατάσταση, διαγνώστηκε με ίωση και αφού δόθηκαν οι απαραίτητες συστάσεις το παιδί επέστρεψε στο σπίτι του. Κατά τη διάρκεια της εξέτασης, οι μώλωπες που έφερε το βρέφος δίπλα στο αφτί του είχαν βάλει σε υποψία τους γιατρούς της εφημερίας (ένα βρέφος τέτοιας ηλικίας δεν μπορεί καλά-καλά να γυρίσει στην κούνια, πόσω μάλλον να αυτοτραυματιστεί), αλλά λίγο τα ψέματα που σκαρφίστηκαν οι γονείς για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, λίγο οι επόμενοι μικροί ασθενείς που περίμεναν τους ανάγκασαν να μη δώσουν συνέχεια στο θέμα. Θα έδιναν όμως συνέχεια αν υπήρχε μια ομάδα λειτουργών ειδικά εκπαιδευμένων στο να εντοπίζουν και να αντιμετωπίζουν περιστατικά παιδικής κακοποίησης.
Μια τέτοια ομάδα υπάρχει και από την περασμένη Τρίτη επανδρώνει τη Μονάδα Φροντίδας για την Ασφάλεια των Παιδιών «Σόφη Βαρβιτσιώτη» η οποία δημιουργήθηκε στη Β’ Παιδιατρική Κλινική του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών στο Νοσοκομείο Παίδων «Π. & Α. Κυριακού». Η δημιουργία της μονάδας κατέστη δυνατή χάρη σε δωρεά της οικογένειας Βαρβιτσιώτη προς την Εταιρεία κατά της Κακοποίησης του Παιδιού – «ΕΛΙΖΑ», δραστήριο μέλος της οποίας είχε υπάρξει ως τον θάνατό της η Σόφη Βαρβιτσιώτη. Η «ΕΛΙΖΑ» ιδρύθηκε πριν από μία δεκαετία από την κυρία Μαρίνα Καρέλλα και έχει συμβάλει τα μέγιστα στην προστασία των παιδιών μέσα από μια σειρά δράσεων που εκτείνονται, μεταξύ άλλων, στην εκπαίδευση ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού, αλλά και προσωπικού των σωμάτων ασφαλείας.
Παγκοσμίως, οι στατιστικές λένε ότι η συντριπτική πλειονότητα των κακοποιημένων παιδιών κακοποιείται από τους ίδιους τους γονείς τους. Και στην Ελλάδα; Οι ειδήμονες βεβαιώνουν ότι το πρόσφατο περιστατικό της Λέρου που μας άφησε όλους άφωνους, μακράν του να είναι μοναδικό, αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου. Εξ ου και η ανάγκη για τη δημιουργία εξειδικευμένων μονάδων που ιδανικά θα πρέπει να υπάρχουν σε όλη την επικράτεια.
Ανεξαρτήτως εξειδικευμένων μονάδων όμως, υπάρχουν ορισμένα πράγματα που μπορούν να γίνουν από τον καθέναν από εμάς, δηλαδή από όλους τους υπεύθυνους πολίτες. Πρώτο και σημαντικότερο είναι να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά: ένα ματωμένο γόνατο είναι αναμενόμενο σε ένα μικρό παιδί, αλλά ένας μώλωπας στο στήθος, στον λαιμό, στο αφτί, ένας μώλωπας σε βρέφος μέχρι τεσσάρων μηνών πρέπει να μας υποψιάσει. Και οφείλουμε να το αναφέρουμε. (Μπορούμε και ανώνυμα σε τηλεφωνικές γραμμές.) Γιατί μπορεί να μην πεθαίνουν όλα τα κακοποιημένα παιδιά, αλλά όλες οι μελέτες βεβαιώνουν ότι όσο μακρύτερο το διάστημα της κακοποίησης τόσο μονιμότερα τα σημάδια στην ψυχή και στο DNA τους. Βεβαιώνουν επίσης πως αν βρεθεί έστω και ένα άτομο που να τα στηρίξει, έχουν πολλές ελπίδες να ξαναχαμογελάσουν. Με άλλα λόγια, για να σπάσει ο κύκλος της βίας, πρέπει πρώτα να σπάσει ο κύκλος της δικής μας σιωπής.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ