Σε λίγες μέρες θα τεθεί σε εφαρμογή ο νέος ευρωπαϊκός κανονισμός για την προστασία των δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα και ιδιαίτερα των ευαίσθητων.
Με αυτή την αφορμή καλό είναι να υπογραμμισθεί, για μια ακόμα φορά, ότι είναι υψίστης πολιτικής αναγκαιότητας μαζί με την προστασία αυτών των δεδομένων να… προστατεύονται και αυτές οι ίδιες οι Ανεξάρτητες Αρχές.
Κατά καιρούς όχι μόνο εδώ αλλά και σε άλλες χώρες η χρησιμότητά τους αμφισβητείται. Και ενώ οι αποφάσεις τους μπορεί να κατακρίνονται ή να εκθειάζονται, εκείνο το οποίο πρέπει να «τερματισθεί» είναι η υπονόμευσή τους. Οι Ανεξάρτητες Αρχές, αποτελώντας ένα ενδιάμεσο ελεγκτικό επίπεδο, πραγματώνουν στο ευρωπαϊκό πεδίο την «αρχή της υποταγής της Διοικήσεως εις τον Νόμον». Κάτι που διεθνοποιεί το Κράτος Δικαίου ως αξιακή απαίτηση της Δημοκρατίας.
Συχνά οι κατακρίσεις συνδέονται με το επιχείρημα ότι οι Α.Α. εμποδίζουν την εκτέλεση του πολιτικού προγράμματος μιας κυβέρνησης. Ακριβέστερα, της «διακυβέρνησης». Ο καθένας μπορεί να έχει γι’ αυτό την άποψή του. Αλλά τελευταία η εναντίωση, συχνά αμόρφωτη, απληροφόρητη και ιδεοληπτική λαμβάνει χαρακτήρα εχθρότητας. Και τότε αποκαλύπτει την εμμονική ομολογία της Εκτελεστικής Εξουσίας, της οποιασδήποτε, ότι δεν επιθυμεί να ελέγχεται. Κάτι που συνιστά απόπειρα δραπέτευσης προς την παραβατικότητα υπό τη συγκαλυπτική επίκληση μιας στρεβλωτικής αντίληψης για τη λαϊκή κυριαρχία. Το ότι μια κυβέρνηση εκλέγεται αυτό δεν σημαίνει ότι αδειοδοτείται να αποφασίζει «επέκεινα του τεθειμένου δικαίου».
Καλό συνεπώς είναι να μην ενδίδουμε σε σειρήνες του τύπου «αφήστε την πολιτική εξουσία να κάνει τη δουλειά της». Να την κάνει.
Αλλά επειδή και λάθη θα κάνει, γι’ αυτό οι Ανεξάρτητες Αρχές είναι εκεί για να τη διασώζουν από κάτι που μακροπρόθεσμα μπορεί να την πλήξει αυτή την ίδια. Ως Πολιτική. Και τότε η ζημιά είναι διαχρονική.
Ο κ. Γιάννης Μεταξάς είναι επίτιμος καθηγητής πανεπιστημίων, τακτικό μέλος της Academie Europeenne Interdisciplinaire des Sciences.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
