Η παραίτηση του προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας κ. Σακελλαρίου μπορεί να ερμηνευθεί –σε ένα πρώτο επίπεδο –ως η «κραυγή αγωνίας» ενός ανώτατου δικαστή για το εξαθλιωμένο μέλλον που θα έχουν οι συνταξιούχοι αυτής της χώρας. Ομως –σε ένα δεύτερο επίπεδο –δεν θα πρέπει να υπερτιμήσουμε τη θεσμική σημασία της προκείμενης παραίτησης για τον ακόλουθο σοβαρό λόγο.
Ο κ. Σακελλαρίου ήταν «επιλογή» της παρούσας κυβέρνησης, η οποία υλοποιήθηκε επί τη βάσει ακριβώς της κακής συνταγματικής πρόβλεψης που επιτρέπει στην εκάστοτε κυβέρνηση να επιλέγει –με κομματικά συνήθως κριτήρια –την ηγεσία της Δικαιοσύνης.
Υπό αυτήν την έννοια η παραίτηση του προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν επιφέρει στον ίδιο κανένα προσωπικό ή υπαρξιακό κόστος, αφού η θητεία του λήγει κανονικά τον επόμενο μήνα!
Αντίθετα, η ανωτέρω παραίτηση θα μπορούσε όντως να προκαλέσει ένα «θεσμικό σοκ» αν γινόταν στην αρχή ή στο μέσον τουλάχιστον της θητείας του κ. Σακελλαρίου. Γιατί; Γιατί τότε ένας «αρεστός» στην κυβέρνηση πρόεδρος ενός ανώτατου δικαστηρίου θα έστελνε με την παραίτησή του ένα σοβαρό μήνυμα διαμαρτυρίας. Για ποιο πράγμα; Για τις συχνές (κυβερνητικές) απόπειρες «χειραγώγησης» της γνώμης των δικαστών σε σχέση με κάποια κρίσιμα ζητήματα, όπως είναι η συνταγματικότητα της περικοπής των συντάξεων.
Σήμερα ωστόσο η καθυστερημένη παραίτηση εκκολάπτει την υποψία ότι έχουμε να κάνουμε με μια «ηρωική έξοδο» άνευ προσωπικού κόστους!
Βεβαίως από τις καταγγελίες που έκανε ο κ. Σακελλαρίου θα πρέπει να σταθούμε στην πιο σοβαρή, δηλαδή στην παραβίαση της μυστικότητας των δικαστικών διασκέψεων (άρθρο 251 του ΠΚ).
Πράγμα που σημαίνει ότι κάποιοι –ποιοι άραγε; –αφήνουν να διαρρεύσουν στη δημόσια σφαίρα οι απόψεις των δικαστών, πριν καν δημοσιοποιηθεί επίσημα ολόκληρη η σχετική δικαστική απόφαση (και τα ονόματα εκείνων που ψήφισαν θετικά ή αρνητικά σύμφωνα με τον Ν. 2172/1993)!
Ισως ο κ. Σακελλαρίου να επιθυμούσε με αυτή την καταγγελία να μας πει ότι «στα δικαστικά παρασκήνια» έχει αρχίσει ο αγώνας για τη διαδοχή του και ορισμένοι θέλουν να φανούν αρεστοί στη σημερινή κυβέρνηση (αφού η τελευταία θα επιλέξει δυστυχώς τον διάδοχό του)!
Το συμπέρασμα; Ο μεγάλος Φλωρεντίνος (Δάντης) έλεγε «Τράβα τον δρόμο σου και άσε τον κόσμο να λέει». Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ένας δικαστής ή αποκρούει τις κυβερνητικές παρεμβάσεις ή –ως λύση απελπισίας –παραιτείται εγκαίρως με προσωπικό κόστος. Ο κ. Σακελλαρίου ατυχώς δεν επέλεξε καμία από αυτές τις λύσεις!
Ο κ. Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ.kalfelis@law.auth.gr

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ