Το σύνδρομο του χαρτοπαίκτη

Είναι βέβαια κανόνας για τα ελληνικά πολιτικά ήθη στην πρώτη δυσκολία μιας κυβέρνησης, στο πρώτο λάθος ή γκάφα, στην πρώτη σοβαρή πολιτική ήττα, η αντιπολίτευση, και ειδικά η αξιωματική, να ζητεί πρόωρη προσφυγή στις κάλπες προκειμένου να αποφανθεί ο λαός με βάση τα νέα δεδομένα, πλέον, περί των ικανοτήτων της κυβέρνησης.

Ομως το αίτημα που κάθε τόσο υποβάλλουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, και ειδικά τα δυο μεγαλύτερα, για πρόωρη προσφυγή στις κάλπες δεν υπακούει σε αυτόν τον κανόνα. Εχει να κάνει με τις μεγάλες αποφάσεις που καλείται να λάβει η κυβέρνηση Τσίπρα και θα δεσμεύσουν τη χώρα για πολλές δεκαετίες. Το δικαιολογούν δε με το επιχείρημα πως η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν έχει τη λαϊκή νομιμοποίηση για να λάβει αυτές τις τόσο δεσμευτικές για τον λαό αποφάσεις.

Υπό την έννοια αυτή, το αίτημα και δίκαιο είναι, και σοβαρό. Λογικά θα γινόταν αποδεκτό από μια κυβέρνηση η οποία θέτει σε πρώτη προτεραιότητα το συμφέρον της χώρας και βάζει σε δεύτερη μοίρα το κομματικό της όφελος. Αλλά απευθύνεται εις ώτα μη ακουόντων. Πέφτει σε τοίχο. Δεν βρίσκει και δεν πρόκειται να βρει ανταπόκριση.

Γιατί πολύ απλά ο Πρωθυπουργός όπως και ο κυβερνητικός του εταίρος διακατέχονται από το σύνδρομο του χαρτοπαίκτη. Του χαρτοπαίκτη ο οποίος χάνει όλη τη νύχτα στο τραπέζι του τζόγου και περιμένει το ξημέρωμα μήπως και πιάσει κανένα «κόλπο» και καταφέρει να «ρεφάρει».

Για το δίδυμο Τσίπρα – Καμμένου, το συμφέρον της χώρας δεν είναι μια ιδεατή προσέγγιση στην άσκηση της εξουσίας. Για το δίδυμο Τσίπρα – Καμμένου, το κομματικό όφελος αποτελεί την κυρίαρχη αντίληψη που έχουν για την πολιτική. Σε αυτό είναι στοχοπροσηλωμένοι. Αυτό που τους απασχολεί πλέον είναι το πώς θα διασωθούν ο ένας στην εξουσία, ο άλλος στη Βουλή. Τα υπόλοιπα περνούν σε δεύτερη μοίρα και σε μιας άλλης τάξεως και χρόνου συζήτηση.

Με αυτά τα δεδομένα, το τελευταίο που θα περίμενε κανείς είναι να αλλάξει κάτι από τη στρατηγική που έχουν χαράξει και η οποία, σε χοντρές γραμμές, είναι η παραμονή στην εξουσία με κάθε τρόπο και ύστερα βλέπουμε.

Ο,τι δηλαδή σκέφτεται και ένας χαρτοπαίκτης που έχει χάσει τα λεφτά του και περιμένει εκεί κατά το ξημέρωμα να του γυρίσει το χαρτί…