Η περίσκεψη με την οποία η κυβέρνηση εμφανίζεται να αντιμετωπίζει το πλήθος των τουρκικών προκλήσεων που εκδηλώνονται με κάθε τρόπο δεν φαίνεται να συνάδει με τη γενικότερη στρατηγική της στο εσωτερικό, και αυτό είναι ένα σοβαρό πρόβλημα. Θα ανέμενε κανείς ότι η ένταση των απαιτήσεων της Αγκυρας ουσιαστικά για συγκυριαρχία στο Αιγαίο, και πιθανώς και για μια «νέα Λωζάννη», θα αποτελούσε για την κυβέρνηση το κίνητρο για να τείνει χείρα συνεργασίας (ουδείς θα περίμενε βέβαια με όσα έχουν μεσολαβήσει και φιλίας) προς τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Διότι εξ αντικειμένου πρόκειται για πρωτοβουλία απολύτως απαραίτητη για την οικοδόμηση μιας μίνιμουμ εθνικής συναίνεσης, τόσο ώστε να απορείς γιατί δεν επιδιώκεται το προφανές, αλλά το εντελώς αντίθετο.
Παρατηρώ δε, με αρκετή ανησυχία πρέπει να πω, ότι η κυβέρνηση συνεχώς απομακρύνεται από τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου, περιχαρακώνεται σε μια ιδεοληπτική και καθαρά ελληνοκεντρική αντίληψη για την εξωτερική πολιτική και κάνει επίδειξη ανέξοδης, επί του παρόντος, αυτάρκειας σε ζητήματα που απαιτούν πολλαπλούς χειρισμούς και διεύρυνση των διεθνών ερεισμάτων της χώρας.
Ουδέποτε στο παρελθόν ελληνική κυβέρνηση που βρέθηκε σε αντίστοιχη θέση με τη σημερινή προτίμησε να διαχειριστεί μόνη την κρίση. Ολες, μηδεμιάς εξαιρουμένης, είτε για δεξιά επρόκειτο είτε κεντροαριστερή, επεδίωξαν και επέτυχαν εν τέλει να έχουν τη στήριξη ενός ευρέος εσωτερικού μετώπου το οποίο στάθηκε αρωγός στις προσπάθειές τους να διαχειριστούν την κρίση.
Εδώ παρακολουθούμε μια κυβέρνηση η οποία χρησιμοποιεί ακραία διχαστικό λόγο προκειμένου να αντιπαρατεθεί με κόμματα και μέσα ενημέρωσης, τη στιγμή που στην άλλη πλευρά του Αιγαίου ακούγονται, αχνά έστω, «τύμπανα πολέμου». Το κάνει δε τόσο συνειδητά ώστε δεν τηρούνται πλέον από κάποια στελέχη της ούτε τα προσχήματα. Λες και η χώρα τούς ανήκει και οτιδήποτε άλλο προς την αναζήτηση μιας συναίνεσης θα έθετε σε αμφισβήτηση το ιδιοκτησιακό της καθεστώς.
Αλλά η χώρα δεν τους ανήκει. Διαχειριστές μιας εξουσίας υπό αμφισβήτηση είναι. Και όσο πιο γρήγορα το αντιληφθούν τόσο το καλύτερο για τη χώρα και για τους ίδιους. Και επιτέλους ας ανατρέξουν στην Ιστορία για να διαπιστώσουν εκεί ότι οι περισσότερες μεγάλες εθνικές καταστροφές που έχουμε υποστεί από αυθεντίες προκλήθηκαν.
Την αυτάρκεια, την αλαζονεία και την απολυτότητα που χαρακτήριζαν αυτές τις αυθεντίες έχει πληρώσει ο τόπος. Θέλει άραγε ο κ. Τσίπρας να προσθέσει το όνομά του σε αυτό το πάνθεον;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
