Χριστός Ανέστη / από την κόψη…

Σε αυτή τη χώρα, όπου κυβερνά μια αριστερή κυβέρνηση, πόσο σπάνια πια ακούγεται το όνομα του Μαρξ! Και δίκαια: Ο Μαρξ ήταν ορθολογιστής, τέκνο του Διαφωτισμού και (ω της ύβρεως!) πολιτικά φιλελεύθερος! Αλλά πόσοι από τους μαρξιστές μας έχουν πραγματικά διαβάσει Μαρξ;

Βέβαια, όπως κάθε προφήτης, και ο Μαρξ προδόθηκε από τους επιγόνους του. Ετσι ο μαρξισμός έγινε ιδεολογία. Ενα κλειστό, δογματικό σύστημα πίστης. Δηλαδή… θρησκεία. Και ο Μαρξ από επιστήμων που ήθελε να είναι έγινε προφήτης.

Ως ιδεολογία, ο μαρξισμός πολέμησε τη θρησκεία –πράγμα απόλυτα φυσικό: Ηταν άμεσοι ανταγωνιστές. Πουλούσαν την ίδια πραμάτεια: δόγμα, τυφλή πίστη με υπακοή και όραμα λύτρωσης. Και όπως είπε ο άλλος προδομένος προφήτης, ο Ιησούς: «Ουδείς δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν».

Ομως, όταν άρχισε να καταρρέει ο «υπαρκτός» σοσιαλισμός (τι ευφημισμός!) και η ιδεολογία της Αριστεράς άρχισε να μπάζει νερά από παντού, έγινε το μέγα παράδοξον. Η Αριστερά έγειρε προς τα δεξιά και ακούμπησε τη θρησκεία και το έθνος. Π.χ. ο Μιλόσεβιτς από φανατικός κομμουνιστής έγινε πιστός ορθόδοξος και εθνικιστής. Μέγα παράδειγμα μεταστροφής ο τέως καγκεμπίτης Πούτιν (που τόσο θαυμάζεται στην Ελλάδα). Προσκυνάει και σταυροκοπιέται σαν γριούλα μπάμπουσκα.

Φυσικά για την Ελλάδα το πράγμα ήταν πολύ εύκολο. Η Εκκλησία μας, αφού πολέμησε με κάθε τρόπο τον ελληνικό Διαφωτισμό, τον Ρήγα και την Επανάσταση –και έχασε -, έβαλε μπροστά τον παντοδύναμο προπαγανδιστικό της μηχανισμό για να βγει πάλι μπροστά. Δημιούργησε τους μύθους της Αγίας Λαύρας, του κρυφού σχολειού κ.λπ. και κατάφερε να θεωρηθεί ως πρωτεργάτης μιας εξέγερσης την οποία είχε αφορίσει!

Οταν ανέβηκε στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα στο μαύρο σκότος που έβλεπα να πλησιάζει ξεχώριζα ένα ίχνος φωτός. Η κατηγορηματική επαγγελία περί «χωρισμού Κράτους και Εκκλησίας» σε όλες τις διακηρύξεις του νέου κόμματος μου έδινε μια ελπίδα.

Μάταια. Μόλις και ο ΣΥΡΙΖΑ είδε τα σκούρα, ακολούθησε τη γνωστή συνταγή. Το Αγιον Φως, η Αγία Ζώνη και το όποιο παρατρεχάμενο λείψανο εξακολούθησαν να γίνονται δεκτά με τιμές αρχηγού κράτους (εξόδοις όλων των φορολογουμένων). Στα σχολεία συνεχίζεται η κατήχηση –αντί για τη θρησκειολογία. Οι ιεράρχες δικαιούνται να παραβαίνουν ατιμώρητοι τους νόμους και να κηρύσσουν το μίσος (αντί για την αγάπη), ενώ το αποτεφρωτήριο, που ψηφίστηκε πριν από 12 χρόνια, δεν θα γίνει ποτέ.

Και προχθές, σε ένα αποκορύφωμα θρησκευτικού εθνολαϊκισμού, άκουσα τον Αρχιεπίσκοπο, στη λειτουργία της Ανάστασης, να διακόπτει το «Χριστός Ανέστη» για να τραγουδήσει τον Εθνικό Υμνο (στέλνοντας ρίγη συγκινήσεως στο χριστεπώνυμο ποίμνιο).

Δεν ξέρω αν αυτό γίνεται σε άλλο κράτος (ίσως στο Ιράν;). Να διακοπεί η ακολουθία μιας πανανθρώπινης θρησκείας («Ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Ελλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ· πάντες γάρ υμείς εις έστε εν Χριστώ Ιησού») για να προβληθεί ένα εθνικό σύμβολο.

Δεν είμαι βέβαια πιστός –ωστόσο ντρέπομαι και για την Εκκλησία και για το κράτος όταν καταφεύγουν σε ένα τέτοιο ένοχο αγκάλιασμα…