«Δεν επιχειρούμε να πολιτικοποιήσουμε την ηθική» ισχυρίστηκε σε πρόσφατη ομιλία του στο Οικονομικό Φόρουμ Δελφών ο Αλέξης Τσίπρας. Για να καταλήξει: «Δίνουμε καθημερινά εξετάσεις στον ελληνικό λαό. Μακριά από τις παθογένειες του παρελθόντος, μακριά από τη διαπλοκή των συμφερόντων και την πελατειακή λογική που γνωρίσαμε και πληρώσαμε ως χώρα στο παρελθόν».
Πρόκειται για ένα ακόμα μνημείο υποκρισίας και αντιστροφής της πραγματικότητας που συστηματικά φιλοτεχνεί ο κ. Τσίπρας. Λέει τα αντίθετα από αυτά που πράττει. Και πράττει ακριβώς αυτά που καταγγέλλει.
Ενας ποδοσφαιρικός αγώνας που σημαδεύθηκε από την εισβολή στο γήπεδο του ένοπλου ρωσοπόντιου ολιγάρχη αποκάλυψε το πραγματικό πρόσωπο της εξουσίας που τον επώασε. Μαζί του κατέρρευσε ο μύθος του «ηθικού πλεονεκτήματος» και της «σύγκρουσης με τις παθογένειες του παρελθόντος».
Η εξυγίανση που η κυβέρνηση διατυμπάνιζε ότι επέφερε στον χώρο του ποδοσφαίρου, με προμετωπίδα το τρίπτυχο «διαφάνεια, χρηστή διοίκηση, ισονομία», κατέρρευσε με πάταγο. Η κυβέρνηση, που θα εξυγίανε και τον χώρο του ποδοσφαίρου, δεν έγινε απλώς μέρος του προβλήματος. Είναι η ίδια το πρόβλημα. Στη θέση της «παράγκας» των ποδοσφαιρικών παραγόντων έστησε τη δική της πολιτική «παράγκα».
Η επιλογή της κυβέρνησης να οδηγήσει την πολιτική ζωή στον βάλτο της λασπομαχίας αποδεικνύει ότι έχει πλέον συνειδητοποιήσει πως βρίσκεται σε αποδρομή. Οι ημέρες απόλαυσης της εξουσίας τελειώνουν. Γίνεται περισσότερο κυνική, αδίστακτη και επικίνδυνη. Σε μια κρίσιμη πολιτική συγκυρία, με την κοινωνία να διψά και να αποζητά μια οικονομική και πολιτική κανονικότητα. Με τα εθνικά θέματα σε επικίνδυνη καμπή (Μακεδονικό, επιθετικότητα Ερντογάν), η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αντί να οικοδομεί αρραγές εθνικό μέτωπο και κλίμα συναίνεσης και εμπιστοσύνης, λερώνει, διχάζει και πολώνει. Η προσφυγή στην ηθικολογία, την πατριδοκαπηλία και τον διχασμό είναι το καταφύγιο των αποτυχημένων.
Το αφήγημα του «νέου και άφθαρτου» δεν αποδίδει πλέον. Βοήθησε τον Αλέξη Τσίπρα να ανέβει στην εξουσία. Με δεκανίκι την εθνολαϊκίστικη απόφυση της ΝΔ και υπόβαθρο το βαθύ λαϊκίστικο ΠαΣοΚ.
Ως «κυβερνώσα Αριστερά», με την πολιτεία της, ενσαρκώνει όλες τις μεταπολιτευτικές παθογένειες: κομματοκρατία, αναξιοκρατία, νεποτισμός, ακραίος λαϊκισμός. Είναι αυτές οι παθογένειες που οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και την παρακμή. Στο πρόσωπο του σημερινού Πρωθυπουργού αποτυπώνεται η πλέον παταγώδης διάψευση της πολιτικής μυθολογίας περί του «νέου και άφθαρτου» ηγέτη που αντικατέστησε τους «παλιούς και φθαρμένους» πολιτικούς. Ουδέποτε στην Ιστορία και σε καμία δημοκρατία δεν μπήκε τέτοια ισοπεδωτική διαχωριστική γραμμή.
Υπενθυμίζω στον ανιστόρητο κ. Τσίπρα ότι η ιστορία και προσφορά κάθε πολιτικής παράταξης δεν αρχίζει από την άνοδό της στην εξουσία. Ούτε έχει ημερομηνία γέννησης αυτήν του ηγέτη της.
Δεν θα ανατρέξω στους πολιτικούς αγώνες της Αριστεράς προ του 1974. Ανήκει στην αρμοδιότητα των ιστορικών. Ο Λεωνίδας Κύρκος, σε μία από τις τελευταίες του συνεντεύξεις, τους αποτίμησε ως εξής: «Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι αν νικούσε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώκα, υπουργό Παιδείας τον Στίγκα, κ.λπ. Ανθρωποι γελοίοι, χωρίς καμία παιδεία και ικανότητες…». Αν στη θέση τους βάλουμε τα ονόματα Τσίπρας, Βαρουφάκης, Γαβρόγλου, συνειδητοποιούμε ότι τελικά η Ελλάδα δεν απέφυγε αυτό που ο Κύρκος φοβόταν.
Μπορώ όμως να αξιολογήσω την προσφορά της Αριστεράς στην οικοδόμηση της Ελλάδας της Μεταπολίτευσης, στην οποία πολιτικά ανήκω. Της Ελλάδας που ακόμα και σήμερα, παρά τη δεκαετή κρίση, συγκαταλέγεται ανάμεσα στις 40 πλουσιότερες χώρες του πλανήτη. Της Ελλάδας που βιώνει τη μακρότερη ιστορικά περίοδο δημοκρατικής και πολιτικής ομαλότητας. Ασφαλώς και της Ελλάδας με τις αδυναμίες και τις παθογένειες που εκκολάφθηκαν στο κομματικό πελατειακό σύστημα.
Με εξαίρεση την Ευρωαριστερά των Κύρκου και Παπαγιαννάκη, η Αριστερά με όλες τις εκδοχές της αντιτάχθηκε στα θετικά επιτεύγματα και συντάχθηκε με τις παθογένειες. Πολέμησε κάθε μεταρρύθμιση του κράτους και της Παιδείας. Υπερασπίστηκε κάθε συντεχνιακό προνόμιο. Ανέχθηκε ή και υπέθαλψε την πολιτική βία. Με τα κινήματα «ανυπακοής» και «δεν πληρώνω» υπονομεύει την κοινωνική συνοχή και το κράτος δικαίου. Στη Μεταπολίτευση βιώνουμε το παράδοξο φαινόμενο εκδημοκρατισμού της Δεξιάς και υπονόμευσης της Δημοκρατίας από την Αριστερά.
Οσο για το «ηθικό πλεονέκτημα» της Αριστεράς, ο κ. Τσίπρας ας μην προτρέχει. Ολων τα χέρια είναι καθαρά πριν αγγίξουν το μέλι της εξουσίας. Κατά κανόνα, ο έλεγχος γίνεται μετά την απομάκρυνση από την εξουσία. Οσο ο ανταγωνισμός των οικονομικών συμφερόντων ρυθμίζεται με κυβερνητικές αποφάσεις και όχι από διαφανείς κανόνες ανταγωνισμού, η διαφθορά είναι παρούσα. Ιστορικά, περισσότερο ευάλωτοι αποδεικνύονται όσοι διψούν για την εξουσία, χωρίς ηθικούς φραγμούς και χωρίς πνευματικά εφόδια στις αποσκευές τους. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, από την αγορά του φαρμάκου μέχρι τα εξοπλιστικά προγράμματα και τα δημόσια έργα, διατηρεί ανέπαφους μηχανισμούς, διαδικασίες και πρακτικές που αποτέλεσαν τα θερμοκήπια της διαφθοράς.
Ο δεκαετής κύκλος παρακμής (2008-2018) θα κλείσει μαζί με το επερχόμενο τέλος του αριστεροδεξιού κυβερνητικού μορφώματος, το αργότερο το φθινόπωρο του 2018. Η ολοκλήρωση της κυβερνητικής θητείας, το φθινόπωρο του 2019, ισοδυναμεί με πολιτική αυτοκτονία. Αποτελεί επιτακτική ανάγκη το πολιτικό σύστημα να επιστρατεύσει δυνάμεις και εφεδρείες, ικανές να ανατάξουν τη χώρα από το αξιακό, θεσμικό και οικονομικό κώμα.
Ο κ. Βασίλης Κοντογιαννόπουλος είναι πρώην υπουργός.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
