Η ανικανότητα τυλιγμένη σε ανευθυνότητα με κορδελάκια ασυναρτησίας των κυβερνώντων έχει φθάσει στην επικίνδυνη κορύφωσή της. Η φραστική τους ακράτεια των τελευταίων ημερών, στο επίπεδο καφενόβιου καρεκλορήτορα, μαρτυράει ότι τρέχουν πλέον δεξιά και αριστερά σαν ακέφαλα κοτόπουλα –με τη χώρα να κλυδωνίζεται πάνω από ρήγματα που ανοίγονται ολούθε.
Στο Αιγαίο η Τουρκία έχει προχωρήσει πέρα από τη θεωρία των «γκρίζων ζωνών», έχοντας ντε φάκτο προσαρτήσει τα Ιμια στην επικράτειά της όπως αυτήν την ορίζει, με 150 άλλα νησιά στον κατάλογο αναμονής. Και ο οπερετικός μας «στρατάρχης» κακαρίζει ότι οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις «είναι διαλυμένες»! Η δήλωση αυτή υποδηλώνει είτε απώλεια διανοητικής ικανότητος, είτε παντελή ανημπόρια και αποπροσανατολισμό, είτε προσπάθεια εκφοβισμού της κοινής γνώμης με την υπόρρητη απειλή πολέμου, επί σκοπώ να καρπωθούν εκλογικά οι Μπρανκαλεόνε που μας κυβερνούν τον «εθνικό συναγερμό».
Η Βάρνα έδειξε τα όρια της ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Η διακήρυξη ήταν φραστικά έντονη υπέρ της Ελλάδος (και περισσότερο της Κύπρου). Αλλά ο Ερντογάν κρατάει όλα τα ισχυρά γεωστρατηγικά χαρτιά. Η σημερινή ελληνική κυβέρνηση είναι αυτή που το ’15 άνοιξε μονομερώς τα σύνορα στις ανεξέλεγκτες ροές των προσφύγων, με αποτέλεσμα ευρωπαϊκές συνοριοφυλακές να κλείσουν τα βόρεια σύνορά μας (τον «βαλκανικό διάδρομο»), να φουντώσει η Ακροδεξιά στη Γερμανία και σχεδόν να ανατραπεί η Μέρκελ. Είναι αυτή που απείλησε να κατακλύσει την Ευρώπη με τζιχαντιστές. Είναι αυτή που απείλησε το ’15 πάλι να τινάξει στον αέρα το συνολικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα φεύγοντας από το ευρώ και στηριζόμενη στην (κατά φαντασίαν Λαφαζάνη) γενναιοδωρία του Πούτιν. Ολα αυτά ούτε έχουν ξεχαστεί, ούτε έχουν παραγραφεί. Αντιθέτως μάλιστα, η πρόσφατη αποδοχή από τον πρωθυπουργό της πρόσκλησης Πούτιν να επισκεφθεί τη Ρωσία το φθινόπωρο, σε μια στιγμή που οι σχέσεις της Δύσης με τη Ρωσία περνούν την πιο βαθιά κρίση από Ψυχρού Πολέμου, τα έφερε εκ νέου στο προσκήνιο. Η διπλωματική αγραμματοσύνη της αποδοχής αυτής βγάζει μάτια και από το γεγονός ότι σήμερα Ερντογάν και Πούτιν συμπορεύονται (χωρίς τη σιωπηρή συναίνεση των Ρώσων η Τουρκία δεν θα είχε επιχειρήσει στο Αφρίν). Η Ελλάδα κάνει ό,τι μπορεί για να καταγραφεί στην ΕΕ ως στήριγμα των ρωσικών συμφερόντων, την ίδια στιγμή που η Ρωσία, όπως ιστορικά πάντα έπραττε, συμμαχεί με τους γεωπολιτικούς της αντιπάλους.
Η ευρωπαϊκή αξιοπιστία της χώρας, ούτως ή άλλως ελάχιστη ανέκαθεν, έχει την τελευταία τριετία μηδενιστεί. Και ούτε αποκαταστάθηκε από τις καιροσκοπικές «κωλοτούμπες» που σκοπό είχαν απλώς να διατηρήσουν στην εξουσία τον αριστεροδέξιο τραγέλαφο –με την όχι και τόσο κρυφή ελπίδα τους για κάποια εν ευθέτω χρόνω αντιευρωπαϊκή «ρεβάνς». Οι Ευρωπαίοι αγκάλιασαν τον κ. Τσίπρα επειδή έχουν κατανοήσει ότι η «βαθιά Ελλάδα» δεν αλλάζει, και επομένως ο καταλληλότερος να διαχειριστεί αυτή την ανίατη σήψη είναι κάποιος που πατάει επιτηδείως όλα τα «αριστερά» κομβία μιας επί πολλές αυριανικές δεκαετίες καταδημαγωγημένης κοινής γνώμης. Υπογράφοντας ταυτοχρόνως με τα τέσσερα όλα τα οικονομικά μέτρα που επιτρέπουν στους δανειστές να ελπίζουν ότι -κάπως, κάποτε –θα ανακτήσουν μέρος από τα εκατοντάδες δισεκατομμύρια που έριξαν στη μαύρη τρύπα που περιβάλλεται από τας φαιδράς μας πορτοκαλέας και τα παρδαλά μας ερίφια.
Ο υπολογισμός τους είναι ότι έτσι η φθίνουσα Ελλάδα θα παραμείνει στρατιωτικό προγεφύρωμα της Δύσης και αποθήκη των καταραμένων του κόσμου τούτου που ο Ερντογάν απειλεί να αφήσει να ξεχυθούν προς δυσμάς. Από εκεί και πέρα, κανείς δεν πρόκειται να ενδιαφερθεί πρακτικά για τα «δίκαια» μιας χώρας-επαίτη, που με κάθε ευκαιρία εναντιώνεται προς, και συχνά υβρίζει, εκείνους που σε κρίσιμες ιστορικές καμπές έρχονται να τη σώσουν από τις δικές της αυτοκαταστροφικές επιλογές.
Η σημερινή διπλωματική ανυποληψία και ο στρατηγικός κίνδυνος που ζώνει τη χώρα είναι, λοιπόν, η φυσιολογική κατάληξη της αφροσύνης, ντυμένης με κούφια έπαρση, αυτών που διευθύνουν την άμυνα και τις εξωτερικές της σχέσεις. Η ύψιστη ιδιοφυΐα (κατά τους οπαδούς του) που προΐσταται του υπουργείου Εξωτερικών υπονόμευσε εσκεμμένα τη λύση του Κυπριακού –κατά τη δεύτερη φάση των συνομιλιών δυστυχώς με τη συνέργεια του προέδρου Αναστασιάδη. Στη συνέχεια συμφώνησε την επίσκεψη Ερντογάν χωρίς καμία προεργασία για μια στοιχειώδη έστω σύγκλιση σε κάποια θέματα. Μέχρι την παραμονή αλώνιζε την Απω Ανατολή και καυχιόταν στους Ινδούς ότι είχε συλληφθεί από τη δικτατορία. Κι έτσι ο καραγκιοζμπερντέ της παραμονής του τούρκου πρωθυπουργού κατέληξε στο φιάσκο να προβάλλονται οι απαιτήσεις του για αναθεώρηση της Λωζάννης μέσα από το ίδιο το Προεδρικό Μέγαρο, με τους δικούς μας να στριφογυρίζουν στις καρέκλες τους και να κοιτάνε το ταβάνι. Το αποτέλεσμα ήταν η ντε φάκτο καταπάτηση ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο και η όξυνση που ζούμε. Το ρεσιτάλ της διπλωματικής δεξιοτεχνίας συνεχίστηκε με την ανακίνηση του Μακεδονικού με όρους εσωτερικού διχασμού, πράγμα που έκαψε εξ αρχής τη λύση. Και η σύλληψη των ελλήνων αξιωματικών ολοκλήρωσε την εικόνα του ξέφρενου τσαλαβουτήματος σε άπατα νερά χωρίς ειρμό, και χωρίς συναίσθηση του τόπου και του χρόνου. Ενα γεγονός που στην αρχή ονομάστηκε δευτερεύον, έγινε κατόπιν «ομηρεία» και από προχθές σύγκρουση της κλεφτουριάς τού ’21 με τον σουλτάνο.
Οι παιδαριώδεις αυτές αστοχίες είναι τόσο αλλοπρόσαλλες που αναρωτιέσαι μήπως κρύβεται από κάτω κάποια τραβηγμένη έστω λογική. Και φαίνεται ότι κάτι τέτοιο αχνοφέγγει στα μυαλά των αριστοτεχνών αρχηγών μας. Λένε: αφού τα πάντα καταρρέουν, ας εκμεταλλευθούμε τουλάχιστον το χάος που δημιουργήσαμε για να σπείρουμε στον κόσμο την «εθνική» υστερία. Ας φορέσουμε τις φουστανέλες και τα γιαταγάνια και ας αρχίσουμε να χτυπάμε τα «πατριωτικά» ταμπούρλα για τη νέα εθνεγερσία. Και είναι πιθανότατο ότι θα βρεθούν οι ευσυγκίνητοι «προοδευτικοί» από τους «όμορους» χώρους που –σαν «ώριμοι» από καιρό –θα προσέλθουν υπό τας σημαίας. Οι υπόλοιποι φυσικά θα στιγματισθούν (παλιά μας τέχνη κόσκινο) ως προδότες. Κι έτσι, όσο κι αν ασελγήσαμε πάνω στο πολιτικό σώμα της χώρας, πάλι εμείς θα βγούμε από πάνω.
Ο κ. Περικλής Σ. Βαλλιάνος είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
