Αναρωτιέμαι αν υπάρχει δημοκρατία στον πλανήτη όπου ο κυβερνητικός εκπρόσωπος εγκαλεί ή ελέγχει τον οιονδήποτε πολίτη για στοιχεία που περιέχονται σε μια δικογραφία.
Αναρωτιέμαι αν υπάρχει κάποια δημοκρατία όπου ο κυβερνητικός εκπρόσωπος ζητεί από τον οιονδήποτε πολίτη διευκρινίσεις για τα στοιχεία μιας δικογραφίας.
Είμαι βέβαιος ότι τέτοια δημοκρατία δεν υπάρχει πουθενά.
Διότι στις δημοκρατίες οι δικογραφίες αποτελούν αποκλειστική αρμοδιότητα της Δικαιοσύνης. Η Δικαιοσύνη ερωτά και η Δικαιοσύνη αξιολογεί τις απαντήσεις.
Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα ανθεί σήμερα μια διαφορετική και τοξική εκδοχή «δημοκρατίας».
Εδώ ο κυβερνητικός εκπρόσωπος απευθύνει δημοσίως ερωτήματα για (ενδεχόμενα) στοιχεία μιας δικογραφίας σε έναν πρώην πρωθυπουργό και στον διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος.
Τους καλεί να απαντήσουν. Και την ίδια στιγμή ο ιδιόμορφος αυτός υπουργός-εισαγγελέας ελέγχει και κρίνει τις απαντήσεις των ερωτωμένων.
Ή, ακόμα χειρότερα, τους εγκαλεί με ύφος συνοικιακού χωροφύλακα αν δεν απαντήσουν με τη δέουσα ταχύτητα και τον προσήκοντα σεβασμό.
Θα μου πείτε ότι ενδεχομένως ο άνθρωπος έχει παρερμηνεύσει τον ρόλο του ή ότι λόγω περιορισμένης δημοκρατικής συγκρότησης αγνοεί βασικούς κανόνες του κράτους δικαίου.
Οτι αγνοεί δηλαδή πως καμία κυβέρνηση δεν έχει δουλειά να ερευνά ποινικά ζητήματα είτε αφορούν τη Novartis, είτε τη Siemens, είτε το τυροπιτάδικο της γειτονιάς.
Αλλά δεν είναι έτσι. Διότι την ίδια στιγμή ο υπουργός Μεταφορών της ίδιας κυβέρνησης απειλεί ευθέως και δημοσίως μια ιδιωτική εταιρεία (την Taxibeat…) ότι «το ΣΔΟΕ θα έχει πολλή δουλειά».
Πού ξέρει ο υπουργός πόση δουλειά θα έχει η Δίωξη Οικονομικού Εγκλήματος; Είναι άραγε εφοριακός; Οικονομικός εισαγγελέας;
Και ποιος τού είπε ότι οι φορολογικές αρχές είναι ένας είδος μπράβου της κυβέρνησης που διώκει τους εχθρούς της ή όσους δεν συμμορφώνονται με τις υποδείξεις της;
Το πρόβλημα συνεπώς δεν είναι προσωπικό του κάθε υπουργού. Αλλά είναι ζήτημα ύφους, ήθους, αντίληψης και νοοτροπίας μιας ολόκληρης κυβέρνησης.
Δεν ξέρω αν η «διαπραγμάτευση Τσίπρα» μάς κόστισε 200 δισ., όπως τα υπολόγισε ο Τόμας Βίζερ.
Αισθάνομαι όμως ότι η κυβέρνηση Τσίπρα αρχίζει να κοστίζει ακριβά στη δημοκρατία μας.
Οταν μια κυβέρνηση αρχίσει να υποδύεται τον ανακριτή, τον επιθεωρητή και τον δικαστή, τότε είναι μια κυβέρνηση που δεν υπόκειται στους θεμελιώδεις κανόνες λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Ακόμα και ως ύφος!
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
