Μια (νομίζω επίκαιρη) ιστορία την οποία δεν έχουμε ακόμη διηγηθεί είναι πώς ο Σαββίδης δεν πήρε τον ΔΟΛ για λογαριασμό του Μαξίμου. Να την πάρει το ποτάμι.
Επεισόδιο 1ο. Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2016. Οι τέσσερις συστημικές τράπεζες καλούνται στο Μέγαρο Μαξίμου. Εκεί ο υπουργός Φλαμπουράρης παρουσιάζει ένα φαραωνικό σχέδιο.
Να κάνουν ένα γενναίο «κούρεμα δανείων» ώστε να συγχωνευθούν σε ένα τεράστιο συγκρότημα Τύπου ο ΔΟΛ, ο Πήγασος, το Mega και η εκτυπωτική Ιρις. Εξυπακούεται για την κυβέρνηση ότι το νέο τεράστιο συγκρότημα θα αναλάβει ο φιλικά διακείμενος Φώτης Μπόμπολας.
Οι τραπεζίτες ακούν έντρομοι. Το μόνο που καταφέρνουν να ψελλίσουν είναι ότι εγχείρημα δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς «φρέσκο χρήμα» Ποιος θα το βάλει; Ο Μπόμπολας είναι ήδη υπερχρεωμένος.
Επεισόδιο 2ο. Ο Στ. Ψυχάρης καλείται να απολογηθεί την Τετάρτη 18 Ιανουαρίου για την υπόθεση των δανείων του ΔΟΛ. Διάφοροι της κυβέρνησης διέδιδαν ότι είναι ενδεχόμενο να προφυλακιστεί –κάτι που η κατάσταση της υγείας του (ούτως ή άλλως) δεν επέτρεπε…
Στη διάρκεια των εορτών ο πρόεδρος του ΔΟΛ απευθύνεται στο πρώην στέλεχος του «Βήματος», κουμπάρο του και παράγοντα πλέον του ΣΥΡΙΖΑ Β. Μουλόπουλο, πρόεδρο του ΔΣ της «Αυγής».
Την Πέμπτη 12 Ιανουαρίου πραγματοποιείται τριμερής συνάντηση μεταξύ Ψυχάρη, Μουλόπουλου και ενός «ανθρώπου του Μαξίμου» –κατά πληροφορίες, του Ν. Παππά.
Εκεί αποφασίζεται να συνδράμει το Μαξίμου τον ΔΟΛ με έναν «επενδυτή». Το αντάλλαγμα παραλείπεται ως ευκόλως εννοούμενο.
Ο «επενδυτής» αυτός θα είναι τελικά ο Ιβάν Σαββίδης –σταλμένος από μια κυβέρνηση που δηλώνει ότι «δεν έχει φίλους επιχειρηματίες»…
Και οι τράπεζες; «Θα ακολουθήσουν» είναι η πεποίθηση που εκπέμπει το Μέγαρο Μαξίμου.
Επεισόδιο 3ο. Κυριακή 15 Ιανουαρίου. Ο Ψυχάρης ζητεί την παραίτηση του διευθυντή των «Νέων» Δ. Μητρόπουλου, ο οποίος δεν ήταν αρεστός στην κυβέρνηση.
Την Τρίτη 17 Ιανουαρίου ανακοινώνεται ότι ο ΔΟΛ «ζήτησε από τον κ. Β. Μουλόπουλο (…) να συμβάλει στην επίλυση των διαρθρωτικών και οικονομικών προβλημάτων του ΔΟΛ».
Την επομένη ο Ψυχάρης απολογείται και φεύγει ελεύθερος με ελαφρούς περιοριστικούς όρους –όπως ήταν λογικό…
Επεισόδιο 4ο. Τετάρτη 18 Ιανουαρίου. Στα γραφεία της Μιχαλακοπούλου επικρατεί αναβρασμός από δημοσιογράφους και αναγνώστες.
Η επιστράτευση Μουλόπουλου και οι διαπραγματεύσεις με τον Σαββίδη εκλαμβάνονται ως ευθεία κυβερνητική παρέμβαση στην εφημερίδα.
Ο Π. Λάμψιας (που διηύθυνε «Τα Νέα» σε αντικατάσταση του Μητρόπουλου) μεταφέρει στον Ψυχάρη τον αναβρασμό που επικρατεί.
–Κάνε ό,τι νομίζεις, ήταν η απάντηση του Ψυχάρη.
Την Πέμπτη 19 Ιανουαρίου η εφημερίδα κυκλοφόρησε αφιερωμένη στον εαυτό της. Το πρώτο θέμα, το κύριο άρθρο και όλοι οι αρθρογράφοι αντιτίθενται στην απειλή. Μια πραγματική συλλογική διακήρυξη ανεξαρτησίας του Τύπου.
Υπήρξαν ελάχιστες περιπτώσεις συναδέλφων που ζήτησαν να μη βιαστούμε να κρίνουμε. Αλλοι από προσαρμοστικότητα. Αλλοι από ανασφάλεια. Κατανοητό. Αλλά η πραγματικότητα ήταν ορατή σε όποιον ήθελε να μην εθελοτυφλεί.
Επεισόδιο 5ο. Παρασκευή 20 Ιανουαρίου. Την ίδια στιγμή οι διαπραγματεύσεις Ψυχάρη – Σαββίδη με την παρουσία Μουλόπουλου οδηγούνται σε αδιέξοδο.
Ηταν υπερβολικές οι απαιτήσεις Ψυχάρη, υποστήριζε η μια πλευρά. Ζητούσε, λένε, να απελευθερωθούν τα περιουσιακά στοιχεία του που είχαν δεσμευθεί για τα δάνεια.
Δεν ήταν πολύ ζεστός ο Σαββίδης, αντιτείνει η άλλη.
Είχε πιεστεί από το Μαξίμου να εμπλακεί σε μια υπόθεση που τελικά θα του κόστιζε πολύ; Ηθελε να τους κάνει το χατίρι αλλά το βρήκε ακριβό; Πίστεψε ότι οι εφημερίδες θα κλείσουν και ότι θα τις πάρει αργότερα για ένα κομμάτι ψωμί όπως έγινε με το «Εθνος»;
Δεν διαθέτω έγκυρη απάντηση.
Αλλά ύστερα από άλλη μία προσπάθεια συνεννόησης με συνεργάτη πλέον του Σαββίδη (ο ίδιος είχε ήδη πετάξει για Θεσσαλονίκη…) οι συζητήσεις διακόπηκαν οριστικά. Ο ΔΟΛ πήρε τον δρόμο της ειδικής διαχείρισης και του πλειστηριασμού.
Υπάρχει και συνέχεια; Υπάρχει. Για μια άλλη φορά.
Διορισμένοι
Βρήκα εξαιρετική την ιδέα του Κινήματος Αλλαγής να διορίσει τους συνέδρους του συνεδρίου του.
Η εξαιρετική αυτή ιδέα κλιμακώθηκε με τον προσυμφωνημένο διορισμό και των κομματικών οργάνων.
Ετσι, στο Κίνημα Αλλαγής κανείς δεν ψηφίζει ποτέ και για τίποτε, μέθοδος που απλουστεύει αναντίρρητα τις διαδικασίες.
Πολύ φοβούμαι όμως ότι η εξαιρετική αυτή πατέντα, που αποδίδεται στην αστείρευτη ευρηματικότητα του Ποταμιού αλλά την αποδέχτηκαν κι άλλοι, δύσκολα θα περάσει στο επόμενο στάδιο.
Και αυτό επειδή το επόμενο στάδιο θα ήταν κανονικά να διορίσουν και ψηφοφόρους για να τους ψηφίσουν. Μια διαδικασία όμως που προσκρούει σε συνταγματικά, αλλά και σε πρακτικά εμπόδια.
Κρίμα. Διότι το κόλπο είχε αρχίσει να μου αρέσει.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
