Ομολογώ πως όταν ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχόταν το 2015 ότι «η Ευρώπη αλλάζει», δεν περίμενα ότι θα συμβεί τόσο γρήγορα και τόσο δραστικά.
Τρία χρόνια αργότερα, μετά και τις ιταλικές εκλογές, σχεδόν δεν βρίσκεις αριστερό στην Ευρώπη ούτε για δείγμα.
Η Ευρώπη άλλαξε, αλλά σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από εκείνη που προεξοφλούσε ο ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι αυτό θετικό; Φυσικά όχι. Και ούτε φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε η τελευταία που πέφτει έξω σε εκτιμήσεις του.
Διότι οι πολιτικές εξελίξεις στον ευρωπαϊκό χώρο κατατείνουν στο ίδιο συμπέρασμα: οι κυβερνήσεις είναι όλο και πιο αδύναμες, η Ευρωπαϊκή Ενωση όλο και πιο ασθενής, ο κόσμος όλο και πιο μακριά, η διακυβέρνηση όλο και πιο δύσκολη.
Οι λόγοι πολλοί, έχουν αναλυθεί ακατάπαυστα, θεωρούνται περίπου κοινός τόπος.
Αυτό που δεν έχει επισημανθεί όμως είναι η εγγενής αδυναμία της Ενωσης να επιλέξει καθαρές θέσεις, να διαμορφώσει σαφείς πλειοψηφίες, να μην αρνηθεί τις συγκρούσεις, να δώσει τη μάχη της ταυτότητάς τους.
Ολοι θεμιτοί. Ολοι καλοδεχούμενοι. Και ο Τσίπρας με τον Καμμένο. Και ο Κουρτς με τους ακροδεξιούς. Κι ο Μπερλουσκόνι με τη Λέγκα.
Σε όλους τσιμπάει τελικά το μαγουλάκι ο Γιούνκερ!
Και δεν εννοώ μόνο την αμφιλεγόμενη στάση απέναντι στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, η οποία μάλλον δεν εμπνέεται ιδιαίτερα από κάποιο πλαίσιο αρχών.
Αλλά και πιο καραμπινάτες περιπτώσεις αμφισβήτησης βασικών συντεταγμένων της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία. Απέναντί τους η ανοχή είναι σχεδόν προκλητική.
Ακόμη και οι αντιδράσεις κατά της λεγόμενης «πολωνοποίησης» μπήκαν στο ψυγείο για να μην αισθανθεί η πολωνική κυβέρνηση ότι… πιέζεται!
Γενικά η Ευρωπαϊκή Ενωση δεν δίνει πλέον καμία μάχη. Και όπως είναι λογικό, αποκλείεται ποτέ να κερδίσεις μια μάχη την οποία δεν θα δώσεις.
Εδώ και χρόνια η θεμελιώδης διαχωριστική γραμμή μεταξύ του «ευρωπαϊκού» και του «μη ευρωπαϊκού» έχει καταργηθεί. Εδώ και χρόνια έχει εξοστρακιστεί το «εμείς και αυτοί».
Ετσι όλα καθίστανται θεμιτά, επιτρεπτά, συζητήσιμα. Ολοι μετέχουν σε ένα παιχνίδι όπου οι τύποι γίνονται κανόνες διότι δεν υπάρχουν κανόνες.
Και απλώς ο Γιούνκερ περιφέρεται μοιράζοντας φιλάκια και τσιμπώντας μαγουλάκια.
Χθες του Τσίπρα. Αύριο του Σαλβίνι. Μεθαύριο του Κόρμπιν ή της Λεπέν, αν σπάσει κανένας διάβολος το ποδάρι του.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
