Ψάχνοντας το τηλέφωνο του Κουβέλη

Ενας αξιοθρήνητος αναγκαστικός ανασχηματισμός οδήγησε αναγκαστικά σε αξιοθρήνητα αποτελέσματα. Λογικό. Το αντίθετο θα αποτελούσε έκπληξη.

Αποτέλεσμα; Ο Πρωθυπουργός έκαψε άλλο ένα χαρτί και δεν του έχουν μείνει πολλά.

Η «σκανδαλολογία» έχει πολύ περιορισμένα αποτελέσματα. Μπορεί να ξυπνάει ίσως αισθήματα θυμού και απαξίας στους πολίτες αλλά χωρίς κάτι πιο χειροπιαστό από τρεις αναξιόπιστους κουκουλοφόρους μάρτυρες δεν φαίνεται να αποδίδει πολιτικά.

Και ως μέθοδος και ως μεθόδευση έχει καταστεί τόσο προφανής ώστε μόνο πραγματικά συνταρακτικές αποκαλύψεις μπορεί πλέον να ταρακουνήσουν τον κορεσμό ενός κουρασμένου ακροατηρίου.

Υπάρχουν; Προς το παρόν όχι.

Η «επιχείρηση αισιοδοξία» στην οικονομία κόβει ακόμα λιγότερα εισιτήρια.

Οχι μόνο προσκρούει στη δυσπιστία της μεγάλης πλειοψηφίας (που έχει βαρεθεί τα μεγάλα λόγια…) αλλά ακόμα και όταν πείθει δεν μετατρέπεται σε πολιτική υποστήριξη για την κυβέρνηση.

Λογικό και αυτό. Οι προοπτικές της οικονομίας είναι συζήτηση για ένα ακροατήριο που ψηφίζει Μητσοτάκη προτού ακόμη πάει στην κάλπη. Ούτε καν ακούει τον ΣΥΡΙΖΑ!

Η επιστράτευση του Δραγασάκη στο υπουργείο Οικονομίας έγινε δεκτή με θυμηδία. Πολλοί θυμήθηκαν ότι ο νέος υπουργός ήταν εκείνος που δήλωνε στις 8 Νοεμβρίου 2015: «Στους πρώτους μήνες του 2016 θα έχουν δημιουργηθεί οι προϋποθέσεις για την κατάργηση των κεφαλαιακών ελέγχων». Μπήκαμε αισίως στον Μάρτιο του 2018!

Την ίδια στιγμή το βασικό ακροατήριο του ΣΥΡΙΖΑ ελάχιστα εμπλέκεται στην «πραγματική οικονομία» και ως εκ τούτου τρεις σκασίλες έχει για τις προοπτικές της.

Το «Σκοπιανό» αποδεικνύεται όχι μόνο δυσκολότερο αλλά και ακανθώδες για την κυβέρνηση. Ο αρχικός ενθουσιασμός έχει καταφανώς καταπέσει.

Αφενός επειδή η κυβέρνηση δεν κατάφερε να διαμορφώσει μια πλειοψηφία που θα τη στηρίξει σε περίπτωση ρήξης με τον Π. Καμμένο. Παρά τη διαφωνία τους στο Σκοπιανό, ο υπουργός Αμυνας παραμένει το μοναδικό στήριγμα του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβερνητικό επίπεδο.

Κανένας άλλος δεν προτίθεται να συνδράμει.

Αφετέρου επειδή τα περιθώρια υποχωρήσεων των Σκοπίων αποδεικνύονται πολύ μικρότερα από τα προαναγγελθέντα.

Τη στιγμή που μιλάμε από πουθενά δεν προκύπτει ότι οδηγούμαστε σε μια συμφωνία ελκυστική και πολιτικά διαχειρίσιμη για τις δύο πλευρές.

Αν επιβεβαιωθεί αυτή η εκτίμηση, τότε το Σκοπιανό θα καταγραφεί κι αυτό στον μακρύ κατάλογο των αποτυχιών της κυβερνητικής πολιτικής. Μείγμα επιπολαιότητας, προχειρότητας και κακών υπολογισμών.

Οι αρνητικές εξελίξεις σε όλα τα μέτωπα που (υποτίθεται) θα τροφοδοτούσαν την κυβερνητική ανάκαμψη έχουν έναν κοινό παρονομαστή: ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει εδώ και καιρό μια μάχη «δεύτερης θέσης» προσποιούμενος ότι παλεύει για την πρώτη.

Ετσι οι τακτικές επιλογές του ακυρώνουν κατά κανόνα τις στρατηγικές του ανάγκες.

Με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση Novartis, η οποία τελικά οδήγησε στη συσπείρωση και στη συμπαράταξη της κεντροδεξιάς και κεντροαριστερής αντιπολίτευσης απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ.

Κατανοητή η δυσκολία. Κανένας δεν περιμένει από ένα κυβερνητικό κόμμα να διαγράψει την προοπτική της επανεκλογής του και να ομολογήσει ότι έχει χάσει μήνες προτού στηθούν οι κάλπες.

Ακόμα και η προσποίηση όμως χρειάζεται κάποια ικανότητα. Και εκεί επάνω φαίνεται ότι ο Πρωθυπουργός έχει χάσει το ταλέντο του πωλητή που διέθετε. Τρία χρόνια στην κυβέρνηση και δεν έχει καταφέρει να ανανεώσει ούτε τα πρόσωπα, ούτε το στυλ, ούτε το αφήγημά του.

Το αποτέλεσμα λοιπόν είναι αναμενόμενο. Το μόνο χαρτί που έχει μείνει στα χέρια του είναι ο χρόνος των εκλογών.

Δεν είναι ασήμαντο, αλλά ούτως ή άλλως ο χρόνος πιέζει ασφυκτικά. Ακόμα και αν υποθέσουμε (που δεν το υποθέτω…) ότι θα καταφέρει να οδηγήσει την κυβέρνησή του έως τις ευρωεκλογές του 2019, τι έχει μείνει; Δεκατρείς μήνες –οι περισσότεροι από τους οποίους σε προεκλογική περίοδο!

Και όλα αυτά αν υποθέσουμε ότι ο χρόνος των εκλογών είναι ακόμη στο χέρι του. Διότι και για τον ανασχηματισμό το ίδιο λέγαμε, αλλά εκείνος προσπαθούσε να θυμηθεί το τηλέφωνο του Κουβέλη!..

Κέρματα

Μόλις γύρισε τούμπα «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από συστάσεως ελληνικού κράτους», εμφανίστηκε καινούργιο κοσκινάκι.
Κάποιος Γερμανός, λέει, θυμήθηκε το 2018 να καταθέσει στη γερμανική Δικαιοσύνη ότι το διάστημα 2003-2007 έδινε μίζες στο ελληνικό μετρό. Τα κόμματα έπαιρναν το 5%-7% των συμβάσεων.
Τίποτα πρωτότυπο. Πάντα υπάρχει κάποιος που εμφανίζεται να αποκαλύπτει σε κάποια ξένη Δικαιοσύνη κάτι που ξαφνικά θυμήθηκε από κάποιο σκοτεινό παρελθόν.
Μόνο που τώρα η μπαρούφα καταντά λίγο ξεφτίλα.
Από 23 δισ. ξεκίνησε ο Πρωθυπουργός με τη Novartis. Στα 3 δισ. τα κατέβασε η Δικαιοσύνη. Στο μετρό μιλάμε για 370 χιλιάρικα με το ζόρι.
Πολύ φοβούμαι ότι όπως πάμε το επόμενο κορυφαίο σκάνδαλο θα είναι σε κέρματα.