Κατάσταση ανταρσίας

Να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Η χώρα ζει έναν εμφύλιο σπαραγμό, έστω χαμηλής έντασης. Και βρίσκεται αντιμέτωπη με μια ενδημική κατάσταση ανταρσίας.

Συγκροτημένες βίαιες ομάδες αναρχικών, αντιεξουσιαστών, ακροαριστερών ή απλώς αντικοινωνικών στοιχείων δρουν ανεξέλεγκτα και ατιμώρητα.

Ενα ασκέρι αυτόκλητων τιμωρών «παρεμβαίνει», καταστρέφει, καταλαμβάνει, σπάει, δηώνει, λεηλατεί, απειλεί, εκφοβίζει.

Οχι τυχαία. Ούτε θυμωμένα. Ούτε σποραδικά. Αλλά κατά βούληση. Σε καθημερινή βάση, με συγκεκριμένο σχέδιο, επιλεγμένους στόχους και διακριτή μέθοδο.

Δεν είναι λοιπόν ένα ξέσπασμα ή μια ένταση. Δεν είναι καν μια διαμαρτυρία.

Είναι η εκδήλωση μιας ακαθόριστης και ίσως ετερόκλητης ταραχής που ζει στο περιθώριο ή στο υπόγειο της κοινωνίας μας.

Είναι μια ριζική και άγρια επίθεση στο κοινωνικό και πολιτικό σύστημα.

Μια βίαιη απόπειρα κατάλυσης της ζωής που οι υπόλοιποι έχουμε αποφασίσει να ζούμε. Μια διαρκής και ασύντακτη απειλή κατά της συντεταγμένης πολιτείας.

Αν αυτό δεν λέγεται «κατάσταση ανταρσίας», τότε πώς λέγεται;

Η πολιτεία και η κοινωνία δέχονται την επίθεση άβουλες και αδρανείς. Δεν αμύνονται. Δεν αντιδρούν. Δεν σηκώνουν το γάντι.

Απλώς καταγράφουν τις ζημιές, τις φωτιές, τα σπασίματα, τις βιαιοπραγίες που θα φέρει κάθε νύχτα. Είναι καθαρά θέμα τύχης που δεν έχουμε ακόμη θρηνήσει νεκρό. Ισως επειδή το αντάρτικο δεν έχει βρει ακόμη όπλα.

Να υπενθυμίσω πάντως ότι το πρόσφατο κύμα βιαιοπραγιών εκδηλώθηκε ως συμπαράσταση στον υποψήφιο δολοφόνο του Λουκά Παπαδήμου.

Οι απειλές όμως δεν αντιμετωπίζονται με κατευνασμό, ούτε με συγκράτηση. Η λογική «έλα μωρέ, θα περάσει!» είναι η ασφαλέστερη μέθοδος για να μην περάσει ποτέ –για να γίνει πιο έντονο, πιο απειλητικό, πιο βίαιο…

Η δημοκρατία δεν εκδικείται, συμφωνώ. Η δημοκρατία όμως αμύνεται. Κι όσες δημοκρατίες δεν αμύνθηκαν, ηττήθηκαν. Ή έστω διαλύθηκαν.

Αναρωτιέμαι λοιπόν πόσο θα παραταθεί η απάθεια και η απραξία της δημοκρατίας. Πόσο ακόμη η κυβέρνηση θα παίζει ένα παράξενο παιχνίδι ανοχής και κατανόησης απέναντι σε ένα ρεμπελιό που ούτε να το ανεχτούμε μας ζητεί ούτε να το κατανοήσουμε.

Κυρίως όμως αναρωτιέμαι πότε θα σηκώσουμε το γάντι πριν να είναι αργά. Προτού δηλαδή το χέρι που το πετάει δεν αρκεστεί στην πέτρα ή στη μολότοφ.

Αλλά πιάσει τα εκρηκτικά, τις βόμβες και το Καλάσνικοφ.

Και κυρίως προτού η βία καταστεί δικαίωμα, επιλογή, κατάσταση.