Ο Καμμένος φοράει τη μεγάλη στραταρχική στολή και βγαίνει στο μπαλκόνι: «Ποτέ στη μεικτή ονομασία, μας κλέβουν την ψυχή, μόνο εμείς είμαστε ο Βουκεφάλας». Ο Τσίπρας τον αγκαλιάζει τρυφερά: «Το παιδί έχει το δικαίωμα να διαφωνεί», και με την ευκαιρία βγάζουν κι ένα σέλφι.
Σε τι ακριβώς έχει δεσμευτεί η κυβέρνηση; Ο Τσίπρας δεν είναι μαρτυριάρης, μόνο στο αφτί του Αρχιεπισκόπου το σφυρίζει. Με δολοφονικό βλέμμα όμως απαιτεί: «Να μας πει αν συμφωνεί ο Μητσοτάκης». Ο Μητσοτάκης αρνείται να απαντήσει αν συμφωνεί με κάτι που δεν γνωρίζει, μόνο και μόνο για να έχει το ελεύθερο ο Καμμένος να βρίζει προδότη όποιον θέλει, κυρίως τον Μητσοτάκη. Ο Τσίπρας εκρήγνυται: «Τι ακροδεξιός αυτός ο Μητσοτάκης, τς, τς, τς!». Επί χρόνια οι ΑΝΕΛ υπό τους θείους ήχους τού «Τη Υπερμάχω» σερβίρουν μια σιχαμερή σούπα από ξενοφοβία, ομοφοβία, αντισημιτισμό, αντιευρωπαϊσμό, κουφοντινισμό (ρωτήστε τον πρώην υφυπουργό… Παιδείας –κατάντια μας) και ο Πρωθυπουργός δεν μυρίζει το ψόφιο ποντίκι. Αυτή, μας λέει, είναι η ιδεολογία του κέντρου! Μόνο ο Φίλης υποπτεύεται αδιόρατες «προδιαθέσεις» χρυσαυγιτισμού στα κυβερνητικά συνεταιράκια του, αλλά δεν βαριέσαι, προέχει το «καλό του τόπου»: να μη χάσουμε δηλαδή τις καρέκλες. Ετσι κι αλλιώς, ο Μητσοτάκης φταίει παντού και πάντα, για τα πάντα.
Ο αντιμητσοτακισμός είναι άκρως προσοδοφόρο επάγγελμα στον τόπο μας. Πλείστοι όσοι φοίτησαν σε αυτή τη μεγάλη του γένους σχολή.
Αποστάτης δεν ήταν ο Τρίτσης που έφυγε από το ΠαΣοΚ, έφτιαξε δικό του κόμμα και βγήκε δήμαρχος με τη στήριξη της ΝΔ.
Αποστάτης δεν ήταν ο Αρσένης που έφυγε από το ΠαΣοΚ και έφτιαξε το «αληθινό» σοσιαλιστικό κόμμα.
Αποστάτης δεν ήταν ο Τσοβόλας που έγινε και αυτός «αρχηγός» αναθεματίζοντας τους εκσυγχρονιστές.
Αποστάτης δεν ήταν ο Κουρουμπλής και άλλοι του ποιού του που πήδηξαν στον ΣΥΡΙΖΑ για το υπουργιλίκι.
Αποστάτης δεν ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου που κανιβάλισε το κόμμα του πατέρα του παραμονές εκλογών για ένα προσωπικό γινάτι.
Αποστάτης δεν ήταν ο Σαμαράς που ανέτρεψε την κυβέρνηση του κόμματός του και συμμάχησε με τον Α. Παπανδρέου κατά του πρωθυπουργού που τον ευεργέτησε.
Αποστάτης δεν ήταν ο Αβραμόπουλος που τορπίλισε τη ΝΔ κηρύσσοντας το «τέλος των παλαιών κομμάτων».
Αποστάτης δεν ήταν ο ίδιος ο Καμμένος που έκτοτε προπηλακίζει με το απαράμιλλο ύφος του το παλιό του κόμμα, όπως παλιότερα ταύτιζε το ΠαΣοΚ με την τρομοκρατία.
Αποστάτης δεν είναι ο Κοτζιάς που έφυγε από το ΚΚΕ διακηρύσσοντας από τις σελίδες του «SPIEGEL» ότι όσα έκανε και έλεγε εκεί ήταν «διατεταγμένες ανοησίες», προσκολλήθηκε στον Γιώργο Παπανδρέου κατά την αντιεθνικιστική περίοδο του δελφίνου, και μετά ανακάλυψε τον εθνικισμό και το αντιμνημόνιο, για να βρει στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ την ευτυχία που ζητούσε.
Ο,τι έκαμαν όλες τούτες οι λευκές περιστερές καλώς καμωμένο. Αποστάτης στην Ελλάδα, σύμφωνα με τη θεολογία του Αυριανισμού που εξακολουθεί να μας πνίγει, υπήρξε μόνο ένας, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, αυτός που απέτρεψε τον εμφύλιο στην Κρήτη, αυτός που πρωτοστάτησε στη δημιουργία της Ενώσεως Κέντρου, αυτός που ηγήθηκε στον ανένδοτο αγώνα, αυτός που πάντα υποστήριζε τη νομιμοποίηση του ΚΚΕ, ο μόνος γνήσιος κληρονόμος του βενιζελισμού, ο κορυφαίος κοινοβουλευτικός, όπως το απέδειξε σε στιγμές ύψιστης προσωπικής δοκιμασίας. Και επειδή το προπατορικό αμάρτημα κληρονομείται, η κατάρα θα βαραίνει τους απογόνους του εις τους αιώνας των αιώνων. Σε αυτά τα αχνάρια διάλεξε να βαδίσει ο Τσίπρας.
Μέσα σε αυτό το ρεσιτάλ της ανεντιμότητας ξύπνησε και το τέρας των συλλαλητηρίων. Δεν μιλάω για τις χιλιάδες που κατέβηκαν στους δρόμους με το σημαιάκι στο χέρι. Αυτοί, όπως άλλωστε και οι χορευταράδες του «ΟΧΙ» που την άλλη μέρα έφαγαν τον σκόλοπα, είναι θύματα της κάκιστης παιδείας μας, των αδίστακτων δημαγωγών, των ψευτοδημοσιογράφων και των ξεδιάντροπων διασκεδαστών. Θα ήταν βλακώδες πράγματι να τους χαρίσουμε στον ολοκληρωτισμό.
Το τερατώδες είναι οι σκοταδιστές ρασοφόροι και οι «τρελοί» Φρουφρούδες που σαλαγίζουν από την εξέδρα αυτό το πλήθος με το ρατσιστικό ψευτοϊστορικό τους παραλήρημα. Είναι οι «αμεσοδημοκράτες» τελάληδες που μας λένε ότι οι συνταγματικοί θεσμοί είναι επίφαση, και το μόνο που μετράει είναι η ιαχή της μάζας: «Αλήτες, προδότες, πολιτικοί».
Είναι οι «συνταγματολόγοι» που από την αρχή της κρίσης πουλάνε το ίδιο δηλητηριώδες μείγμα αντιμνημονιακού αντιευρωπαϊσμού και κρώζοντος σοβινισμού. Πρόκειται για την αγανακτισμένη πλατεία της κρεμάλας και του «να καεί, να καεί», ντυμένη τώρα με χρυσοποίκιλτα άμφια και αποκριάτικες περικεφαλαίες. Για τον malgré tout αγαπημένο Μίκη μόνο θλίψη. Ομολογώ ότι συμπαθέστεροι από όλους μού ήταν οι αγιορείτες πατέρες: τουλάχιστον έψελναν ωραία, όπως ο Χριστόδουλος.
Τα συλλαλητήρια σάστισαν κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Μετά την αρχική αντίθεση βροχή έπεφταν οι ανακοινώσεις του ΣΥΡΙΖΑ ότι οι πολίτες έχουν δικαίωμα να εκφράζουν τις εθνικές τους ανησυχίες, και ότι θα ληφθούν υπόψη. Το ίδιο δήλωνε και η ΝΔ. Οι συστοιχίες Κατιούσα του Μαξίμου ξερνούν φωτιά και ατσάλι: «Αισχρή ακροδεξιά στροφή του Μητσοτάκη».
Εάν ο Τσίπρας είχε εξ αρχής καλέσει σε συμπαράταξη (υπό την ηγεσία του, ναι!) όλα τα κόμματα που πιστεύουν στη μοναδική δυνατή λύση της μεικτής ονομασίας και με αυτή την ανίκητη στήριξη έβγαινε αυτός στο μπαλκόνι να εξηγήσει το όφελος για τη χώρα, θα είχε χτυπήσει το τέρας στο κεφάλι. Προτίμησε, γνήσιο παιδί της πλατείας και ο ίδιος, τον αντιμητσοτακικό διχασμό και τον Καμμένο. Κι έτσι έκαψε μάλλον τη λύση. Αν όμως οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει στο εξωτερικό είναι σιδερένιες και προχωρήσει στη συμφωνία, θα αποδεκατιστεί περαιτέρω εκλογικά.
Κι έτσι ενεργοποιήθηκε το Plan B: Novartis. Οι νομικές ατασθαλίες της κυβερνητικής φράξιας στη Δικαιοσύνη έχουν επαρκώς αναλυθεί. Ομως «ο λαός μας» δεν δίνει δεκάρα. Στους δρόμους και τα καφενεία το μόνο που μετράει είναι τα ονόματα των πολιτικών. Μόνο οι εκτελέσεις έχουν μείνει. Το κολοσσιαίο σκάνδαλο της ληστείας του κράτους στον τομέα της Υγείας είναι ήδη ένα πάρεργο. Εξάλλου θα περάσει καμιά δεκαετία μέχρι να εκδικαστεί. Αναμφίβολα ο Τσίπρας θα κερδίσει από τη βοή του αμφιθεάτρου: ίσως να έχει κιόλας επανεκλεγεί. Πολύ περισσότερο όμως θα κερδίσει το λασπωμένο κύμα των αγανακτισμένων με την ίδια τη δημοκρατία.
Μέσα στο ημίφως των φουρτουνιασμένων δρόμων του καρναβαλιού αστράφτουν τα μαχαίρια: Orfeu Negro. Ομως το πτώμα που σωριάζεται στην άσφαλτο δεν είναι της ωραίας Ευρυδίκης. Είναι εκείνο του σκελετωμένου συνταγματισμού μας.
Ο κ. Περικλής Σ. Βαλλιάνος είναι ομότιμος καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο ΕΚΠΑ.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
