Αγανάκτηση

Αν ήμουν νεότερος θα είχα οριστικά εγκαταλείψει αυτό τον τόπο. Στην ηλικία που έφτασα τώρα, θα τον εγκαταλείψω πια μόνον πεθαίνοντας –και πάλι διαμαρτυρόμενος. Διότι φοβάμαι ότι και η τελευταία μου επιθυμία (να καώ, αντί να ταφώ) δεν θα μπορεί να εκπληρωθεί. Κι ας έχει ψηφιστεί εδώ και δώδεκα χρόνια ο σχετικός νόμος!

Κοιτάζοντας πίσω θεωρώ πως αυτή η χώρα δικαιούται μόνον μία παγκόσμια διάκριση. Το Νομπέλ του ανορθολογισμού και της ανωριμότητας. Με άλλα λόγια, του να κάνεις τα εύκολα δύσκολα, να πνίγεσαι σε μια κουταλιά νερό, να βάζεις τρικλοποδιές στον εαυτό σου.

Η μοίρα μάς έδωσε μια πανέμορφη χώρα, καλούς προστάτες (αυτοί μας βοήθησαν να ελευθερωθούμε και να τετραπλασιάσουμε την έκτασή μας –μόνοι εμείς σε αυτή την περιοχή) και διάσημους προγόνους.

Εμείς προσπαθούμε να ασχημύνουμε τη χώρα με τσιμέντο και σκουπίδια, μισούμε και βρίζουμε τους λαούς που μας βοήθησαν (ενώ αγαπούμε αυτούς που εντελώς αδιαφορούν –π.χ. Ρωσία) κι όσο για τους προγόνους, απλώς τους εκμεταλλευόμαστε. Σαν κάτι ξεπεσμένους αριστοκράτες που συνεχώς αραδιάζουν τίτλους και ονόματα.

Στα περίπου διακόσια χρόνια της ιστορίας μας έχουμε καταφέρει να χρεοκοπήσουμε πολλές φορές και να σφαχτούμε μεταξύ μας περισσότερες. Και οι χρεοκοπίες και οι εμφύλιοι άρχισαν προτού καν ελευθερωθούμε. Στην Επανάσταση του ’21, πιο πολύ μεταξύ τους πολεμούσαν οι Ελληνες παρά με τους Τούρκους (το έχω ξαναγράψει αυτό). Η επανάσταση απέτυχε και αν δεν γινόταν το Ναβαρίνο ίσως να ήμασταν ακόμη μια επαρχία της Τουρκίας.

Είμαστε ανίκανοι να διαχειριστούμε το βιος μας, χρεωνόμαστε πέρα από τις αντοχές μας, σπαταλάμε ό,τι δεν έχουμε και η διαφθορά κατατρώει το είναι και το έχει μας σαν σαράκι. Διαβρωμένοι από την κορυφή ως τα νύχια.

Καταφέρνουμε να περιπλέξουμε και να δέσουμε κόμπο τα απλούστερα προβλήματα. Αλλα κράτη, πιο ώριμα και πολιτισμένα, θα είχαν ξεμπερδέψει με το «Μακεδονικό» σε τρεις διασκέψεις. Τι είναι σήμερα η Μακεδονία; Ούτε έθνος ούτε κράτος –μια γεωγραφική περιοχή, χωρισμένη στα δύο. Ποιο το ζητούμενο; Να ξεχωρίζει η μία από την άλλη!

(Σκέπτεστε οι γάλλοι κάτοικοι της Βρετάνης να ξεκινούσαν εκστρατεία εναντίον των Βρετανών, που τους πήραν το όνομα;)

Κι αν λυθεί τελικά αυτό το ψευδοπρόβλημα θα το χρωστάμε σε έναν δημαγωγό που αφού αθέτησε όλες του τις υποσχέσεις, αφού απέτυχε σε όλα του τα εγχειρήματα, προσπαθεί να επιβιώσει πολιτικά (και εκλογικά) ως σωτήρας σε ένα «εθνικό θέμα».

Αφού υποδύθηκε τρία χρόνια τον Ανδρέα Παπανδρέου ως κορυφαίο λαϊκιστή, τώρα παριστάνει έναν γιαλαντζή Ελευθέριο Βενιζέλο.

Που όμως χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να διχάσει τον λαό –προς ίδιον όφελος.

Αφόρητη Ελλάδα! Οπου ο καθένας φθονεί τον πλησίον του, ευχόμενος μόνο να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα.

Οπου οι τοίχοι των πόλεών μας, άθλια μουντζουρωμένοι, αποπνέουν όλη τη μιζέρια, το μίσος και την ανασφάλειά μας. Ναι, και σε άλλες χώρες υπάρχουν τοιχογραφίες και γκράφιτι –αλλά είναι έργα τέχνης, όχι άναρθρες κραυγές.

Σκέτη πια κατάθλιψη.

Κι αλήθεια, πόσο ξένος και μόνος νιώθει ένας άθεος και ειρηνιστής, σε μια χώρα όπου οι δημοφιλέστεροι θεσμοί είναι ο στρατός και η εκκλησία!

Ακόμη και το Ιράν θα ήταν καλύτερο…

Αγανάκτηση!