Με ένα συλλαλητήριο αύριο το βράδυ, οπότε η Βουλή θα ψηφίζει το πολυνομοσχέδιο-τέρας με το οποίο ολοκληρώνεται η τρίτη αξιολόγηση, το ελληνικό συνδικαλιστικό κίνημα βγάζει την υποχρέωσή του απέναντι στην ιστορική του διαδρομή και στη συλλογική του μνήμη. Ούτε πολυήμερες απεργίες, ούτε μαχητικές διαδηλώσεις, ούτε «αγώνες μέχρι τη δικαίωση». Ενα συλλαλητήριο στη λεωφόρο Αμαλίας, μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη, για την τιμή των όπλων, και αυτό είναι όλο.
Και αν δεν μεσολαβούσε και η 24ωρη απεργία της Παρασκευής στο «μετρό», πιθανότατα να μην καταλάβαινε κανείς ότι με το νομοθέτημα-τερατούργημα που ψηφίζει αύριο η Βουλή μπαίνει οριστικά ταφόπλακα στο δικαίωμα της απεργίας, έτσι τουλάχιστον όπως το γνωρίζαμε από τη Μεταπολίτευση και μετά.
Πολλοί θα στραφούν κατά της ΓΣΕΕ και της αδυναμίας της να κινητοποιεί πλέον μεγάλες ομάδες του πληθυσμού, για αυτή την υποτονική στάση του συνδικαλιστικού κινήματος απέναντι σε διατάξεις που πλήττουν θεμελιακά δικαιώματα των εργαζομένων. Είναι λάθος. Και απαράδεκτη παραγραφή μιας πραγματικότητας η οποία είναι δηλωτική της πολιτικής αφασίας στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία.
Οσο κι αν αυτή η αφασία διευκολύνει την παρούσα κυβέρνηση, και κάνει πιο άνετη τη ζωή της, είναι απαραίτητο να σημειωθεί ότι δεν θα είχε το αποτέλεσμα που βλέπουμε αν δεν είχε συνδυαστεί αρμονικά με την απαξίωση του συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας.
Και αυτή η απαξία σίγουρα δεν πρόκειται για φαινόμενο των καιρών. Δεν είναι ένα ακόμα «έργο ΣΥΡΙΖΑ».
Ερχεται από μακριά, και ασφαλώς υπάρχουν πολλοί υπεύθυνοι για αυτό. Κυβερνήσεις του παρελθόντος που εξέθρεψαν και διόγκωσαν τον κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό, συνδικαλιστές που χρησιμοποίησαν την ιδιότητά τους για να μεταπηδήσουν αεράτοι στην κεντρική πολιτική σκηνή, «κολλητιλίκια» συνδικαλιστών με κυβερνητικούς και οικονομικούς παράγοντες, και πάνω απ’ όλα εξοργιστικές διεκδικήσεις για την οικοδόμηση και προστασία απίθανων «κεκτημένων», είναι ορισμένες απο τις αιτίες που απαξίωσαν το συνδικαλιστικό κίνημα και οδήγησαν την κοινωνία να του στρέψει τα νώτα.
Είναι βέβαιο ότι θα χρειαστεί καιρός για να επανέλθει το συνδικαλιστικό κίνημα στα προ της εποχής των μνημονίων επίπεδα. Αλλά έχω την αίσθηση ότι θα χρειαστεί πολύ περισσότερος χρόνος για να μπορέσει να επαναποκτήσει τη σφριγηλότητα, τη μαχητικότητα και τη διεκδικητικότητα που απαιτείται για να γίνει και πάλι ελκυστικό στους έλληνες εργαζομένους. Αλλά και βούληση να απορρίψει όλα εκείνα που το έφεραν ως εδώ…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
