Ο Πρωθυπουργός είναι απαραίτητο να κατανοήσει επιτέλους την απλή παραδοχή που υποστήριζε ο Αβραάμ Λίνκολν. Δηλαδή ότι «μπορείς να τους ξεγελάς όλους για λίγο καιρό, λίγους όλον τον καιρό, αλλά όχι όλους όλον τον καιρό»!
Με άλλα λόγια, ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί να ασκεί επικίνδυνη διπλωματία για τη χώρα μας, δίνοντας προφανώς ψεύτικες υποσχέσεις στον αυταρχικό τούρκο πρόεδρο Ερντογάν, δηλαδή ότι με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα «πάρει» πίσω τους οκτώ τούρκους αξιωματικούς!
Και ταυτόχρονα δεν μπορεί να ξεγελάει αδικαιολόγητα την ελληνική κοινωνία και την παγκόσμια κοινότητα ότι δήθεν μένει προσηλωμένος στο Διεθνές Δίκαιο!
Και όλα αυτά, εν όψει της απόφασης της 3ης Ανεξάρτητης Επιτροπής Προσφυγών που χορήγησε το status του πρόσφυγα στον τούρκο αξιωματικό Σουλεϊμάν Οσκαϊνακτζί. Και επί αυτού θα ήθελα να διατυπώσω τις ακόλουθες σύντομες παρατηρήσεις:
1. Το ζήτημα της έκδοσης στην Τουρκία των οκτώ τούρκων αξιωματικών έχει «κλείσει» αμετάκλητα –κατά το άρθρο 452 του ΚΠΔ –με το σχετικό βούλευμα του Αρείου Πάγου!
2. Η απόφαση της Δευτεροβάθμιας Επιτροπής Προσφυγών για τη χορήγηση πολιτικού ασύλου στον ανωτέρω τούρκο αξιωματικό βασίστηκε προεχόντως στην ακόλουθη θεμελιώδη σκέψη. Δηλαδή ότι εάν γινόταν «επαναπροώθησή του» στην Τουρκία θα υφίστατο άδικες διώξεις από το καθεστώς Ερντογάν που του επιρρίπτει εντελώς αόριστα την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας (και μάλιστα μέσα σε ένα «δικτατορικό κλίμα» μαζικών διώξεων δικαστών, συγγραφέων κ.λπ.).
Υπό αυτήν την έννοια η προκείμενη απόφαση ήταν πλήρως προσαρμοσμένη με τις απαιτήσεις που θέτει το άρθρο 1 της Διεθνούς Σύμβασης της Γενεύης του 1951, το οποίο λέει ότι ο όρος «πρόσφυξ εφαρμόζεται επί παντός προσώπου όπερ συνεπεία δικαιολογημένου φόβου διώξεως, λόγω φυλής, θρησκείας… ή πολιτικών πεποιθήσεων, ευρίσκεται εκτός της χώρας της οποίας έχει την υπηκοότητα».
Και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δεν θα έπρεπε ακατανόητα να υποβαθμίσει τη νομική σημασία αυτής της απόφασης, αφού το Συμβούλιο Επικρατείας στην πρόσφατη απόφασή του 1237/2017 τόνιζε ότι «οι ως άνω (δευτεροβάθμιες) επιτροπές δεν αποτελούν μεν δικαστήρια, συνιστούν όμως επιτροπές που ασκούν αρμοδιότητες δικαιοδοτικού χαρακτήρα…»!
3. Εν όψει όλων αυτών αναρωτιέται κανείς το εξής: Ειλικρινά, για ποιον λόγο άσκησε αίτηση ακύρωσης εναντίον της παραπάνω απόφασης ο κ. Μουζάλας;
Βεβαίως κανονικά με βάση το άρθρο 64 του Ν. 4375/2016 θα έπρεπε να την έχει ασκήσει ο υπουργός Εσωτερικών, πράγμα που αποκαλύπτει την εκπληκτική επιπολαιότητα με την οποία αντιμετωπίστηκε το όλο θέμα.
Μήπως ο κ. Μουζάλας αμφισβητεί ότι υπάρχει ένα πογκρόμ διώξεων στην Τουρκία; Ή μήπως γιατί δεν θέλει να έχει ο τούρκος αξιωματικός τα «προνόμια» του πρόσφυγα, όπως η παροχή υπηρεσιών στην Ελλάδα (άρθρο 69 Ν. 4375/2016);
Το συμπέρασμα; Ο Πρωθυπουργός δεν μπορεί να εκθέτει τη χώρα! Η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει επιλογές που τη φέρνουν σε πλήρη αντίθεση με το Διεθνές Δίκαιο!
Ο κ. Γρηγόρης Καλφέλης είναι καθηγητής της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
