Το όνομα είναι… αποπροσανατολισμός!

Η καλλιέργεια σοβαρών προσδοκιών για την επίλυση του προβλήματος με την ονομασία των Σκοπίων φαίνεται να συμβαδίζει με τη γνωστή τακτική της κυβέρνησης να δημιουργεί κάθε τόσο συνθήκες αισιοδοξίας για ζητήματα τα οποία απασχολούν για δεκαετίες ολόκληρες τον ελληνικό λαό. Εχει συμβεί με τις συνομιλίες για το Κυπριακό, τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, τις σχέσεις με την Αλβανία και τώρα με τα Σκόπια.

Για την κυβέρνηση προφανώς δεν έχει την παραμικρή σημασία το γεγονός ότι κάθε φορά που καλλιεργούνται προσδοκίες εκτός της ανάλυσης των πραγματικών συνθηκών, η χώρα τρώει τα μούτρα της, και συνήθως τα προβλήματα πηγαίνουν πολλά βήματα πίσω.

Και όλα αυτά διότι και η συγκεκριμένη πρακτική υπακούει στη γενικότερη πολιτική του αποπροσανατολισμού την οποία μεθοδικά ακολουθεί η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Αυτή τη φορά άνοιξε όπως άνοιξε το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων, συγκαλούνται συσκέψεις αρμόδιων υπουργών υπό τον Πρωθυπουργό, γίνονται κινήσεις υποτιθέμενης μυστικής διπλωματίας, αλλά η στόχευση μοιάζει να είναι άλλη: το πώς θα περάσουν τα νέα αντιλαϊκά μέτρα σε βάρος των πολιτών. Το πολυνομοσχέδιο για τα 70 προαπαιτούμενα της 3ης αξιολόγησης κατατίθεται στη Βουλή, τις παραμονές της σύσκεψης στη Νέα Υόρκη υπό τον Μάθιου Νίμιτς για το όνομα των Σκοπίων.

Για την κυβέρνηση αυτή η συγκυρία προφανώς αποτελεί τυχαίο γεγονός. Αλλά είναι; Το παρελθόν υπαγορεύει την έντονη αμφισβήτηση αυτής της άποψης. Αν μάλιστα συνυπολογίσει κανείς ότι το αλατοπίπερο του «Σκοπιανού» συμπεριλαμβάνει κόντρες στο εσωτερικό του κυβερνητικού σχηματισμού, πιθανές διαφοροποιήσεις στη Νέα Δημοκρατία αλλά και στα κόμματα της ελάσσονος αντιπολίτευσης, και από κοντά και την πιθανότητα της διενέργειας παλλαϊκών συγκεντρώσεων αλλά και δημοψηφίσματος, μπορεί εύκολα κανείς να διακρίνει το σκηνικό που στήνεται και εξυπηρετεί απολύτως τις επιδιώξεις της κυβέρνησης να περάσει χωρίς να ανοίξει μύτη ένα ακόμη μεγάλο πακέτο μέτρων σκληρής λιτότητας.

Το Σκοπιανό είναι πρόβλημα για την ελληνική εξωτερική πολιτική, και πράγματι απαιτεί μια λύση η οποία θα ικανοποιεί και τις δύο πλευρές. Αλλά έτσι όπως εξελίσσεται το πράγμα, δύσκολα θα προκύψει μια τέτοια λύση. Μέχρι να επιβεβαιωθεί όμως το αδιέξοδο, από την πίσω πόρτα η κυβέρνηση θα έχει καταφέρει αυτό που είναι και η σταθερή της επιδίωξη: ψήφιση μνημονιακών μέτρων, χωρίς αναταράξεις, και κυρίως χωρίς λαϊκές αντιδράσεις…