Μια ανόητη απορία

Οι Αγγλοσάξονες έχουν λύσει το πρόβλημα με τις ανόητες ερωτήσεις μια και καλή. «Silly questions, silly answers!» λένε –δηλαδή «ανόητες ερωτήσεις, ανόητες απαντήσεις».

Το σκέφτηκα όταν διάβασα στο βαρόμετρο της MRB να ρωτούν αν «χρειάζεται να υπάρξει εθνικός διάλογος και συνεννόηση» μετά το Μνημόνιο.

Το 76,5% απάντησε «ναι»!

Ενα «ναι» τόσο ενδεικτικό ώστε το συμμερίζεται το 82, 9% των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ και το 72,7% των ψηφοφόρων του ΚΚΕ –δύο κομμάτων που έως τώρα δεν έχουν δώσει ιδιαίτερα δείγματα ότι η συνεννόηση περιλαμβάνεται στο ρεπερτόριό τους…

Οι άνθρωποι όμως πολύ σωστά απάντησαν καταφατικά στη συγκεκριμένη ερώτηση.

Ακριβώς το ίδιο θα απαντούσαν, υποθέτω, στο ερώτημα αν προτιμούν να είναι υγιείς, πλούσιοι και να τους κυνηγάει η Αλεσάντρα Αμπρόζιο.

Τότε λοιπόν γιατί κάνουμε ερωτήσεις των οποίων οι απαντήσεις είναι αυτονόητες και δεν έχουν καμία πραγματική σημασία;

Υποθέτω ότι οι δημοσκοπήσεις επιδιώκουν απλώς να διερευνήσουν τη γενική διάθεση των ανθρώπων αλλά με έναν τρόπο που μόνο τη γενική διάθεσή τους δεν μετρά.

Διότι το ερώτημα δεν είναι αν ο μέσος πολίτης θέλει να συνεννοηθεί με τους αγγέλους του ουρανού και τις νεράιδες του δάσους, αλλά αν μπορεί να συνεννοηθεί με τον πολιτικό αντίπαλό του.

Μακάρι να μπορεί.

Αλλά επειδή μπορεί σπανίως, ο ανθρώπινος πολιτισμός επινόησε ένα πολιτικό σύστημα το οποίο ονόμασε «δημοκρατία» ώστε να συνυπάρχουν άνθρωποι που διαφωνούν και δεν θέλουν να συνεννοηθούν, ούτε να συμφωνήσουν.

Στο σύστημα αυτό το ζητούμενο δεν είναι συμφωνούν όλοι ούτε να συνεννοούνται οι πάντες, αλλά να χειρίζονται τις διαφωνίες τους και τις διαφορές τους με σεβασμό, αξιοπρέπεια και ανοχή.

Με επιχειρήματα και όχι με ύβρεις, κατάρες ή αθλιότητες.

Να πολιτεύονται δηλαδή μέσα σε έναν δημοκρατικό πολιτισμό και όχι μέσα από μια πολιτική αλητεία.

Πολύ φοβούμαι όμως ότι θα ήταν εξαιρετικά ανόητο να ρωτήσω αν ισχύει κάτι τέτοιο στην Ελλάδα. Και οι ανόητες ερωτήσεις κινδυνεύουν να βρεθούν αντιμέτωπες με ανόητες απαντήσεις.

Εδώ ολόκληρη χούντα κυνηγάει να εξαφανίσει τον Λάκη Λαζόπουλο επειδή ήθελε να τιμωρήσει τη «βρώμικη μεταπολίτευση» και «όλους αυτούς που επί δεκαετίες χρεοκόπησαν τη χώρα».

Και ούτε τολμώ να διανοηθώ τι θα είχε συμβεί αν δεν προλάβαινε να πεθάνει ο Στάθης Ψάλτης!