Από τα παιδιά για τα παιδιά

Αν ο Χριστός γεννιόταν σήμερα, οι συνθήκες της γέννησής του θα ήταν δραματικά διαφορετικές ανάλογα με τη γεωγραφική θέση όπου θα ελάμβανε χώρα το γεγονός και την οικονομική (ή μη) ευρωστία αυτής. Στις χώρες του δυτικού κόσμου, ο Χριστός θα είχε γεννηθεί πιθανότατα σε ένα αποστειρωμένο μαιευτήριο, ενώ στις αγροτικές περιοχές της Αφρικής ή της Ασίας οι συνθήκες της γέννησής του δεν θα διέφεραν και πολύ από εκείνες στη φάτνη της Βηθλεέμ. Ανεξαρτήτως συνθηκών γέννησής του πάντως, αν ήθελε κανείς να είναι σύμφωνος με το πνεύμα των διδαχών του και το παράδειγμα που έδωσε όσο ήταν στη γη, θα έπρεπε να λάβει μέριμνα να φυλαχθούν τα βλαστικά κύτταρα του ομφαλίου λώρου. Προφανώς, όχι για προσωπική χρήση! Αλλά για χρήση κοινή, για να δοθούν σε όποιον τα χρειαστεί, όταν τα χρειαστεί.

Τα βλαστικά κύτταρα του ομφαλίου λώρου (τα οποία μέχρι πριν από μια δεκαπενταετία πήγαιναν στον κάλαθο των αχρήστων) διαθέτουν σχεδόν μαγικές ιδιότητες: μπορούν υπό προϋποθέσεις να λειτουργήσουν ως κύτταρα του μυελού των οστών. Με άλλα λόγια, μπορούν να χρησιμοποιηθούν στις μεταμοσχεύσεις αντί για τα κύτταρα του μυελού των οστών. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι αν μαζεύαμε, καθαρίζαμε και φυλάσσαμε όλα τα δείγματα τέτοιων κυττάρων από όλα τα παιδιά που γεννιούνται στη χώρα μας, σε λίγα μόλις χρόνια θα είχαμε επάρκεια μοσχευμάτων μυελού των οστών.

Στην πραγματικότητα ίσως και να υπήρχε αυτή η επάρκεια, αν οι ιδιωτικές τράπεζες φύλαξης βλαστικών κυττάρων δεν είχαν πείσει πολλές χιλιάδες γονείς να πληρώσουν αδρά για να κρατήσουν τα κύτταρα των παιδιών τους για προσωπική χρήση, ενώ θα μπορούσαν να τα δωρίσουν ανέξοδα στις κρατικές τράπεζες.

Το περασμένο καλοκαίρι, η αδυναμία κάποιων από αυτές τις τράπεζες να συνεχίσουν τη λειτουργία τους αποκάλυψε τις αδυναμίες του συστήματος να ελέγξει έγκαιρα και αποτελεσματικά τις εμπορικές δραστηριότητες που σχετίζονται με τη φύλαξη των βλαστικών κυττάρων. Κατέστησε δε απολύτως σαφές αυτό που οι νηφάλιες φωνές σοβαρών επιστημόνων έλεγαν από την αρχή: ότι ένα παιδί έχει σχεδόν μηδαμινές πιθανότητες να χρειαστεί τα δικά του κύτταρα (τα οποία εφόσον το παιδί αρρωστήσει, θα φέρουν πιθανότατα την ίδια ασθένεια), ενώ μια κρατική τράπεζα με επάρκεια μοσχευμάτων θα μπορέσει να σώσει τη ζωή κάθε αρρώστου παιδιού (ή ενηλίκου). Η δωρεά των βλαστικών κυττάρων του παιδιού μας για κοινή χρήση είναι μια μορφή αιμοδοσίας. Κανείς δεν θα κρατούσε ζηλότυπα το αίμα του όταν γνώριζε ότι δίνοντας λίγο από αυτό θα έσωζε το παιδί του γείτονα. Γιατί λοιπόν να κρατούμε ζηλότυπα και μόνο για προσωπική χρήση τα βλαστικά κύτταρα του παιδιού μας; Εχουμε καμιά βεβαιότητα ότι δεν θα βρεθούμε κάποια στιγμή στη θέση του γείτονα; Οχι! Αντιθέτως, ο μόνος τρόπος να σωθεί το παιδί του γείτονα και κάθε γείτονα είναι η ενίσχυση των κρατικών τραπεζών ομφαλοπλακουντιακού αίματος.