Η παρατεινόμενη σφοδρή αντιπαράθεση στον χώρο της Δικαιοσύνης, με ευθύνη αποκλειστικά της κυβέρνησης, δημιουργεί την αίσθηση ότι πίσω από ένα σοβαρό πρόβλημα που υφίσταται σχετικά με το «πόθεν έσχες», ποιος το ελέγχει και ποιος διαφυλάττει το απόρρητο των προσωπικών δεδομένων, καταρτίζεται με ιδιαίτερη επιμέλεια το επόμενο πολιτικό αφήγημα της κυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Είναι εμφανές από την έκταση που έχει λάβει η αντιπαράθεση αυτή, στην οποία ενεπλάκη από την Τετάρτη και ο πρωθυπουργός της χώρας, ότι στόχος δεν είναι να βρεθεί τρόπος να εντοπίσει και να «συλλάβει» η πολιτεία επίορκους δικαστές, αλλά στην πραγματικότητα το πώς θα κινητοποιηθεί ο κοινωνικός αυτοματισμός κατά των δικαστών.
Διότι προφανώς υπάρχουν επίορκοι δικαστές –κατά καιρούς η κοινή γνώμη έχει πληροφορηθεί σχετικά αναφορικά με παραδικαστικά κυκλώματα. Αλλά δεν είναι όλοι οι δικαστές επίορκοι –δεν δωροδοκούνται, δεν χρηματίζονται, δεν εξαγοράζονται, δεν λειτουργούν μέσα σε κυκλώματα όλοι. Η μεγάλη πλειοψηφία τους είναι ταγμένη στην υπηρεσία του λειτουργήματός τους, και αυτό η κυβέρνηση το γνωρίζει.
Αλλη είναι η στόχευση λοιπόν. Κατά τη γνώμη μου, προφανώς προειδοποιούνται με το θέμα τού «πόθεν έσχες» ότι αν δεν υπηρετήσουν συγκεκριμένες κυβερνητικές επιλογές, θα καταστούν «εχθροί του λαού» –εξ ου και η συνειδητή προσπάθεια να προκληθεί κοινωνικός αυτοματισμός. Ο υπουργός Δικαιοσύνης έφτασε στο σημείο να βάλει στο ίδιο τσουβάλι πολιτικούς, δημόσιους υπαλλήλους, δημοσιογράφους και το προσωπικό των σωμάτων ασφαλείας προκειμένου να καταγγείλει την άθλια κάστα των δικαστών ως τη μόνη που προβάλλει αντιρρήσεις για το «πόθεν έσχες» τους.
Εξελίσσεται –είναι εμφανές αυτό –ένας εν δυνάμει εκβιασμός που στόχο έχει να κάμψει το φρόνημα των δικαστών ώστε να καταστούν υποχείρια πολιτικών αποφάσεων που έχουν ληφθεί σε εξωθεσμικό της Δικαιοσύνης πεδίο, πλην όμως για την υλοποίησή τους απαιτείται η δική της συναίνεση και δραστηριοποίηση.
Από τη στάση του προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας την περασμένη Κυριακή είναι σχεδόν βέβαιο ότι η κυβέρνηση δεν πρόκειται να βρει, εύκολα τουλάχιστον, «πρόθυμους» δικαστές να υλοποιήσει τα σχέδιά της. Αλλά πιστεύω ότι ανεξάρτητα από αυτό, σημασία έχει ότι επιμένει να το επιχειρεί. Και είναι αυτή μια βαθιά αντιδημοκρατική λογική, η οποία δημιουργεί σοβαρές ανησυχίες για το πώς λειτουργεί το πολίτευμα, το οποίο στηρίζεται στην ανεξαρτησία των εξουσιών και στον μεταξύ τους σεβασμό…
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
