Εχουμε μια κυβέρνηση που κάλεσε τον τούρκο πρόεδρο (και έναν συγκεκριμένο πρόεδρο…), αλλά κανείς δεν κατάλαβε γιατί. Υποθέτω ότι ήταν απλώς για φιγούρα, όπως και τα περισσότερα που κάνει.
Μια πρόσκληση που επιδόθηκε την τελευταία στιγμή. Και ουδείς αναρωτήθηκε «καλά, βρε παιδί μου, εμείς κάνουμε φιγούρα. Εκείνος γιατί έρχεται;».
Μια πολιτική ηγεσία που αποδείχτηκε τραγικά απροετοίμαστη στην υποδοχή. Αλλα έλεγε ο ένας, άλλα απαντούσε ο άλλος. Τον υπουργό Αμυνας τον έκρυψαν!
Ενας Πρόεδρος της Δημοκρατίας που εξετέθη ανεπανόρθωτα σε δημόσια θέα και σε απευθείας τηλεοπτική μετάδοση.
Ενας Πρωθυπουργός που λαχάνιαζε να χειριστεί ένα θέμα που ήταν καταφανές ότι δεν γνώριζε και τον ξεπερνούσε.
Ενας υπουργός Εξωτερικών που απουσίαζε σχεδόν δέκα μέρες πριν από την επίσκεψη σε ακατανόητους προορισμούς και επέστρεψε μόλις την προηγουμένη το βράδυ για να μοιράσει σημειώματα.
Μια αντιπολίτευση που κορόιδευε τα χάλια της κυβέρνησης –αυτοί τουλάχιστον δεν φταίνε για τo αποτέλεσμα…
Κάποια μίντια κυβερνητικής χορηγίας που πάσχιζαν να εξωραΐσουν το ναυάγιο με το επιχείρημα «τον αναχαίτισε ο Τσίπρας» (στην Ηρώδου Αττικού!) και προφανώς γλιτώσαμε τα χειρότερα.
Ερώτηση κρίσεως. Είναι δυνατόν αυτή χώρα να κάνει διεθνή πολιτική;
Απάντηση. Οχι! Τόσες σφαλιάρες που έχει φάει και πάλι λίγες είναι.
Ο λόγος της ξεφτίλας; Πολύ απλός. Οι πολιτειακοί παράγοντες κάνουν εξωτερική πολιτική με το βλέμμα στραμμένο στο εσωτερικό ακροατήριο.
Η κυβέρνηση επειδή θέλει να δείξει ότι έχει διεθνή στόφα και την υποστηρίζουν εκείνοι που ξέρουν καλύτερα, μήπως ανακάμψει από τον πάτο των δημοσκοπήσεων.
Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας επειδή ομιλεί ακατάπαυστα και ακατάσχετα ακόμη (ή κυρίως…) όταν δεν χρειάζεται.
Η αντιπολίτευση, από την πλευρά της, αντιλαμβάνεται ότι η κυβέρνηση πάει να πουλήσει μούρη στα εξωτερικά για να σηκώσει κεφάλι και τη βουλιάζει ακόμη περισσότερο.
Τα κυβερνητικά μέσα ενημέρωσης πανηγυρίζουν «δεν πέρασε ο τσαμπουκάς» για να σώσουν τις χορηγίες τους –ήδη πάντως το «Μακελειό» πέρασε καθαρά σε κυκλοφορία την «Εφημερίδα των Συντακτών»…
Μας αρέσει, δεν μας αρέσει, αυτοί είναι και αυτοί είμαστε. Ημιμαθείς, επιπόλαιοι, ιδιοτελείς, πρόχειροι, μπουρδολόγοι. Και ο κάθε Ερντογάν κάνει περίπατο.
Με αυτά τα δεδομένα, η πανωλεθρία δεν είναι ατύχημα. Είναι κανόνας. Από τον οποίο ξεφεύγουμε μόνο σπανίως και από τύχη.
Τόσο τυχαία και τόσο σπανίως, που μετά βρίζουμε εκείνον που ξέφυγε!
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
