Μέρες του ’87;

Μια φορά και έναν καιρό, πριν από περίπου τριάντα χρόνια, την Ελλάδα την κυβερνούσε το ΠαΣοΚ. Ηταν η εποχή που η ερεβώδης και δυσώδης «Αυριανή» πουλούσε περισσότερα από 200.000 φύλλα, αλλά και η εποχή όπου ανθούσαν ο κουτσογιωργισμός, ο τομπρισμός και ο μαρουδισμός. Και ο μεν Κουτσόγιωργας είναι λίγο-πολύ γνωστός από τα «δεν δικαιούστε διά να ομιλείτε», «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» και τα περί αντιπαράθεσης «των δυνάμεων του φωτός με εκείνες του σκότους», πίσω από τα οποία βέβαια κρύβονταν, όπως αποδείχθηκε, ουκ ολίγα άρρητα και αθέμιτα. Λιγότερο γνωστοί, κυρίως στους νεότερους, είναι ίσως ο Τόμπρας, παλιός λοχαγός του ΑΣΠΙΔΑ, διοικητής του ΟΤΕ και ειδικός στις υποκλοπές, όπως και ο Μαρούδας, τοποτηρητής του Παπανδρέου στον χώρο των ΜΜΕ, γνωστός από την πρόθεσή του να καταρρίψει τους δορυφόρους των τηλεπικοινωνιών και από τα ρεπορτάζ του, γραμμένα… πριν από το γεγονός. Μεθυσμένοι οι περισσότεροι –όχι όλοι, είναι αλήθεια –στο ΠαΣοΚ από τις δύο διαδοχικές εκλογικές τους νίκες, το 1981 και το 1985, εκεί γύρω στο 1987 διολίσθαιναν κάθε μέρα και περισσότερο προς την αυθαιρεσία και τον ετσιθελισμό, εκδηλώνοντας ακόμα και τάσεις καθεστωτισμού.

Ηταν η εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου, κατά σχεδόν κοινή ομολογία όσων τον έζησαν τότε από κοντά, όλο και λιγότερο είχε επαφή με το τι πράγματι συνέβαινε στη χώρα. Μετά και την εκπαραθύρωση του Σημίτη από το υπουργείο Οικονομικών, το οποίο εκείνος είχε αναλάβει προκειμένου να αποφύγουμε τη χρεοκοπία έπειτα από το ξεσάλωμα (με δανεικά) της περιόδου 1981-85, η χώρα βάδιζε πλησίστια προς το «Τσοβόλα, δώσ’ τα όλα» και προς άλλα ανάλογα φαινόμενα λαϊκισμού και κακής διακυβέρνησης. Ηταν η εποχή που ανδρωνόταν ο Κοσκωτάς, η εποχή του Νταβός, του «mea culpa» και του «μα καλά, κι αυτός ο Κάρολος δεν διαβάζει τους φακέλους;». Μάλιστα, εν όψει της επερχόμενης ήττας του στις επόμενες εκλογές, το ΠαΣοΚ δεν είχε διστάσει ακόμα και να ψηφίσει εκλογικό νόμο που ευνοούσε το δεύτερο(!) κόμμα, καθιστώντας παράλληλα απαγορευτικό τον σχηματισμό κυβέρνησης από το πρώτο κόμμα (εξ ου και ο Μητσοτάκης, με περίπου 48,5% στις εκλογές του 1990, δεν μπόρεσε να σχηματίσει κυβέρνηση παρά μόνο με την ψήφο του περιώνυμου Κατσίκη, εκλεγμένου με τη ΔΗΑΝΑ του Στεφανόπουλου).

Πού τα θυμήθηκα τώρα όλα αυτά; Και κυρίως, γιατί τα θυμήθηκα; Μα επειδή, κάθε μέρα που περνάει, το πολιτικό τοπίο γενικά, αλλά και η συμπεριφορά της κυβέρνησης Τσίπρα – Καμμένου ειδικότερα θυμίζουν όλο και περισσότερο «μέρες του ’87». Βέβαια, στην περίπτωση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ο χρόνος υπήρξε πολύ πιο πυκνός. Χρειάστηκαν μόλις τρία χρόνια για να φτάσει η παρέα που μας κυβερνά στην απόλυτη παρακμή και αναξιοπιστία. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι, για ποικίλους λόγους και κυρίως λόγω κρίσης, ο πολιτικός χρόνος έχει πυκνώσει δραματικά τα τελευταία χρόνια.

Πόσο διαφέρει, άραγε, η προσπάθεια του Παππά να ελέγξει το τοπίο στον χώρο των ΜΜΕ από τις αντίστοιχες προσπάθειες του Μαρούδα; Πόσο διαφέρουν οι λοβιτούρες των κυβερνώντων γύρω από τον εκλογικό νόμο από την προσπάθεια του ΠαΣοΚ να μπλοκάρει, μέσω του εκλογικού νόμου, τις τότε φυσιολογικές πολιτικές εξελίξεις; Πόσο διαφέρουν οι αξιοθρήνητες εκδρομές των Κατρουγκαλαίων στη Μακρόνησο την επομένη των γονυκλισιών στον Τραμπ ή το βλαχοπόπ πορτρέτο του Βελουχιώτη στο γραφείο τού «κλαίω αλλά υπογράφω» Σπίρτζη από τις προσπάθειες του ΠαΣοΚ να οικειοποιηθεί αριστερές μνήμες με τους καπεταναίους και με τα αντάρτικα από το κανάλι του Κουρή; Αλλωστε, ειδικά ο Κουρής «είναι πάντα εδώ», αυτή τη φορά ως «Kontra News», στηρίζοντας φανατικά την κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου, δίπλα στον Βαξεβάνη, την «Εφημερίδα των (συριζαίων) Συντακτών» και το νεόκοπο «Εθνος» του Σαββίδη.

Εν κατακλείδι, αν κάτι χαρακτηρίζει τη σημερινή κυβέρνηση, μεταξύ άλλων πολλών αρνητικών, θα έλεγα ότι αυτό είναι το θράσος. Το θράσος να βαφτίζει το κρέας ψάρι, το θράσος να μιλάει για ανάπτυξη ενώ η χώρα παραμένει για ένατο χρόνο βαλτωμένη, το θράσος να μοιράζει στους δυνάμει ψηφοφόρους της χρήματα που μας έχει αποσπάσει βιαίως με την πιο άγρια φορολογία που θυμάμαι ποτέ, το θράσος να προσλαμβάνει και άλλους ακόμα στην κομματική ΕΡΤ, το θράσος, το θράσος, το θράσος… Και όπως γίνεται συνήθως, αυτό το θράσος συνδυάζεται βεβαίως με αυθαιρεσία και ετσιθελισμό, με την (ψευδ)αίσθηση των κυβερνώντων –και του Πρωθυπουργού προσωπικά –ότι όλα είναι δυνατά, ότι όλα επιτρέπονται για τα λεβεντόπαιδα που βάσκανος συγκυρία τα έφερε στο πηδάλιο της χώρας. Οπως ο Παπανδρέου, όταν ζοριζόταν, σκεφτόταν ίσως «θα πω κάτι για το ’65 και για την αποστασία και θα καθαρίσω», έτσι και ο Τσίπρας όλο και περισσότερο μου δίνει την εντύπωση ότι σκέφτεται «θα πω κάτι για τη Siemens και θα βγω λάδι». Ας μην ξεχνάνε πάντως οι κυβερνώντες πως, παρά τα όποια τερτίπια του, εκλογικά και άλλα (ή μήπως και λόγω αυτών;), το ΠαΣοΚ προσγειώθηκε ανώμαλα το 1989-90. Το τι έγινε από κει και πέρα, είναι μια άλλη ιστορία.

Ο κ. Ανδρέας Παππάς είναι επιμελητής εκδόσεων και μεταφραστής.