Εδώ και πολλά χρόνια, από τη μεταπολίτευση και μετέπειτα, είμαστε μάρτυρες της αδύναμης ανθρώπινης στάσης τόσο των πολιτικών ηγεσιών όσο και των πολιτών αυτής της χώρας απέναντι στη φοβία της αλλαγής. Η επικαλούμενη ωστόσο πολυπόθητη αλλαγή αφορά τελικά την πραγματική ερμηνεία της πραγματικότητας ή εμάς τους ίδιους; προκύπτει εύλογα το ερώτημα. Ενα ερώτημα που θα ταλανίζει εμάς αλλά και τις επερχόμενες γενιές σε μια έντιμη διαδικασία αναμέτρησης του αντικειμενισμού της πραγματικότητας και του ατομικισμού της ανθρώπινης ψυχής.
Η διάθεση αλλαγής του εαυτού μας βέβαια προϋποθέτει βαθιά ενδοσκόπηση και ανάλυση, αυστηρή κριτική διάθεση, κατανόηση και συνδρομή στο σύνολο όλο και όχι στο μερικό ιδιοτελές, στο πρόσκαιρο και ευτελές. Ορατό παράδειγμα είναι η αγνόηση της αδυναμίας καταβολής μελλοντικών συντάξεων και της υποθήκευσης των γενεών που έρχονται για πρόσκαιρα και ποταπά οφέλη συντεχνιακής, συνεταιριστικής, μειοψηφικής, κατά τα άλλα, αντίληψης.
Η οικονομική πραγματικότητα, από την άλλη, είναι στεγνή, χειροπιαστή και απολύτως συγκεκριμένη, ανεξαρτήτως υποκειμενικής ή αντικειμενικής ανάγνωσης. Αν και εδώ με βάση την απομάκρυνση από τον εαυτό μας ενδιαφέρει η αντικειμενική ανάγνωση, η μόνη σωτήρια σε επίπεδο μεσομακροχρόνιας αποδοτικής λειτουργίας. Η διόρθωση, για παράδειγμα, των φορολογικών συντελεστών στις επιχειρήσεις καθώς και η μείωση του ΕΝΦΙΑ στα μεσαία και κατώτερα κοινωνικά στρώματα συνιστά μια χειροπιαστή πραγματικότητα. Ενώ λοιπόν η επιδίωξη μιας πολιτικής είναι η μείωση αυτών των συντελεστών ή των ποσοστών επιβάρυνσης του ΕΝΦΙΑ δίχως εμβάθυνση και μελέτη των υπόλοιπων χαρακτηριστικών συντελεστών και μεταβλητών που συναπαρτίζουν και συνυπάρχουν εντός πραγματικότητας, όπως π.χ. η αναπτυξιακή δυναμική και η μεθοδολογία που πρέπει να εφαρμοστεί στην κατεύθυνση αυτή, τότε οι όποιες μειώσεις θα έχουν μόνο βραχύβια αποτελέσματα, καθώς το πρόβλημα θα εμφανιστεί ξανά μπροστά μας σε πολύ λίγο χρόνο.
Η μετάλλαξη, ως εκ τούτου, του εαυτού μας με απρόσκοπτο ενδιαφέρον και αφοσίωση στον άλλο, με προσανατολισμό εθνικό και όχι ποσοτικό, και ο μετασχηματισμός του πολιτικού συστήματος σε σκοπούς μεγάλους, εθνικούς, στρατηγικούς, αναπτυξιακούς, πέρα από ψηφοθηρικές λογικές και πρακτικές που ροκανίζουν την πραγματικότητα και αποδυναμώνουν τη δημοκρατική λειτουργία, αποτελούν τις δύο βασικές συνιστώσες στην παγίδα επιδερμικής ερμηνείας της οικονομικής πραγματικότητας και λήψης μέτρων ανακουφιστικών αρχικά αλλά με διόγκωση του προβλήματος στο μέλλον.
* Ο κ. Αντώνης Ζαΐρης είναι μέλος της Ενωσης Αμερικανών Οικονομολόγων (ΑΕΑ), αντιπρόεδρος ΣΕΛΠΕ.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
