Αντώνης Ζαΐρης

Με το οριστικό τέλος του τρίτου μνημονιακού προγράμματος, στο οποίο η χώρα είχε ενταχθεί τον Αύγουστο του 2015, θα αποδειχθεί αν τελικά αυτό συνιστά την έναρξη μιας περιόδου ασφάλειας και σταθερότητας ή αντίστοιχα την είσοδο στην πύλη μιας διαρκούς αβεβαιότητας. Το 2019 θα είναι μια χρονιά ορόσημο. Το ερώτημα είναι αν θα επιβεβαιωθεί στην πράξη […]

Με το οριστικό τέλος του τρίτου μνημονιακού προγράμματος, στο οποίο η χώρα είχε ενταχθεί τον Αύγουστο του 2015, θα αποδειχθεί αν τελικά αυτό συνιστά την έναρξη μιας περιόδου ασφάλειας και σταθερότητας ή αντίστοιχα την είσοδο στην πύλη μιας διαρκούς αβεβαιότητας. Το 2019 θα είναι μια χρονιά ορόσημο. Το ερώτημα είναι αν θα επιβεβαιωθεί στην πράξη […]

Στην πολιτική και στην οικονομία είναι κανόνας ότι δεν μπορείς να λειτουργείς με υποθέσεις, μπορείς ωστόσο να επεξεργάζεσαι σενάρια στρατηγικής βασιζόμενης σε εμπειρικές αναλύσεις της πραγματικότητας με συνεπικούρηση του ενστίκτου. Για δύο λόγους υπάρχει περίπτωση, ως κυβέρνηση και κοινωνία, να μετανιώσουμε πικρά στο κοντινό μέλλον: 1. Γιατί αβασάνιστα η Κυβέρνηση ήταν απορριπτική στην πιστωτική-προληπτική γραμμή […]

Μετά τις εξαγγελίες και τις ανακοινώσεις κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης στον απόηχο της ΔΕΘ, ήρθε η ώρα για απολογισμό των μακροοικονομικών μεγεθών της οικονομίας και αξιολόγηση της κατάστασης στην οποία έχει περιπέσει η πραγματική οικονομία ώστε να στοιχειοθετηθεί η εκπόνηση ενός σοβαρού εθνικού σχεδίου με συγκεκριμένες προτεραιότητες στη μεταμνημονιακή εποχή. Οι προτεραιότητες αυτές  θα συντελέσουν […]

Στην οικονομία σημασία έχει όχι μόνο η απλή παράθεση και επικοινώνηση οικονομικών μεγεθών για την υποστήριξη πολιτικών θέσεων, αλλά και η περαιτέρω βαθιά επιχειρηματολογική ανάλυση των μεγεθών που αναδεικνύει τις περισσότερες φορές την έκταση του οικονομικού προβλήματος.

Αν σταθούμε στους τρεις βασικούς αναπτυξιακούς πυλώνες που διά της συμμετοχής τους διασφαλίζεται η παραγωγή πλούτου και διαφαίνεται η αναπτυξιακή δυναμική, τα νοικοκυριά, τις επιχειρήσεις και τη Γενική Κυβέρνηση, θα δούμε ότι το τραύμα της οικονομίας παραμένει ανοιχτό.

Διεξάγεται εδώ και καιρό ένας άστοχος διάλογος που αφορά την υπεραπόδοση της οικονομίας εξαιτίας του εξαιρετικά υψηλού πρωτογενούς πλεονάσματος που επετεύχθη, της τάξης του 4,2% επί του ΑΕΠ, πράγμα που μπορεί να οδηγήσει σε λιγότερο συσταλτική, δηλαδή περισσότερο χαλαρή δημοσιονομική πολιτική στην οικονομική δραστηριότητα της χώρας.

Είναι πασιφανές όταν μιλάμε περί παραγόμενου εθνικού πλούτου ότι αυτό δεν συνιστά προϊόν μιας κανονιστικής, νομοθετικής διαδικασίας που επιβάλλεται ή διατάσσεται, αντίθετα είναι αποτέλεσμα, κατά πρώτον, επαναλαμβανόμενα σκληρής εργασίας που τη διαμοίραση του παραγόμενου προϊόντος της απολαμβάνουν οι πολίτες μιας χώρας που λειτουργούν στο πλαίσιο ενός κράτους με κοινωνικό περιεχόμενο και αυξημένη αντίληψη συλλογικότητας.

Επειδή γίνεται αρκετή συζήτηση σχετικά με την υπερπαραγωγή του πρωτογενούς πλεονάσματος - μαμούθ των 4,6 δισ. ευρώ περίπου και εκτιμάται ότι προκύπτει ως αποτέλεσμα υπεραπόδοσης των δημοσιονομικών στόχων, αυτό που δυστυχώς συμβαίνει είναι κάτι χειρότερο.

Εδώ και πολλά χρόνια, από τη μεταπολίτευση και μετέπειτα, είμαστε μάρτυρες της αδύναμης ανθρώπινης στάσης τόσο των πολιτικών ηγεσιών όσο και των πολιτών αυτής της χώρας απέναντι στη φοβία της αλλαγής.

Μήπως τελικά δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς μάς γίνεται και τι ακριβώς συμβαίνει; Μήπως τελικά κάνουμε λανθασμένη ανάγνωση στα όσα λένε τα πολιτικά κόμματα;

Για μια οικονομία η εφαρμογή εργαλείων τόνωσης και ανάπτυξής της αποτελεί ένα σημαντικό εγχείρημα

Προφανώς δεν πρέπει να παραγνωρίζονται και να αγνοούνται οι θυσίες του ελληνικού λαού από την άδικη και υπερβολική δημοσιονομική συμπίεση που υφίσταται τα τελευταία επτά χρόνια.

Είναι λυπηρό αλλά αρκετά πιθανό το σενάριο μετεξέλιξης των τρεχουσών πολιτικών εξελίξεων