Ασυνήθιστη -αν μη τι άλλο- μπορεί να χαρακτηριστεί η υποδοχή του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στο Προεδρικό Μέγαρο, όπου γίναμε μάρτυρες σε απεύθειας τηλεοπτική μετάδοση μιας λεκτικής αντιπαράθεσης μεταξύ των δύο προέδρων, που η διπλωματική αβρότητα του λόγου τους δεν μπορούσε να κρύψει τα «λυμένα ζωνάρια».
Κατά την υποδοχή των ξένων ηγετών σε ανάλογες περιπτώσεις είθισται να γίνονται δημόσια μόνο κάποιες εθιμοτυπικές δηλώσεις και ευχές και η ουσία των συνομιλιών να λαμβάνει χώρα κεκλεισμένων των θυρών.
Αντ’ αυτού είδαμε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο να δράττεται της ευκαιρίας και να δίνει απάντηση στα περί αναθεώρησης της Συνθήκης της Λωζάννης που έθεσε προτού έλθει στην Ελλάδα ο τούρκος πρόεδρος.
Στην πραγματικότητα, ο ίδιος ο Ερντογάν με την επιλογή του να θέσει θέμα Λωζάννης σε τηλεοπτική συνέντευξή του, χωρίς καν να περιμένει την άφιξή του, οδήγησε την ελληνική πλευρά σε ένα ασφυκτικό πλαίσιο.
Ξεκάθαρη εξήγηση στο γιατί ο κ. Ερντογάν άνοιξε το θέμα αυτό δεν υπάρχει. Πιθανώς επειδή βρίσκεται στην ατζέντα του τους τελευταίους μήνες, όχι μόνο όσον αφορά στα ελληνο-τουρκικά, αλλά και σε άλλα θέματα που ρυθμίζει η Συνθήκη (όπως τη Μοσούλη και τα ανατολικά σύνορα της Τουρκίας). Πιθανώς να μην είναι αυτό. Σε όσους όμως συνομιλούν με τον Ερντογάν τα τελευταία χρόνια αποτυπώνεται μία αυτοκρατορική συμπεριφορά εκ μέρους του, χωρίς ο ίδιος να αντιλαμβάνεται ή να θέλει να αντιληφθεί βασικές αρχές και κριτήρια που διέπουν τις σχέσεις στην εσωτερική και διεθνή πολιτική.
Αποτέλεσμα, πάντως, της συνέντευξής του κ. Ερντογάν ήταν να δώσει ο κ. Παυλόπουλος απάντηση στα όσα είπε ο τούρκος πρόεδρος, με την ειδοποιό διαφορά ότι το έκανε on camera. Ίσως μείνει αναπάντητο το ερώτημα εάν αυτό ήταν δική του επιλογή ή αποφασίσθηκε κατόπιν υποδείξεων της ελληνικής διπλωματίας που σαφώς έχει βαθιά γνώση του πλέγματος των ελληνοτουρκικών σχέσεων.
Από το σημείο αυτό ο κ. Ερντογάν ξεπέρασε ακόμη και τον εαυτό του στα όσα είπε στη συνέντευξή του, επιμένοντας στην αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης με αιχμή του λόγου του τη μειονότητα στη Θράκη και αστήρικτους από κάθε άποψη παραλληλισμούς μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των μουφτήδων. Δεν αρκέστηκε μάλιστα να θέσει το πάγιο για την τουρκική πλευρά θέμα της εκλογής των μουφτήδων, αλλά χρησιμοποίησε και έναν καινοφανή όρο, εκείνο του «αρχιμουφτή», αξίωμα που ως γνωστόν δεν υφίσταται.
Το όλο σκηνικό που δημιουργήθηκε και η λεκτική αντιπαράθεση σε ανώτερο πολιτειακό επίπεδο μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες αποτελούν κακό οιωνό για την επιτυχία μία ιστορικής κατά τα άλλα επίσκεψης ενός τούρκου προέδρου που πραγματοποιείται για πρώτη φορά έπειτα από 65 χρόνια. Η επιτυχία τέτοιων επισκέψεων στηρίζεται εν πολλοίς στην σωστή προετοιμασία τους και η τροπή που πήρε αυτή, τουλάχιστον κατά το αρχικό της σκέλος, αποκαλύπτει ότι κάτι τέτοιο δεν έγινε.
