Κι.Αλλα. οράματα;

Κίνημα Αλλαγής (θα καταγραφεί άραγε ως «Κι.Αλλα.»; ) το –προς επικύρωση –όνομα του παλαιο-νέου πολιτικού μορφώματος. Υπό μία έννοια, ιδιοφυής επιλογή. Παίζει με τη δυναμική αμφισημία του όρου «Αλλαγή».

Αυτός έχει ασφαλώς ένα περιεχόμενο που παραπέμπει στο ιστορικό παρελθόν. Την Αλλαγή που ευαγγελίστηκε το ανδρεοπαπανδρεϊκό ΠαΣοΚ, μια εκδοχή της οποίας ενσάρκωσαν κάποιοι άνθρωποι –π.χ. Γεννηματάς, Αυγερινός, Πεπονής, Μαγκάκης, Αλ. Παπαδόπουλος κ.ά. -, για τους οποίους, για το ήθος των οποίων και για το έργο των οποίων η ιστορική μνήμη του Κινήματος εξακολουθεί να νιώθει υπερήφανη. Ισως όχι αδικαιολόγητα: Εθνικό Σύστημα Υγείας (που επιμήκυνε σημαντικά το προσδόκιμο ζωής των Νεοελλήνων), αδιάβλητο, αντικειμενικό και σε κάποιον βαθμό αξιοκρατικό σύστημα στελέχωσης της δημόσιας διοίκησης, εκρίζωση και των τελευταίων υπολειπόμενων θεσμικών ιχνών ή αποτιτανώσεων του Εμφυλίου, δικαιικό πλαίσιο που έδωσε στη γυναίκα στάτους ισότιμου ανθρώπου, πολιτισμικός φιλελευθερισμός (π.χ. αποποινικοποίηση της μοιχείας), προϋπολογισμός ισοσκελισμένος και στον σχεδιασμό και στην εφαρμογή του κ.ο.κ.

Επειδή, όμως, ο Λαλιώτης συνηθίζει να διερωτάται «όλα αυτά τα άξια κυβερνητικά στελέχη αυτενεργούσαν άραγε, πρωθυπουργό δεν είχαν;», ερώτηση στην οποία η απάντηση είναι «ασφαλώς και είχαν, όπως άλλωστε είχαν και ο Μένιος, ο Ακης, ο Κουρής (ο οποίος πριν γίνει βουλευτής του Κινήματος είχε αναγορευθεί σε «υπόδειγμα δημοσιογραφίας») κ.λπ.», ο όρος «Αλλαγή» προσφέρεται για να υποδηλώσει και τη ρήξη του σημερινού διάδοχου μορφώματος προς τις αρνητικές πτυχές του παλιού οιονεί πατρογονικού Κινήματος: Τον κομματισμό στη δημόσια διοίκηση, την άφρονα δανειοληψία τού κράτους με στόχο την άμετρη ψηφοθηρική παροχολογία, την υπερδιόγκωση της αντιπαραγωγικής δημοσιοϋπαλληλίας, την περιφρόνηση στους θεσμούς («δεν υπάρχει θεσμός, μόνο ο λαός», ομοιόμορφα ψηφοδέλτια, που «σημαίνει ομοιόσχημα, αλλά όχι ομοιόχρωμα»), την ακόμη πιο άφρονα δανειοληψία τού κόμματος, τη συνειδητή ανοχή/συνενοχή σε διάχυτα, πάντως όχι περιθωριακά, φαινόμενα προκλητικής διαφθοράς κ.ο.κ.

Αλλά ο όρος «Αλλαγή» έχει, όμως, επίσης και ένα τελείως σύγχρονο δυναμικό περιεχόμενο, που παραπέμπει προοπτικά στο μέλλον: (Απ)αλλαγή από μια βλαπτική, αναποτελεσματική, ανήθικη κυβέρνηση ακροδεξιών Καμμένων και αριστεροφρόνων ή αριστεροφώνων Συγκαμένων, που έχει τον λαϊκισμό και την προβολή των (αυτ)απατών ως μοναδικό συνεκτικό στοιχείο, τον ιδεολογικοποιημένο τραμπουκισμό ως βασικό επιχείρημα και την επίκληση της ανακολουθίας ως μόνο προβαλλόμενο επίτευγμα.

Υπό τέτοιους όρους και με τέτοια πολυσημία θα μπορούσε, λοιπόν, η αναφορά στην απροσδιόριστη/γενικόλογη «Αλλαγή» να αποτελέσει το υπόστρωμα μιας επιτυχούς και με πολιτικές προοπτικές πορείας τού υπό διαμόρφωση παλαιο-νέου φορέα; Αμφίβολο. Οι Γάλλοι λένε βέβαια πως η δύναμη των ιδεών έγκειται στην απροσδιοριστία τους («la force des idees se situe dans leur plasticite»), ωστόσο…

Κάποια στιγμή η πραγματικότητα θέτει ζήτημα με τα δικαιώματα του συγκεκριμένου. Οπότε χρειάζονται άλλα –και όχι Κι.Αλλα. -, προσδιορισμένα και όχι ασαφή πολιτικά προτάγματα…

Ο κ. Θανάσης Διαμαντόπουλος είναι –οσονούπω πρώην –καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης.