Η αντιδημοκρατική «δημοκρατία»

Η ιδέα είναι απλή και εύπεπτη. Στο άκουσμά της αγαλλιούν τα αγανακτισμένα πλήθη. Είναι η ιδέα που σκότωσε την πολιτική ελευθερία παντού όπου κυριάρχησε. Η δημοκρατία, λέει, είναι ένα εργαλείο για την «επιβολή» της θέλησης «των πολλών» πάνω στη συνολική κοινωνία.

Και ποιος είναι αυτός που αυθεντικά εκφράζει αυτή τη θέληση; Μα βέβαια ο ίδιος που πρεσβεύει αυτή την ιδέα. Ο οπαδός της αυτομάτως χειροτονείται από τον εαυτό του Μέγας Ιεροφάντης των κρυφών πόθων της λαϊκής ψυχής, που μονάχα σε αυτόν φανερώνονται. Αδράχνοντας τους μοχλούς της κρατικής μηχανής (μέσα ενίοτε από δημοκρατικές ή δημοψηφισματικές διαδικασίες) είναι πλέον σε θέση να επιβάλει το Οραμα εξαναγκάζοντας και αυτούς που δεν το συμμερίζονται να υποταχθούν. Και βέβαια θα ήταν προδοσία του Λόγου της Ιστορίας να εγκαταλείψει την εξουσία, μιας και την κατέκτησε. Πώς το έλεγε ο Ρουσσώ; Η δημοκρατία της αρετής θα σε «εξαναγκάσει να είσαι ελεύθερος».

Η δημοκρατία είναι έτσι ένα πεδίο μάχης ανάμεσα στους «πολλούς» (στον Λαό, στις «προοδευτικές τάξεις», στο Εθνος: διαλέγετε και παίρνετε) και στους εχθρούς τους. Η δημοκρατία είναι η «κινητοποίηση των μαζών» που εισβάλλουν στη δημόσια σφαίρα για να κατεδαφίσουν τον παλιό, σάπιο κόσμο. Η «επιβολή» της γενικής βούλησης δεν αποκλείει φυσικά και τη χρήση βίας, και ενίοτε καταλήγει σε αυτήν. Αυτή είναι η «δημοκρατία» της Ιακωβίνικης Επιτροπής Δημοσίας Ασφαλείας, του βοναπαρτισμού, του λενινοσταλινισμού, του Μουγκάμπε.

Η δημοκρατία, λοιπόν, δεν είναι αυτοσκοπός, δεν είναι ένα ιδεώδες. Δεν είναι μια υποχρεωτική και ανυπέρβλητη μορφή ζωής. Δεν είναι η συμβίωση κοινωνικών ομάδων με διαφορετικά θρησκευτικά, ηθικά και πολιτικά ιδεώδη που δεν διεκδικούν την απόλυτη αλήθεια, αλλά αναγνωρίζουν το δικαίωμα όλων να πιστεύουν ό,τι νομίζουν και να ζουν όπως βούλονται. Ολα τούτα είναι «αστικός κρετινισμός», όπως δίδασκε ο Ιερός Λένιν, ου την μνήμην το νυν επιτελούμεν.

Οφείλουμε ευγνωμοσύνη στον Πρωθυπουργό ο οποίος, σε άπταιστα ομολογουμένως ελληνικά, μας ανέπτυξε εμβριθώς αυτή την έννοια της λαϊκής δημοκρατίας, που οι αφελείς εξ ημών νομίζαμε θαμμένη κάτω από τα ματωμένα ερείπια του εικοστού αιώνα. Θα πρότεινα το υπουργείο Εξωτερικών να μεταφράσει πάραυτα τον πρωθυπουργικό λόγο στα γαλλικά και να τον διανείμει στα μέλη του δικηγορικού συλλόγου των Παρισίων. Αν και γνωρίζοντας τις ευαισθησίες του υπουργού μας, αναρωτιέμαι μήπως ένα τέτοιο κείμενο θα υπέκειτο στις διατάξεις τού περί κατασκοπείας νόμου, αφού θα αποκάλυπτε μυστικά άκρως βλαπτικά για τη χώρα την ώρα που ο Πρωθυπουργός υποδύεται στο εξωτερικό τον ευρωπαϊστή σοσιαλδημοκράτη.

Εχω ευσεβάστως μια μικρή ένσταση αναφορικά με τον ισχυρισμό του Πρωθυπουργού ότι εκπροσωπεί «τους πολλούς». Θα θυμίσω ότι τον Σεπτέμβριο του ’15 έλαβε το 36% του 55% των μετασχόντων στις εκλογές, τουτέστιν το 20% του συνόλου του εκλογικού σώματος. Κυβέρνηση σχημάτισε με την πριμοδότηση των 50 εδρών του νόμου Παυλόπουλου, τον οποίο αναθεμάτιζε κατά κόρον ως αντιπολίτευση, αμφισβητώντας και τη «δημοκρατική νομιμότητα» των «κυβερνήσεων κοινωνικής μειοψηφίας» που κυβερνούσαν με τον ίδιο νόμο. Αλλά, θα μου πείτε, ό,τι ισχύει για τους «δωσιλόγους» κ.τ.λ. δεν μπορεί να ισχύει για τον αυτοδιορισμένο «μπροστάρη της προόδου». Σωστά, πώς μου διέφυγε; Εκτοτε πάντως το κυβερνών κόμμα έχει απολέσει τουλάχιστον το μισό των ψηφοφόρων τού ’15. Ισως, λέω, ίσως, πρέπει κάπως να ξανακοιτάξουν τα μαθηματικά τους για να δουν με ποιες διαλεκτικές κωλοτούμπες θα κάνουν το εναπομείναν 10% να εκπροσωπεί «τους πολλούς» απέναντι στην ανάλγητη νεοφιλελεύθερη μειοψηφία κ.τ.λ. Ενα non-paper την ημέρα, τον γιατρό τον κάνει πέρα.

Οπως και να ‘χει το πράγμα, ο λόγος του Πρωθυπουργού στην «επιστημονική» σύναξη της συντροφιάς του θα μείνει στην ιστορία ως το Δόγμα του Μεγάρου. Δόγμα πολύτιμο γιατί συμπυκνώνει το νόημα των κοσμογονικών αλλαγών στη χώρα από την ηρωική «έφοδο στον ουρανό» τού ’15, την αντισυνταγματική δηλ. εκμετάλλευση της προεδρικής εκλογής για την ανατροπή μιας κυβερνήσεως με τη δεδηλωμένη στη Βουλή. Εφαρμόζοντας λοιπόν το Δόγμα στην πραγματικότητά μας βγάζουμε τα ακόλουθα συμπεράσματα:

Δημοκρατία είναι οι βίαιες μειοψηφίες που προετοιμάζουν έναν νέο εμφύλιο, και είναι οι προνομιακοί εκφραστές της βαθιάς ιστορικής συνείδησης της κοινωνίας, να καταλαμβάνουν πρεσβείες, να εισβάλλουν στα χειρουργεία των νοσοκομείων και να κακοποιούν γιατρούς, να σπάζουν τα γραφεία εφημερίδων και δημόσιων κτιρίων, να κάνουν επιδρομές στο ίδιο το κοινοβούλιο, και ο πρόεδρος της Βουλής να δηλώνει ότι όλα αυτά είναι αθώος «ακτιβισμός».

Δημοκρατία είναι ο υπουργός Δικαιοσύνης να ωρύεται εναντίον αποφάσεως ανεξάρτητου δικαστηρίου που αφορά άτομο το οποίο συμπαθεί ιδεολογικά και να προαναγγέλλει αλλαγή συνθέσεως για να αλλάξει η απόφαση, και να σιωπά πεισματικά για την αποφυλάκιση απεχθούς δολοφόνου από συμβούλιο του οποίου έχει την επιστασία, ενώ ταυτόχρονα υβρίζει χυδαία στη Βουλή συνάδελφό του της οποίας τον σύζυγο είχε εκτελέσει ο ευνοηθείς.

Δημοκρατία είναι ο απαράτσικ Ζαχαριάδης (κάτι μου θυμίζει το όνομα αυτό, βοηθήστε με κάποιος!) να δηλώνει ότι «νόμος είναι ό,τι μας αρέσει.

Δημοκρατία είναι η μαινάδα της άγριας επανάστασης Κυρίτσης (επικουρούμενος από τον κουμπουροφόρο των Σφακίων) να δηλώνει ότι η εντολή της δεύτερης εκλογής τού ’15 ήταν να εξοντωθεί ο κόσμος που ψήφισε ΝΑΙ στο δημοψήφισμα.

Τέλος, υπάρχει μια παράγραφος στο κείμενο του Μεγάρου που πρέπει να διδάσκεται στα σχολεία. Σε περιόδους οικονομικών καταρρεύσεων, λέει ο Πρωθυπουργός, ξεπηδούν μες από την απελπισία του λαού ο θρησκευτικός φανατισμός, η μισαλλοδοξία, ο εθνικισμός και η λαϊκίστικη Ακροδεξιά. Σοφά λόγια! Φαντάζομαι όταν τα έγραφε είχε στο πλευρό του τον κ. Καμμένο και κοίταζαν μαζί στον καθρέφτη.

Ο κ. Περικλής Σ. Βαλλιάνος είναι καθηγητής Πολιτικής Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.