Τι θα κάνατε αν σας χάριζαν ένα δώρο εξήντα τεσσάρων εκατομμυρίων ευρώ; Και μάλιστα αν το δώρο αυτό δεν ήταν παρά μόνο η αρχή για μια δραστηριότητα που θα απέφερε χρήματα, προσφέροντας ταυτόχρονα κοινωνικό έργο;
Υποθέτει κανείς ότι ο τυχερός που θα βρισκόταν στη θέση του παραλήπτη ενός τέτοιου δώρου θα το αποδεχόταν άμεσα, εκφράζοντας χαρά και ευγνωμοσύνη. Εκτός αν ο εν λόγω τυχερός ήταν το Ελληνικό Δημόσιο. Μια τέτοια περίπτωση μακρότατης κωλυσιεργίας στην αποδοχή ενός δώρου τεράστιας αξίας είναι η προσφορά της Βιοτράπεζας του Εθνικού Κέντρου Αναφοράς Ρετροϊών προς το Λαϊκό Νοσοκομείο, η οποία εκκρεμεί για πάνω από δύο χρόνια!
Η Βιοτράπεζα αποτελεί έργο ζωής του Αγγελου Χατζάκη, καθηγητή Επιδημιολογίας και Προληπτικής Ιατρικής της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών. Σε αυτή φυλάσσονται 370.000 δείγματα ιστών, τα οποία συγκεντρώθηκαν στα σχεδόν 30 χρόνια λειτουργίας της. Και βεβαίως για κάθε δείγμα υπάρχει και η ιστορία του. Δεν θα ήταν υπερβολή να πούμε ότι στα ψυγεία και στις δεξαμενές υγρού αζώτου της συγκεκριμένης Βιοτράπεζας είναι μεθοδικά καταγεγραμμένη και προσεκτικά φυλαγμένη η φυσική ιστορία του ιού του AIDS επί ελληνικού εδάφους.
Η παγκόσμια ζήτηση ιστολογικών δειγμάτων σήμερα δημιουργεί μια αγορά που ξεπερνά τα 2 δισεκατομμύρια δολάρια και η συγκεκριμένη Βιοτράπεζα έχει εκτιμηθεί από ανεξάρτητους οικονομικούς αναλυτές στα 64 εκατομμύρια ευρώ. Ομως η πραγματική της αξία προκύπτει από το γεγονός ότι σε αυτή θα προστρέξει ο έλληνας ή ο ξένος ερευνητής που μελετά τον ιό, σε αυτή θα προστρέξει και η φαρμακευτική εταιρεία που δημιουργεί εμβόλια εναντίον του. Γιατί οι Βιοτράπεζες είναι όπως τα ορυχεία. Κρύβουν θησαυρούς που περιμένουν να ανακαλυφθούν (με τη διαφορά βεβαίως ότι τα βιολογικά δείγματα είναι πολύ πιο ευαίσθητα από τα μεταλλεύματα και απαιτούν συνεχή φροντίδα).
Αν, εν όψει της επικείμενης συνταξιοδότησης του ιδρυτή της, η Βιοτράπεζα του Εθνικού Κέντρου Αναφοράς Ρετροϊών αφεθεί στην τύχη της, αν κανείς δεν κάνει… ανασκαφές στα πλούσια δεδομένα της, η αξία της θα μηδενιστεί. Βαθμηδόν, χωρίς την απαραίτητη συντήρηση, θα χαθεί και η Βιοτράπεζα αυτή καθαυτήν. Και τότε δεν θα έχουμε απολέσει μόνο χρήματα. Θα έχουμε απολέσει έναν αναντικατάστατο εθνικό θησαυρό. Ποιος αντέχει να σηκώσει την ευθύνη μιας τέτοιας απώλειας;
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
