Η μοίρα της παράγκας

Οταν ο Κ. Μητσοτάκης εξελέγη αρχηγός της ΝΔ είχε τρία προβλήματα να αντιμετωπίσει.

Πρώτον, τι αντιπολίτευση θα κάνει. Αυτό απαντήθηκε εκ των πραγμάτων με την εκλογή του. Ο κόσμος τον ψήφισε για σύγκρουση με την κυβέρνηση, χωρίς νταραβέρια και παπατζιλίκια.

Η λεγόμενη γραμμή της «εθνικής συνεννόησης» (ουσιαστικά δηλαδή της στήριξης στην κυβέρνηση) είχε βγει ηττημένη ήδη από τις κάλπες του Σεπτεμβρίου 2015 και ενδεχομένως κόστισε την αρχηγία στον Β. Μεϊμαράκη.

Δεύτερον, τι στρατηγική εξουσίας θα ακολουθήσει. Αυτό το απάντησε ο ΣΥΡΙΖΑ προτού χρειαστεί να ασχοληθεί ο Μητσοτάκης.

Η πρωτοφανής σε εύρος και ταχύτητα αποδυνάμωση της κυβέρνησης κατέστησε εκ των πραγμάτων τη ΝΔ μονόδρομο για τη διαδοχή της. Οι δημοσκοπήσεις κατέγραψαν απλώς το αυτονόητο.

Τρίτον, τι θα γίνει με τους ηττημένους στη ΝΔ. Κυρίως με όσους λειτουργούσαν ως «κυβερνητική παράγκα» μέσα στην αξιωματική αντιπολίτευση στη βάση της πολιτικής γραμμής που αποδοκιμάστηκε με την εκλογή του νέου αρχηγού.

Θα πρέπει ίσως να θυμίσω ότι στη διαδικασία αυτή είναι ζήτημα αν υποστήριξαν τον Μητσοτάκη πεντέξι βουλευτές. Η συντριπτική πλειοψηφία της ΚΟ είχε συνταχθεί με τον Μεϊμαράκη και (δευτερευόντως) με τον Απ. Τζιτζικώστα.

Την ίδια στιγμή, η παρουσία του Πρ. Παυλόπουλου (χωρίς την ψήφο Μητσοτάκη…) στην Προεδρία της Δημοκρατίας λειτουργούσε περίπου ως άτυπη γραμμή συνεννόησης της κυβέρνησης με την αντιπολίτευση. Πρακτικά δηλαδή ως υπονόμευση της πολιτικής γραμμής με την οποία είχε εκλεγεί ο νέος αρχηγός.

Στο μεσοδιάστημα έως την εκλογή Μητσοτάκη, ο Πρόεδρος έπαιζε έναν ρόλο μεσολαβητή μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση τη διαμόρφωση (τον Ιανουάριο 2016) μιας φιλοκυβερνητικής σύνθεσης του ΕΣΡ.

Προφανώς ο Μητσοτάκης ακύρωσε τη συμφωνία μόλις εξελέγη. Και έκοψε τα συμβούλια αρχηγών στην Προεδρία που είχαν σχεδόν γίνει συνήθεια. Η πολιτική επανήλθε στη Βουλή.

Δρούσε ο Πρόεδρος και για λογαριασμό του Κ. Καραμανλή; Αλλοι το πιστεύουν, άλλοι το αρνούνται, αλλά ας μη μείνουμε σε αυτό.

Το βέβαιο είναι ότι ο Μητσοτάκης αντιμετωπίστηκε από τις «παλιοσειρές» με καχυποψία, επιφυλάξεις, γκρίνια και πολλές νουθεσίες. Η γραμμή της σύγκρουσης με την κυβέρνηση ξεβόλευε και πολιτικούς και επιχειρηματικούς παράγοντες.

Ευτυχώς γι’ αυτόν έπραξε το αυτονόητο: τους αγνόησε και τράβηξε τον δρόμο του με μια ομάδα συνεργατών. Χωρίς τριγμούς και εσωκομματικά δράματα.

Εχανε σε εύρος και σε ανανέωση. Κέρδιζε σε συνοχή. Ούτως ή άλλως όμως ήξερε ότι θα κριθεί εκ του αποτελέσματος και όχι από την Παπακώστα, τον Καραχάλιο ή τον Κακλαμάνη.

Σιγά-σιγά οι φιλοδοξίες της «παράγκας» να ελέγξει τα πράγματα ξέφτισαν. Ακολούθησε τη μοίρα κάθε παράγκας και το αόρατο νήμα που τη συνέδεε με την κυβέρνηση και (κυρίως) με τον Π. Καμμένο διερράγη.

Η επιλογή της ΝΔ να στοχοποιήσει τον Καμμένο ως «τοξικό πολιτικό προϊόν» αποδείχτηκε αποτελεσματική, όχι μόνο απέναντι στην κυβέρνηση αλλά και μέσα στη ΝΔ.

Και αυτό (για όσους δεν το κατάλαβαν…) αποτελούσε στρατηγική επιλογή του Μητσοτάκη.

Ως εκ τούτου, η δυστυχής Παπακώστα έπεσε μαχόμενη σε τελειωμένη μάχη.

Παλιομοδίτικα πράγματα. Κανείς σώφρων άνθρωπος δεν πάει να προκαλέσει εσωκομματικό ζήτημα σε ένα κόμμα που πλέει για την εξουσία επειδή δεν βλέπει τον εαυτό του στη φωτογραφία της επόμενης ημέρας.

Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμη και η Προεδρία της Δημοκρατίας προσπαθεί πλέον να βρει άκρες με το περιβάλλον του αρχηγού της ΝΔ.

Διότι αυτό που συνέβη από τον Ιανουάριο 2016 στη ΝΔ είναι ότι η κομματική ισχύς του νέου αρχηγού δεν ήταν δεδομένη, αλλά εμπεδώθηκε από έξω προς τα μέσα.

Συνεπώς οι όποιες απόπειρες αμφισβήτησής του εκ των έσω είναι καταδικασμένες.

Θα κινδυνεύσει ενδεχομένως μόνο αν αποδυναμωθεί στο ευρύτερο πολιτικό σκηνικό. Και γι’ αυτό όποιοι το επιχειρήσουν, θα αναγκαστούν να συμπλεύσουν με την κυβέρνηση που έχει τον ίδιο στόχο.

Δεν ξέρω αν τους συμφέρει.